✨ EP.4 – ค่ำคืนที่ทำให้หัวใจเข้าใกล้กันกว่าครั้งไหน

687 คำ

ร้านกาแฟเล็ก ๆ หลังโรงเรียนเงียบกว่าปกติ แสงไฟสีเหลืองนวลสะท้อนโต๊ะไม้เก่า ๆ จนบรรยากาศดูอบอุ่นอย่างประหลาด เรนมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงจนต้องกอดกระเป๋าไว้แน่นพยายามทำตัวให้ปกติ แต่ยิ่งพยายาม…ก็ยิ่งรู้สึกว่ามือตัวเองสั่น เธอพิมพ์ถามสั้น ๆ Ren: “น้ำถึงหรือยัง?” ยังไม่ทันกดล็อกหน้าจอ เสียงมอเตอร์ไซค์ก็ดังเข้ามาใกล้เบา ๆ เรนเงยหน้าขึ้น— และเหมือนโลกหยุดไปหนึ่งวินาทีเต็ม น้ำลงจากรถอย่างช้า ๆ ผมถูกรวบหลวม ๆ เสื้อยืดสีหม่นกับกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่ทุกอย่างกลับดูดีจนเรนแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอ น้ำเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ตาเรียบนิ่งเหมือนเดิม…แต่ในความนิ่งนั้นแฝงความสั่นไหวบางอย่าง “รอนานมากไหม?” น้ำถามเบา ๆ เสียงนุ่มจนเรนใจสั่น “ไม่…ไม่นาน” เสียงเรนอ่อนลงแบบไม่ตั้งใจ ทั้งสองเข้าร้านไปนั่งมุมเดิมที่ไม่ค่อยมีคน เรนสั่งโกโก้เย็น น้ำสั่งอเมริกาโน่ แต่น้ำไม่ได้สนใจแก้วกาแฟเลย สายตาเขาจับจ้องเรนอยู่ตลอด จนเรนเริ่มทำตัวไม่ถูก “น้ำ…จะคุยอะไรหรอ?” น้ำวางแก้วลง หายใจเข้าลึก ก่อนพูดเสียงช้าและสั่นนิด ๆ เป็นครั้งแรกที่เรนเคยได้ยินเขาแบบนี้ “เรน…ช่วงนี้เราเป็นอะไรก็ไม่รู้” น้ำหยุด แล้วสบตาเรนเต็ม ๆ “คือ…ถ้าไม่ได้คุยกับเรน เราจะรู้สึกแปลก ๆ เหมือนขาดอะไรไป” เรนนิ่ง ใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก น้ำพูดต่อ “ตอนที่เรนตอบช้า เราก็อยู่ไม่สุข” “ตอนเรนบอกว่า ‘ชอบคุย’ …เราดีใจทั้งคืน” เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงเบาจนลมหายใจแทบกลืนคำพูด “เรน…เราคิดว่าเราไม่ได้แค่ชอบคุยกับเรนแล้วอะ” เรนกลืนน้ำลาย หัวใจเต้นดังราวกับเสียงกลองในหู “น้ำ…” เสียงเรนสั่นจนแทบไม่เป็นคำ น้ำยกมือขึ้นแตะหลังคอ เหมือนกำลังรวบรวมความกล้า ก่อนจะมองลึกเข้ามาในตาเรนอีกครั้ง “เรน…เราเป็นห่วงเรนแบบแปลก ๆ” “เราอยากเจอเรนทุกวัน” “อยากคุย…อยากให้เรนยิ้มให้เรา” น้ำยื่นมือข้ามโต๊ะมาช้า ๆ ปลายนิ้วแตะหลังมือเรนเบาเหมือนกลัวเรนจะสะดุ้ง แต่มันทำให้เรนตัวชาไปทั้งแขน “เรน…เราว่าเรา…” น้ำเงียบ หายใจแรงขึ้นนิดเดียว เรนไม่กล้าขยับ ไม่กล้ากะพริบตา กลัวว่าถ้าขยับอะไร…หัวใจกำลังเต้นอยู่นี้จะตกหล่นหายไป น้ำกลั้นใจพูดต่อ “เราว่าเรา…อาจจะชอบเรนมากกว่าที่เราคิด” เสียงนั้น— จริงจังกว่าเดิม อบอุ่นกว่าเดิม และใกล้จนเรนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกคน มือที่แตะหลังมือเรน เลื่อนมาเกลี่ยนิ้วเล็กน้อย เรนตัวสั่น ร้อนวูบทั้งตัว ใจเต้นจนเหมือนจะร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกัน “น้ำ…” เสียงเรนแผ่วจนแทบไม่ออกเป็นคำ ก่อนที่เรนจะได้พูดอะไรต่อ ประตูร้านก็เปิดออกพร้อมเสียงหัวเราะของลูกค้ากลุ่มหนึ่ง ทำให้บรรยากาศที่กำลังเข้มข้นหยุดลงทันที น้ำชะงัก เรนก็ชะงัก มือที่แตะกันอยู่…ห่างออกอย่างอ้อยอิ่ง น้ำมองเรน ยิ้มบาง ๆ ที่มีความลังเลซ่อนอยู่ “เรน…เรายังพูดไม่หมดเลย” เรนกลืนน้ำลาย “อะ…อะไรอีก” น้ำเอื้อมแตะข้อมือเรนเบา ๆ ทำให้เรนใจเต้นแรงกว่าเดิมเป็นสิบเท่า “เรน…เราจะบอกความรู้สึกทั้งหมดของเรา” ลมหายใจน้ำอุ่นมากจนเรนต้องหลับตานิด ๆ “แต่…เรื่องนี้เราอยากบอกตอนที่อยู่กันสองคนแบบไม่มีใครขัด” เรนเผลอพยักหน้า ไม่ได้พูด แต่ใจมันตอบไปแล้ว น้ำยิ้ม ยิ้มแบบอบอุ่นจนใจเรนละลาย และทันใดนั้น— น้ำพูดคำที่ทำให้เรนหัวใจกระตุกอีกครั้ง “เรน…เราขอนัดเจอเรนอีกรอบได้ไหม?” “ครั้งนี้…ไม่ใช่แค่คุยธรรมดา” เรนเบิกตา หูร้อน ใจเต้นแทบระเบิด “น้ำหมายถึง…?” น้ำมองลึกเข้ามาในตาเรน ก่อนจะพูดเสียงต่ำและนุ่ม “หมายถึง…เดต” เรนแทบลืมหายใจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more