๑๗
“ว่าไง รุตม์”เสียงทุ้มทรงอำนาจที่หล่อนจำได้ดีดังขึ้น ทำให้มือเล็กที่ประคองโทรศัพท์ไว้ถึงกับสั่น แน่นอน หล่อนทั้งโล่งอกและรู้สึกผิดหวังในเวลาเดียวกัน
“เอ่อ คือฉันเองค่ะ ฉันคิดว่าเขาอาจไม่ใช่คนของคุณก็เลย”
“นิรุตม์ต่อสายให้ใช่ไหม” น้ำเสียงที่ใช้ถามนั้นอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เขาเคยใช้กับหล่อน
“ค่ะ”
ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มพอใจและเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง
“แล้วทานข้าวหรือยัง”
“ค่ะ เรียบร้อยแล้ว” ปดหน้าตาเฉย ทั้งที่ความจริงยังตั้งอยู่เต็มโต๊ะ และเวลานี้หญิงสาวก็ไม่รู้สึกอยากกินเลยสักนิดเดียว “คือ คุณไม่เห็นต้องให้ใครมาเฝ้าฉันเลย”
บอกพลางชำเลืองมองคนของเขาที่ไม่ได้สนใจมองหรือฟังหล่อนคุยอย่างหมั่นไส้นิดๆ
“ต้องสิ เธอไว้ใจได้ที่ไหน” เสียงนั้นไม่ได้กราดเกรี้ยว หากแต่มันกลั้วด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบาคล้ายคนอารมณ์ดี แต่ใบหน้างามกลับงอเง้าลงทันที
“ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว แค่นี้นะคะ”
“เดี๋ยว!” มือเล
