ตอนที่7(การรอคอย)

1860 คำ

เมื่อหลายสิบปีก่อน ก่อนที่จะมีบ้านปูนบ้านไม้สองชั้น ตึกรามบ้านช่อง โรงแรม คอนโดหรูหราหลายสิบชั้นเหมือนเช่นทุกวันนี้ เคยมีป่ารกทึบต้นไม้ใบเขียวขึ้นเต็มต้นไม้ใหญ่มีอายุยืนยาวหลายร้อยปี มีบ้านเรือนมีหมู่บ้านที่สุขสงบ คนสมัยก่อน ใช้การเดินท้าวและเกวียนในการขนย้ายสัมภาระและการเดินทางไปยังที่ไกล ใช้ม้าวัวควายเป็นยานพาหนะ แต่ปัจจุบันมองไปทางไหนก็มีแต่บ้านเมือง ตึกสูงถนนคอนกรีต รถเหล็กวิ่งตามราง รถยนต์ที่ใช้น้ำมันในการเดินเครื่องทั่วทั้งประเทศ ฝุ่นควัน มลพิษทางอากาศมากมาย ……………………….. น้ำตกภูดาว พรานเข้ม…. พรึบ “เอ็งปล่อยข้าได้แล้ว!!”ผมว่าเสียงเเข็งอย่างไม่พอใจนางเเสงเดือนลูกสาวคนโตของผู้ใหญ่ท้าวพลางใช้มือแกะมือเล็กของเธอให้ออกไปจากเอวสอบของผม แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเธอยิ่งกอดรัดร่างของผมแน่นขึ้นไปอีก ถ้ามีใครมาพบเห็นเข้ามีหวัง ผมได้นางเดือนเป็นเมียแน่!! “อีเดือน…ข้าไม่ได้รักเอ็ง!!”ผมหมดความอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม