“ผมรักพี่รุ้งนะครับ!”
“ไม่! อย่าพูดอีก! อย่ารักพี่ พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไม!ทำไมๆๆๆ”
มือน้อยทุบลงที่ตัวเขา ไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้
“พี่รุ้ง!” ทิวเขากอดตัวเธอด้วยหัวใจที่รักยิ่งต่างคนต่างรักกัน
แต่...มันเป็นไปไม่ได้!
ทั้งสองต่างเงียบกับความรู้สึกของตัวเอง ทิวเขาจับแก้มหญิงสาวเบาๆ
“รีบไปทำงานนะครับคนดี สายมากแล้ว”
พราวรุ้งเข้ามาบริษัทของราเชนเพื่อมาคุยรายละเอียดกับผู้ถือหุ้นในการประชุมเรื่องปัญหาของโปรเจกต์ที่แล้ว ตามที่ราเชนขอร้อง แต่พอเดินผ่านห้องทำงานของราเชนกับเลขาสาวลิซ่า
“อื้อ....ลิซ่า คิดถึงพี่เชนนี่คะ” มือเล็กขยำขยี้แท่งเอ็นใต้กางเกง ปากอิ่มบดขยี้เข้าหาปากหนา
“ลิ ลิซ่า! อื้อ~อย่า!”
“อื้อ...เอากันสักรอบค่อยเข้าไปประชุมนะคะ เอาไม่นาน วันนี้เราสองคนไม่ได้ปลดปล่อยน้ำใส่กันเลยนะคะ”
ลิซ่ารูดซิปกางเกงเขาลงมา แล้วกำลำเอ็นที่พองใหญ่ออกมาข้างนอก เธอกระถอกลำเอ็นรัวเร็ว หัวเอ็นด
