✨ EP.2 – คำขอเป็นเพื่อนที่เปลี่ยนหัวใจสองคน
686 คำ
หลังจากวันที่เจอกันครั้งแรก
เรนก็กลายเป็นเด็กที่ชอบจ้องหน้าจอโทรศัพท์มากกว่าปกติ
ทุกครั้งที่มีการแจ้งเตือนเด้งขึ้น…หัวใจก็เต้นแรงแบบไม่มีเหตุผล
แต่ก็ต้องผิดหวังทุกครั้งที่ไม่ใช่น้ำกดยอมรับเพื่อน
หนึ่งวัน…
สามวัน…
ห้าวัน…
ครบหนึ่งอาทิตย์พอดี
เรนกำลังนั่งบนเตียง มองชื่อ “Nam Nuttanan” ในเฟซบุ๊กอย่างหงุดหงิดปนเสียใจ
“แค่รับเพื่อนมันยากตรงไหนวะ…”
แต่จังหวะที่กำลังจะกดปิดแอป
เสียงแจ้งเตือนก็เด้งขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว
— “น้ำได้ตอบรับคำขอเป็นเพื่อนของคุณแล้ว” —
เรนเผลอร้อง “เห้ย!” ออกมาดังลั่น
หัวใจเต้นแรงจนเหมือนวิ่งสิบรอบสนาม
นิ้วมือสั่นนิด ๆ ขณะที่กดเข้าไปดูโปรไฟล์น้ำ
ภาพโปรไฟล์เป็นผู้หญิงยืนข้างรถมอเตอร์ไซค์
เสื้อคอกลมสีขาว ผมรวบหลวม ๆ
หน้าตาไม่ได้ยิ้มเยอะแบบเด็กวัยรุ่นทั่วไป
แต่มีเสน่ห์จนเรนต้องกลืนน้ำลาย
ขณะที่กำลังมองรูปเพลิน ๆ
ข้อความเด้งขึ้นมาอีกครั้ง
Nam:
“เรนใช่มั้ย? ทิพย์บอกว่าจะทำรายงานด้วยกันอาทิตย์หน้า”
แค่ประโยคสั้น ๆ
แต่เรนแทบจะกลิ้งตกเตียงด้วยความดีใจ
Ren:
“ใช่ เรนเอง”
ส่งไปแล้วใจเต้นแรงจนต้องเอาหมอนมากดหน้า
“ทิพย์บอกว่าเราจะทำด้วยกัน”
อีกไม่กี่วินาที น้ำตอบกลับทันที
Nam:
“ดีเลย เรนอยู่ ม.อะไรนะ?”
Ren:
“ม.2 อะ แล้วน้ำ?”
Nam:
“ม.3 แล้ว ^^”
แค่ได้เห็นสัญลักษณ์ยิ้ม “^^” จากน้ำ
เรนก็อยากจะเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด
เพราะมันน่ารักเกินทน
คืนนั้นทั้งคู่คุยกันยาวกว่าที่เรนเคยคุยกับใคร
เริ่มจากรายงาน
ลามไปเรื่องเพลงที่ชอบ
ดนตรีที่น้ำเล่น
เกมที่เรนติด
และความฝันในอนาคตแบบเด็ก ๆ
เรนพบว่า—
น้ำไม่เย็นชาเหมือนที่หน้าตาดู
จริง ๆ แล้วน้ำอบอุ่น
พูดน้อยก็จริง แต่เวลาพูดแล้วใจมันเต้นแรงชะมัด
จนดึก
น้ำส่งข้อความสุดท้าย
Nam:
“ง่วงละ เรน นอนก่อนนะ”
Ren:
“โอเค ฝันดี”
น้ำไม่ตอบอะไรต่อ
แต่ทิ้งคำว่า “เรน” ไว้ในใจเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จนหลับไปพร้อมรอยยิ้ม
⸻
เช้าวันต่อมา
ทิพย์เดินเข้าห้องเรียนแล้วรีบกระซิบกระซาบ
“เมื่อคืนคุยไรกันนานเป็นบ้าเลยนะ เพื่อนกูหึงนะเว้ย!”
เรนหน้าแดง
“ไม่ได้คุยมากปะ…”
“มากสิ! น้ำทักมาถามกูด้วยว่ามึงหลับยัง!”
ทิพย์หัวเราะจนงอหาย
“เอายังไงล่ะเนี้ย รู้ปะว่าเด็ก ม.3 ในโรงเรียนข้าง ๆ เขาฮอตนะเว้ย”
เรนยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม
หัวใจมันเหมือนกระทบอะไรนุ่ม ๆ แล้วเด้งแรงไม่หยุด
⸻
ช่วงบ่ายวันนั้น
เรนกลับบ้านแล้วหยิบมือถือมาดูข้อความ
ไม่มีแจ้งเตือน
แต่เรนกดเข้าไปหาเอง
Ren:
“ทำไรอยู่?”
น้ำตอบแทบจะทันที
Nam:
“เพิ่งถึงบ้าน กินข้าวยัง?”
ไม่รู้ทำไม…แต่คำถามนี้
ทำให้เรนรู้สึกเหมือนถูกใส่ใจในแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
ทั้งคู่คุยกันจนเย็น
เรื่องไร้สาระแต่หัวใจมันเต้นไม่ไร้สาระเลย
⸻
ค่ำวันนั้น…เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เรนจำไปอีกนาน
ขณะที่คุยกันเรื่องการบ้าน
น้ำส่งรูปกล้องหน้ามา—ภาพเบลอนิด ๆ
แต่เห็นได้ว่ากำลังยิ้มบาง ๆ
Nam:
“ทำการบ้านง่วง ๆ อะ เรนทำเสร็จยัง”
หัวใจเรนหยุดเต้นไปหนึ่งวิ
ไม่เคยมีใครส่งรูปให้แบบนี้มาก่อน
เรนไม่รู้จะตอบอะไรดี
ส่งเพียงสติ๊กเกอร์หมีหัวใจลอย
แล้ววางมือถือแนบอก…ใจสั่นจนมือสั่นตาม
⸻
และในขณะที่เรนกำลังเขินตัวบิดอยู่นั้น
น้ำส่งข้อความตามมาอีกหนึ่งประโยค
ประโยคที่เปลี่ยนบรรยากาศทั้งหมดทันที
Nam:
“เรน…ขอถามอะไรอย่างได้มั้ย?”
ข้อความนั้นดับหน้าจอไป
เหมือนตั้งใจให้เรนรอคำถามที่ยังไม่ถูกส่งต่อ
หัวใจเรนเต้นแรงถึงขั้นลืมหายใจ
น้ำจะถามอะไร—?
- ผู้เขียน
