ฟาโรห์ & ชะเอม – 4 คนคุย
935 คำ
ฟาโรห์ & ชะเอม – 4 คนคุย
ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ฉันก็มาถึงที่คณะได้ทันเวลาและปลอดภัย ทีแรกฉันก็กะว่าจะขอบคุณพี่เขาที่อาสามาส่งถึงหน้าคณะ แต่พอพี่เขาเอ่ยปากทวงบุญคุณขึ้นมาเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับต้องหันไปมองค้อนใส่เขาทันที
“นี่เราไม่ได้เรียนเรื่องมารยาทบ้างเหรอ ถึงไม่รู้ว่าเวลาคนอื่นให้ช่วยเหลือต้องทำยังไง”
“ค่า... ขอบคุณนะคะ แต่ทีหลังไม่ต้อง” ปกติแล้วฉันก็ไม่ใช่คนไม่มีมารยาทนะ แต่กับพี่เขาคนที่ขโมยจูบแรกของฉันไปขอยกเว้น
“นอกจากจะปากหวานแล้วยังปากดีอีกเหรอ?”
เขาพูดแต่ฉันไม่เข้าใจ ปากหวานอะไรของพี่แก ในเมื่อฉันจำไม่ได้ว่าเคยพูดดีกับพี่ฟาโรห์ตอนไหน
“ปากหวานอะไร”
“หมายถึงรสชาติน่ะ แค่จูบครั้งเดียวก็รู้แล้วว่าหวานมาก...” สีหน้าเจือความเจ้าเล่ห์มองสบตามาที่ ทั้งที่ฉันเกือบจะลืมเรื่องจูบบ้า ๆ นั้นได้แล้วเชียว จะพูดขึ้นมาให้คิดอีกทำไมกัน...
“คนนิสัยไม่ดี กล้ามาฉวยโอกาสขโมยจูบแรกของเอม ทั้งที่เอมไม่ได้เต็มใจด้วยสักนิด”
“จูบแรกจริงดิ มิน่าตอนโดนจูบ เราตัวสั่นเป็นลูกนกเลย”
“พะ พี่ฟาโรห์!” ฉันแหวใส่เขาสุดเสียง
“คร้าบบ เอาน่าเสมอกันแล้วไงกับสิ่งที่เราแกล้งพี่ งั้นรีบไปเรียนเถอะ เดี๋ยวก็ได้เช็กชื่อไม่ทันจริง ๆ หรอก ไป ไปเรียนได้แล้ว”
ยัง มีหน้ามาไล่ฉันอีก ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเปิดประเด็นเรื่องจูบมาก่อนแท้ ๆ
จิ๊ ฉันส่งเสียงจิจ๊ะไม่พอใจก่อนจะเปิดประตูรถออกไป
“บาย ไว้เจอกันใหม่นะครับที่รัก” เขาพูดล้อพลางยักคิ้วหลิ่วตาใส่ฉัน ฉันได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความโมโห แต่เลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย ก่อนจะรีบก้าวขาลงมาจากรถยนต์คันหรูทันทีแล้วรีบเดินจ้ำเท้าเดินหนี ถ้าขืนยังอยู่ต่อนานกว่านี้ ฉันคงจะได้ประสาทกินกว่าเดิม
ทว่าเพราะมัวแต่รีบเดินเข้าไปในอาคารเรียนโดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าแนทก็เพิ่งมาถึงมหาวิทยาลัยในเวลาไล่ ๆ หัน
“ชะเอม เมื่อกี้มึงมากับพี่ฟาโรห์งั้นเหรอ?” แนทกอดอกมองฉันที่เพิ่งเดินมาถึงตึกคณะ
“เออ แต่แค่บังเอิญนะ พอดีพี่เขาผ่านมาเจอตอนที่กูกำลังรอวินอยู่ กูรีบมาก เขาก็เลยให้ฉันติดรถมาด้วย”
“แค่นั้น?”
