บทที่ 1.2 จับคู่
1037 คำ
บทที่ 1.2 จับคู่
ภายในคลาสเรียนบนตึกของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย บรรดานักศึกษาชั้นปีที่สี่ต่างตื่นเต้นและกังวลเกี่ยวกับการจับคู่วิชาโครงงานด้วยไม่สามารถเลือกคู่ได้เอง สีหน้าของแต่ละคนจึงไม่ค่อยสู้ดีนัก
หากโชคดีได้คู่ที่บุญกุศลหนุนนำเกรด A ก็อาจจะพอมีให้ลุ้นอยู่บ้าง
แต่หากคู่มาในรูปแบบของเจ้ากรรมนายเวรแล้วล่ะก็ คงได้แต่ภาวนาให้จบพร้อมเพื่อนละกัน สาธุ!
ยิ่งไปกว่านั้นหากคู่ของตนเป็นเพื่อนต่างคณะ บรรลัยเห็น ๆ
โต๊ะที่เงียบที่สุดในคลาสนี้คงจะเป็นกลุ่มของ มังกร ไทเกอร์ และสองแฝดลีโอกับลีออน ที่นั่งเงียบเป็นเป่าสาก จากสายตาหวาดหวั่น ที่สลับกันมองหน้าไปมา
...คงกำลังภาวนา..อย่าให้ได้ถูกจับคู่กันเองอย่างแน่นอน
“เงียบ ๆ หน่อย!”
เสียงของ ‘อาจารย์พิชัย’ อาจารย์ที่ปรึกษาผู้ดูแลวิชานี้ ดังขึ้น พร้อมชูใบรายชื่อนักศึกษาในมือ สายตาเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มกริ่มของผู้เป็นอาจารย์ทำให้รู้สึกหวั่นใจพิกล
ทุกคนต่างพากันเงียบฟังอาจารย์หนุ่มประกาศรายชื่อราวกับลุ้นลอตเตอรี่ เสียงโห่แรกดังขึ้นเมื่อมังกรถูกจับคู่กับไทเกอร์ งานนี้มีหวังได้เห็นรุ่นพี่ปีห้าแน่
ขณะที่ลีออนได้จับคู่กับ ‘เจย์’ ถึงจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก แต่นั่นก็ทำให้ลีออนยิ้มได้เบิกบานจนน่าหมั่นไส้ที่สุด
ไม่ A ก็ต้อง B+ ล่ะวะงานนี้!!
ผลบุญที่อุปถัมภ์นารีมาตลอดเทอมส่งผลให้ลูกช้างรอดก็คราวนี้
เสียงโห่สุดท้ายดังขึ้นเมื่ออาจารย์พิชัยประกาศว่า..
“ลีโอคู่กับข้าวหอม”
ฮู้วว์
ขะ ข้าวหอมอย่างนั้นเหรอ?
ใช่แล้วฟังไม่ผิดหรอก นักศึกษาชั้นปีที่สามคณะบริหารฯ นามน้องข้าวหอมคนสวย ขวัญใจรุ่นพี่วิศวะฯ ที่กำลังนั่งตัวลีบตัวแบนอยู่ตรงโต๊ะด้านหลังของแก๊ง 4 BB นั่นเอง
ข้าวหอมรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบ ราวกับมีใครเอาเธอมัดกับหินก้อนใหญ่แล้วจับโยนถ่วงน้ำ นี่มันเรื่องบ้าชะมัดและการมีตัวตนของเธอที่นี่นั่นก็เป็นเพราะ...
‘วิชาทั่วไป ที่มันเปิดให้ลงทะเบียนได้ ลงพร้อมฉันให้หมด’
‘แล้วทำไมหอมต้องลงด้วยล่ะคะ หอมไม่ได้อยากเรียนพร้อมพี่ หรือพร้อมเพื่อน ๆ ของพี่เสียหน่อย’
‘ถ้าเธอไม่ลง ตั้งแต่เทอมนี้จนจบปีสี่ ก็หาตังค์จ่ายค่าเทอมเองละกัน’
‘พี่ลีโอ.. นี่พี่เห็นหนูเป็นตัวอะไร’
‘ก็เป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกยังไงล่ะ ได้นั่งเรียนกับฉันทุกวิชา ที่ตรงนี้มีแต่สาว ๆ อยากได้ทั้งนั้นแหละ’
ลีโอยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่อีกคนควันออกหูไปแล้ว
“เป็นหมาหรือไงนะ ถึงขู่กันได้ตลอด หึ”
ปึก!
