ข้าวหอมนอนกลิ้งอยู่บนเตียงมาหลายชั่วโมงแล้ว หญิงสาวนอนไม่หลับเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
เธอหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาสิงหราช ระหว่างรอสายในใจก็คิดว่านี่เธอไม่ได้ด่วนตัดสินใจใช่ไหม
[ฮัลโหล] เสียงเรียบๆ ของสิงหราชตอบมาจากปลายสาย
แค่ได้ยินเสียงเขา น้ำตาของข้าวหอมก็ไหลออกมามากกว่าเดิม จนพูดอะไรไม่ออก
[ฮัลโหล ได้ยินไหม] เสียงสิงหราชถามย้ำกลับมาอีกครั้ง
ข้าวหอมพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุด แล้วพูดออกไป
“ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ” จบคำพูดของฉัน คนในสายก็ตวาดกลับมาทันที [เป็นบ้าอะไรของเธอ ตอนนี้อยู่ไหน] สิงหราชเสียงแข็งใส่ฉัน
“อยู่ที่คอนโดน่ะ” ข้าวหอมตอบไปตามตรง ถ้าเขาจะมาหาก็ดี เธอก็อยากเคลียร์ให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
[รออยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันจะไปหา] พูดจบเขาก็ตัดสายทันที
ฉันก็ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย เดี๋ยวนะ!
ถ้าเขามา ฉันต้องใจอ่อนไม่เลิกกับเขาแน่เลย ไม่ได้!! ฉันต้องหนี แล้วหนีไปไหนอ่ะ ช