“เออ แค่นั้น และไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น” ความจริงฉันไม่อยากตอบคำถามเรื่องพี่ฟาโรห์เท่าไหร่ เพราะรู้ว่าแนทคลั่งพี่ฟาโรห์เอามาก ๆ เอาแค่วันที่พี่ฟาโรห์จูบฉัน แนทก็ดูไม่พอใจฉันอยู่บ้างนิด ๆ แต่หัวเราะกลบเกลื่อนเหมือนไม่แคร์
“มึงรู้ใช่ไหมเอม ว่าพี่เขาเป็นคนยังไง ทางที่ดีกูว่ามึงอย่าไปยุ่งกับคนอย่างพี่ฟาโรห์ดีกว่านะ” แนทเดินเข้ามาหาก่อนจะจับแขนฉันเอาไว้แน่น สีหน้าและแววตาของเธอดูจริงจังแปลก ๆ แต่ฉันก็ไม่อยากคิดมาก เข้าใจว่าแนทคงหวังดีไม่อยากให้ฉันไปยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายร้าย ๆ คนนั้น
“เออ ไม่ยุ่งหรอก ผู้ชายแบบนั้นโคตรน่ากลัว”
“งั้นก็ดีแล้ว อยู่ห่าง ๆ เอาไว้ เชื่อกู”
“รู้แล้วน่า ไม่ให้เชื่อมึงจะให้กูเชื่อใคร” ฉันตอบให้แนทสบายใจ และส่วนหนึ่งฉันเองก็ไม่ได้อยากยุ่งกับคนอยางพี่ฟาโรห์อยู่แล้ว
แนทยิ้มกับคำตอบของฉัน ก่อนที่นางจะเงียบไปพักหนึ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่แล้วพูดออกมา
“หลังเรียนเสร็จมึงว่างปะ?”
“น่าจะว่างนะ กูกะว่าเรียนเสร็จก็จะกลับคอนโดเลย”
“ดีเลย งั้นเรียนเสร็จมึงไปกับกูแป็บหนึ่งดิ พอดีกูมีรุ่นพี่คนหนึ่งที่อยากแนะนำให้มึงรู้จัก”
“หา ดะ เดี๋ยว ไม่เอามึง มึงจะแนะนำใครมั่วซั่วมาให้ กูไม่เอาอะกูไม่ชอบ”
“จะไม่ชอบได้ไง มึงยังไม่เคยเจอ เออน่า พี่คนนี้นิสัยดีมาก เหมาะสมกับมึงสุด ๆ”
“พะ พี่เขาเป็นใคร แล้วทำไมมึงต้องมาแนะนำให้กูรู้จักด้วย”
อยู่ ๆ แนทก็บอกจะหาคนคุยให้ฉันเฉย แถมจะพาฉันไปแนะนำให้ฉันไปรู้จักกับรุ่นพี่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่ก็บอกไม่ถูกอยู่ดีว่ามันแปลกยังไง
“ก็กูอยากให้มึงรู้จักกับพี่เขาเอาไว้ อีกอย่างพี่เขาก็เพิ่งบอกกูมาว่าสนใจมึงอยู่พอดี พี่เขาเลยบอกว่าอยากทำความรู้จักกับมึงอะ”
“กูบอกว่าไม่เอา”
“ไหนมึงบอกว่าจะชื่อกูทุกอย่างไง ก็เชื่อใจกูดิ กูว่าพี่เขาเป็นคนดีก็คือดี แต่ตอนนี้ กูว่าเราสองคนรีบขึ้นไปเรียนกันเถอะก่อนที่จะเช็คชื่อกันไม่ทัน”
แนทตัดบทก่อนดันหลังฉันให้เดินนำหน้าให้เข้าคลาส ส่วนฉันถึงแม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ที่ผ่านมาฉันเคยขัดใจนางได้ที่ไหน นางโคตรเอาแต่ใจตัวเองแบบสุด ๆ
- ผู้เขียน