เสียงด้ามดินสอหักสองท่อนเกิดขึ้นทันทีที่นึกย้อนถึงเรื่องราวครั้งนั้น เพราะแบบนี้เธอจึงเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กำลังนั่งหัวโด่อยู่ในห้องนี้ ท่ามกลาง เสือ สิงห์ กระทิง แรด อ่อ ยังมีมังกรด้วยอีกตัว
นี่มันมหาวิทยาลัยหรือสวนสัตว์เปิดเขาเขียวกันแน่!
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อทุกอย่างในห้องเงียบลง พร้อมสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว
“อาจารย์เรียก ไม่ได้ยินหรือไงยัยบื้อ ใจลอยไปถึงไหน”
เสียงกระซิบเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาหงุดหงิดของลีโอ
“คะ อาจารย์?”
“ครูเห็นว่าเราเป็นผู้หญิงคนเดียวในคลาสนี้ และเท่าที่รู้มาก็ดูสนิทสนมกับลีโอและลีออนที่สุด ครูก็เลยจับคู่ให้เธอกับลีโอ งานจะได้ออกมาง่าย ๆ”
ง่ายกับผีน่ะสิ!!
“เอ่อ..ที่จริงแล้วหนู...”
กลืนทุกอย่างไว้แค่นั้น เมื่อหันไปสบสายตาเอาเรื่องของลีโอ หากขืนยังพูดมากไปมากกว่านี้ ดูท่าชีวิตจะจบเห่แน่ข้าวหอม
“เอ่อ..ขอบคุณค่ะอาจารย์”
เสียงซุบซิบดังขึ้นทันทีหลังจากอาจารย์พิชัยเดินออกจากห้องไป บางคนหัวเราะขบขัน บ้างก็ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง
“เฮ้อ...ทำไมต้องเป็นน้องข้าวหอมด้วยวะ”
หนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นเรียนบ่นพึมพำขึ้น
ท่ามกลางเสียงซุบซิบลีโอเหล่มองไปที่ผู้หญิงร่างเล็กนิ่ง ๆ แววตาไม่สบอารมณ์ของเขา ทำไมหล่อนจะดูไม่ออก แต่มันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าข้าวหอมคือตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับงานนี้
ลีโอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถอนหายใจทิ้งลากยาว ก่อนจะหันหลังหาคนตัวเล็กที่กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋า
"รายงานนี่เธอจัดการหมดเลยได้ไหม ?"
พูดราวกับเป็นคำสั่งมากกว่าจะเป็นคำขอร้อง ไหนจะท่าทีไม่ใส่ใจของเขาอีก นัยน์ตาว่างเปล่าของลีโอทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสะท้านในใจ
แม้จะเจ็บอยู่ลึก ๆ แต่ก็ยังพยักหน้ารับ
"หอมมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอคะ แต่ถึงยังไงพี่ก็ต้องรู้เรื่องแผนงานด้วยนะ"
ลีโอยิ้มมุมปาก โคลงศีรษะไปมาเชิงเห็นด้วย
“งั้นบ่ายนี้ เจอกันที่ห้องสมุด หอมอยากเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่น ๆ”
“อื้ม รู้แล้วน่า”
ตลอดบ่ายมือเล็กนั่งจดข้อมูลต่าง ๆ ที่ตนเองพยายามรวบรวมมาได้ ขณะมองนาฬิกาบนข้อมือเป็นระยะ ๆ มันเลยเวลานัดหมายมาสองชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นแม้เงาของลีโอ
ครืดๆ ครืดๆ
[มีธุระด่วน ไว้นัดกันวันหลังนะ]
เสียงข้อความจากลีโอดังขึ้น เธอเข้าใจได้ทันทีว่าไอ้ธุระด่วนที่ว่าของเขา คือการไปเจอสาว ๆ ที่ผับสินะ ดวงตาหม่นกวาดมองกองเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ
"ไม่เป็นไร ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องมานั่งเถียงกันให้ปวดหัว"
เสียงสั่นเครือพูดปลอบตนเองเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับงานตรงหน้าอีกครั้ง เพื่อทำเวลาก่อนที่ห้องสมุดจะปิด
- ผู้เขียน
