✨ EP.9 – ได้เจอกันสักที…แม้ความรักเราจะยาก แต่หัวใจมันเลือกกันแล้ว

626 คำ

เรนยืนหน้าบ้าน ลมเย็นพัดผมปลิวเบา ๆ หัวใจเต้นแรงจนมือสั่นแบบที่หยุดไม่ได้ เมื่อกี้ทิพย์โทรมา บอกให้ “ออกมาหน้าบ้าน มีคนอยากเจอ” คนเดียวที่เรนคิดถึง… คนเดียวที่รอจนแทบนอนไม่หลับทุกคืน… ก็มีแค่ น้ำ เรนสูดหายใจลึก หนึ่งครั้ง สองครั้ง แต่ยังไม่ทันตั้งสติ— เสียงเครื่องรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ใจเรนแทบหยุดเต้น น้ำจอดรถหน้าบ้าน ถอดหมวกกันน็อกช้า ๆ ใบหน้าซีดนิด ๆ เพราะความเครียดและการร้องไห้ แต่ดวงตา…ยังเป็นดวงตาของน้ำคนเดิม คนที่เรนคิดถึงแทบบ้า ทั้งสองจ้องกันเงียบ ๆ อยู่พักใหญ่ ไม่มีใครพูด แต่หัวใจดังจนไม่ต้องพูดอะไรเลย จนท้ายที่สุด… น้ำเป็นคนเดินเข้ามาก่อน ช้า ๆ ระวัง ๆ เหมือนกลัวว่าถ้าเดินเร็วเกินไป เรนอาจจะหายไปตรงหน้า “เรน…” เสียงเขาเบาจนแทบได้ยินแค่ลมหายใจ “ในที่สุด…ก็มาหาเรนจนได้” เรนเผลอกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “น้ำ…ทำไมไม่ตอบเรนเลย เรนคิดว่าจะไม่คุยกับเรนแล้ว” น้ำส่ายหัวทันที เข้ามาใกล้อีกก้าว จนระยะห่างเหลือเพียงลมหายใจ “ไม่ใช่เลยเรน…ไม่ใช่สักนิด” เสียงสั่น เหมือนเจ็บมาก่อนที่จะพูดออกมา “แค่…แม่ไม่โอเค เรากลัว เราไม่อยากทำให้เรนลำบากไปด้วย” เรนน้ำตาคลอ แต่ไม่ถอย “แล้วน้ำคิดว่าที่หายไป…มันไม่ทำให้เรนลำบากเหรอ?” น้ำชะงักทันที คำนี้เหมือนแทงเข้าเต็ม ๆ “น้ำ…คิดถึงเรนจนเจ็บ” เรนพูดทั้งที่น้ำตาคลอ “แต่เรนไม่รู้ว่าน้ำคิดยังไง…มันทรมานมากนะ” น้ำกัดริมฝีปากเหมือนจะร้องไห้ แล้วพูดออกมาด้วยเสียงที่แตกนิด ๆ “เรน…เราก็ทรมานเหมือนกัน” ลมพัดแรงขึ้น ทำให้เส้นผมของเรนปลิวมาโดนแก้มน้ำ น้ำยื่นมือไปจับเบา ๆ มือสั่นจนเรนใจสั่นตาม “เรน…” น้ำพูดช้า ๆ “ความรักของผู้หญิงกับผู้หญิง…มันยากจริง ๆ” “ยากสำหรับเรา ยากสำหรับแม่ ยากสำหรับครอบครัว ยากสำหรับทุกคนรอบตัว” เรนยิ้มปนเศร้า “ใช่…ยากมาก” น้ำเงยหน้าขึ้นสบตาเรนตรง ๆ เป็นสายตาที่เจ็บ แต่จริงจัง และรักอย่างไม่อ้อมค้อม “แต่เรน…รู้มั้ยอะไรที่มัน ไม่ยาก เลย?” เรนพยักหน้าเบา ๆ เหมือนให้เขาพูดต่อ น้ำจับมือเรนขึ้นมาช้า ๆ ประสานนิ้วเข้าไปแน่น แน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา “หัวใจของเราสองคน…มันไม่ยากเลย” “มันเลือกกันไปแล้ว” น้ำพูดต่อด้วยเสียงสั่น ๆ แต่มั่นคงสุดหัวใจ “เราจะพยายามให้ครอบครัวเข้าใจ” “จะพยายามเป็นคนดีพอที่จะให้คนยอมรับเรา” “จะไม่หนี ไม่หายไป ไม่ทำให้เรนร้องไห้อีก” เรนน้ำตาไหล แต่ยิ้ม จับมือของน้ำกลับด้วยแรงเท่าเดิม “เรนก็จะอยู่ข้างน้ำเหมือนกัน” “ถ้าวันไหนน้ำกลัว…เรนจะจับมือไว้แบบนี้” น้ำยิ้ม— เป็นยิ้มที่ปนทั้งรัก ทั้งโล่งใจ ทั้งคิดถึงที่อัดแน่นอยู่ในอกมาเป็นอาทิตย์ แล้วน้ำดึงเรนเข้ามากอด กอดแน่น แน่นแบบที่เหมือนจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ความอุ่นนั้น…ทำให้ความเจ็บที่ผ่านมาหายไปทีละนิด เรนซุกหน้าในไหล่น้ำ พูดเสียงเบาเหมือนคำสัญญา “ต่อให้ทั้งโลกไม่เข้าใจ…เรนก็จะเข้าใจน้ำเสมอ” น้ำกอดแน่นขึ้น กระซิบข้างหูเรนช้า ๆ “เราก็เหมือนกันเรน…เราจะจับมือเรนไว้แน่นกว่าเดิม” ลมเย็นพัดผ่าน แต่หัวใจของทั้งสอง— กลับอุ่นขึ้นอย่างประหลาด เหมือนคืนที่ยากที่สุดได้ผ่านไปแล้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more