✨ EP.7 – ห่างกันเพราะกลัว…แต่หัวใจกลับใกล้ขึ้นกว่าเดิม

715 คำ

ตั้งแต่คืนนั้น วันที่น้ำถูกแม่เรียกกลับแบบเสียงดังลั่น ทั้งสองคน…เหมือนหายไปจากกันทีละนิด ไม่ใช่เพราะไม่อยากคุย แต่เพราะ “กลัวจะทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อน” น้ำทักน้อยลง ตอบช้า บางวันไม่ตอบเลย เรนก็กดพิมพ์แล้วลบ พิมพ์แล้วลบ จนสุดท้ายก็ไม่กล้าทักไปเช่นกัน เพราะกลัวว่าจะไปเพิ่มปัญหาให้ครอบครัวของน้ำ ⸻ 🕰️ ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เรนเริ่มเหมือนคนหมดพลัง ไม่หัวเราะ ไม่คุยเล่น ไม่ล้อทิพย์เหมือนเคย จนทิพย์เป็นคนแรกที่สังเกตได้ “มึงเป็นอะไร…มึงไม่เหมือนเดิมเลยเรน” เรนฝืนยิ้ม “เปล่า…เรนโอเค” แต่ตาที่แดงนิด ๆ กับรอยยิ้มที่ฝืนเกินไป มันโกหกใครไม่ได้เลย ทิพย์ถอนหายใจ “มึงคิดถึงเขาใช่มั้ย?” เรนเงียบ สายตาหลบไปอีกทาง ทิพย์รู้ทัน “น้ำก็หายไปเหมือนกัน…เหมือนตอนที่กูเห็นเขาวันก่อน เขาก็ดูเศร้า ๆ” หัวใจเรนเหมือนโดนกด เจ็บ แต่พอได้ยินว่าอีกคนก็เป็นเหมือนกัน มันก็เจ็บแบบอบอุ่นไปพร้อมกัน ⸻ 🏠 ฝั่งบ้านเรน – ผู้ใหญ่สังเกตได้ทันที แม่เรนเริ่มเห็นลูกสาวตัวเองซึมผิดปกติ กินข้าวน้อย หลับยาก มองโทรศัพท์ทั้งวัน อยู่ดี ๆ ก็ถามขึ้นระหว่างที่เรนกำลังล้างจาน “เรน…หนูมีอะไรอยากเล่าให้แม่ฟังมั้ยลูก?” เรนชะงัก มือสั่นเบา ๆ ไม่รู้จะตอบยังไง แม่เดินเข้ามาลูบหัวเบา ๆ “แม่ไม่ว่าหรอกนะ…ถ้าหนูชอบใคร” “ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม” เรนตัวในสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน นี่แม่…รู้? แต่แม่ยิ้มอ่อน “แม่แค่เห็นหนูเศร้า แม่ก็ใจไม่ดีแล้ว” “ความรักมันยากอยู่แล้วลูก จะรักแบบไหนก็ยากทั้งนั้น” เรนกัดริมฝีปาก พยายามกลั้นน้ำตา “…เรนแค่…คิดถึงคนหนึ่งอยู่…” แม่ยิ้ม ไม่ถามชื่อ ไม่กดดัน แค่ลูบไหล่เรนเบา ๆ “แม่อยู่ตรงนี้นะลูก” นี่เป็นครั้งแรกที่เรนรู้สึกว่า… บางทีความรักของผู้หญิงกับผู้หญิง อาจไม่ถูกปิดกั้นจากทุกคนเสมอไป ⸻ 🏡 ฝั่งบ้านน้ำ – ปัญหาที่หนักกว่า คืนเดียวกันนั้น น้ำถูกเรียกมาคุยที่โต๊ะอาหาร แม่สายตาดุ พ่อดูจริงจัง น้ำรู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไร “น้ำ ช่วงนี้เป็นอะไร?” แม่ถามเสียงแข็ง “หน้าตาเศร้า ซึม ไม่พูด ไม่หัวเราะ…แม่ไม่เคยเห็นลูกแบบนี้เลย” น้ำไม่ตอบ ก้มหน้า จับชายกางเกงแน่น พ่อพูดสั้น ๆ “มีเรื่องกับเพื่อนเหรอ?” น้ำกลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัว แม่มองจ้องลึก “หรือว่า…เป็นเรื่องที่แม่เห็นวันนั้น?” “เรื่องที่ลูกสนิทกับเด็กผู้หญิงคนนั้น…มากเกินไป” น้ำเงยหน้าขึ้นช้า ๆ “แม่…มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะ” “แล้วมันเป็นแบบไหน?” แม่ถามทันที เสียงคม ไม่มีช่องว่างให้โกหก น้ำสั่น ลมหายใจขาดห้วง คำที่อยากพูด…ออกมาไม่ได้ เพราะถ้าพูด ทุกอย่างอาจพังทั้งสองฝ่าย แม่ถอนหายใจแรง “น้ำ แม่ไม่อยากให้ชีวิตลูกลำบาก” “ผู้หญิงกับผู้หญิง…มันไม่ง่ายนะลูก” “คนจะมองไม่ดี จะพูดไม่ดีใส่ พ่อกับแม่ห่วง” น้ำตอบเสียงเบามาก แทบกระซิบ “…แต่เราชอบเขา” แม่ชะงัก พ่อยิ่งเงียบ ห้องทั้งห้องเหมือนแน่นอึดอัดจนหายใจไม่ออก แม่พูดเบา “น้ำ…แม่ต้องการเวลา” น้ำหลุบตา น้ำตาร่วงเงียบ ๆ เพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ “ไม่รัก” แต่มันคือ “ความกลัวของพ่อแม่” ⸻ 🌧️ ทั้งสองคน กำลังเจ็บเหมือนกัน โดยที่ไม่ได้คุยกันเลย เรนนั่งกอดเข่าในห้อง น้ำก็นั่งเงียบในมุมของตัวเอง ทั้งคู่กดเข้าไปดูหน้าจอของอีกฝ่ายหลายครั้ง…แต่ไม่กล้าทัก หัวใจสองดวงที่อยากจะคุยกัน กลับถูกความกลัวของครอบครัวขวางเอาไว้ ⸻ จนกระทั่ง… กลางดึกของคืนนั้น โทรศัพท์เรนสั่น ชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ…ทำให้เรนแทบหยุดหายใจ Nam: “เรน…อยู่มั้ย?” “เราอยากคุยกับเรน” ประโยคที่ตามมาทำหัวใจเรนหยุดไปหนึ่งจังหวะ Nam: “เรน…เราไม่ไหวแล้ว” “เราคิดถึงเรนมาก”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more