ชะตาฟ้า ลิขิตสวรรค์

บทที่ 5 ข้อแลกเปลี่ยน

จ้าวจิ้งเทียนหันไปมองหญิงสาวผู้ยื่นข้อเสนอให้กับเขา

หึ! หนึ่งพันตำลึงงั้นรึ เขาที่เห็นเงินมากมายจนนับไม่ถ้วนไม่ได้สนใจกับข้อเสนอของนางสักเท่าใดนักจึงหันหลังเดินออกมา แต่ทว่าหญิงสาวผู้นั้นช่างดื้อดึงนักนางตามเขามาอย่างไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้นก่อนจะมาหยุดตรงหน้าเขา

จ้าวจิ้งเทียนพิจารณามองใบหน้าของหญิงสาว ใบหน้าเรียวขาวอมชมพูเหมือนดอกเหมยแรกแย้ม ดวงตากลมโตเหมือนไข่หงส์ ผิวเนียนละเอียดราวหิมะทำให้เขาจิตใจหวั่นไหวไม่น้อย

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับสตรีนางใดมาก่อน จ้าวจิ้งเทียนจึงหยุดและชำเลืองมองหลิวลี่เซียนเล็กน้อย

"ว่าอย่างไรข้าซื้อต่อหนึ่งพันตำลึงขายรึไม่ ทำไมต้องเดินหนีข้าด้วย"

แววตาที่แฝงด้วยความดื้อรั้นและเอาเรื่องของหลิวลี่เซียนทำให้จ้าวจิ้งเทียนเผลอยกยิ้มที่มุมปาก

"ไม่ขาย ข้าจำเป็นต้องใช้มัน"

จ้าวจิ้งเทียนตอบเสียงเรียบ ที่เขาออกมานอกวังวันนี้เพราะองครักษ์มารายงานเขาว่าไข่มุกสุยโหวมีขายที่หอเป่าชิง มันเป็นไข่มุกหายากยิ่งนักและสรรพคุณของมันสามารถรักษารอยแผลเป็นบนใบหน้าเขาได้อีกด้วย

หลิวลี่เซียนมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาครุ่นคิดเล็กน้อย อีตาคนนี้จะเอาไข่มุกสุยโหวไปทำไมกันนะ หรือว่าเอาไปให้ภรรยาของเค้า

จ้าวจิ้งเทียนเดินหนีหลิวลี่เซียน แต่นางยังคงไม่ละความพยายามยังคงเดินตามเขาไม่หยุดจนกระทั่งเดินออกมาไกลจากตลาดมากแล้ว

นางแยกตัวออกมาจากไป๋หลางอย่างลืมตัวก่อนจะพบว่าชายผู้นั้นได้เดินไปแล้ว

หลิวลี่เซียนเหมือนได้สติ นางหยุดเดินก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย น่าเสียดายนัก!

ในระหว่างที่หลิวลี่เซียนกำลังจะหมุนตัวกลับสายตาของนางก็มองไปรอบๆ ให้ตายสิ! เดินมาทางไหนละเนี่ย แล้วจะกลับทางใดกันเล่า!!! หลิวลี่เซียนยกมือขึ้นกุมหน้าผากตนอย่างคิดไม่ตก

"เจ้าต้องการไข่มุกสุยโหวไปทำไม? "

หลิวลี่เซียนตกใจจนต้องรีบหันกลับไปมองก็พบกับชายคนเดิมที่นางตามตื้อขอซื้อไข่มุกสุยโหวต่อจากเขา อะไรกัน! เมื่อกี้เห็นเดินหายไปไกลแล้วแท้ๆ

"ข้าชอบ ข้าอยากได้ ตกลงท่านจะขายให้ข้าใช่หรือไม่? "

หลิวลี่เซียนแบมือไปตรงหน้าจ้าวจิ้งเทียนเขาชักกล่องไข่มุกกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำให้หญิงสาวตรงหน้าคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

จ้าวจิ้งเทียน มองหน้าหลิวลี่เซียนอย่างพิจารณา ในใต้หล้านี้มีไม่กี่คนที่รู้จักไข่มุกสุยโหวนี่ เพราะถ้าไม่พิจารณาดีดี ก็จะมองมันเป็นเพียงแค่ไข่มุกไร้ค่าเม็ดหนึ่งเท่านั้น นอกจากว่าคนผู้นั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญหรือมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่เชื่อว่านางจะแค่ชอบมันเท่านั้น! 

"ท่านจะโก่งราคากันหรือไง ข้าให้ได้แค่หนึ่งพันตำลึงเท่านั้น หากท่านไม่เชื่อว่าข้ามีตำลึงให้จ่ายงั้นข้ามัดจำไว้ก่อนห้าร้อยตำลึงอีกห้าร้อยตำลึงข้าจะกลับไปเอาที่จวนแล้วให้คนส่งไปให้ท่าน ว่าแต่ท่านเป็นบุตรชายจวนใดหรือ?" หลิวลี่เซียนพยายามต่อราคากับจ้าวจิ้งเทียน ยังไงซะท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าของร่างเดิมก็มีทรัพย์สินมากมายนางขอมาใช้สักนิดหน่อยจะเป็นไรไป

"เจ้าเป็นบุตรสาวตระกูลใด?"

"ตระกูลหลิวพ่อข้าเป็นท่านเสนาบดี"

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าเล็กน้อย บุตรสาวฝาแฝดของท่านเสนาบดีหลิวเทียนเฉิงนี่เอง ที่เขารู้ว่าเสนาบดีหลิวมีบุตรสาวฝาแฝดเพราะเสด็จพ่อเคยกล่าวว่าเสียดายที่เสด็จแม่หมายหมั้นเจินเซียงไว้ให้เขาแล้ว มิฉะนั้นเขาคงจะทาบทามสู่ขอบุตรสาวฝาแฝดของเสนาบดีหลิวคนใดคนหนึ่งให้แก่เขา

หญิงงามตรงหน้าเจ้าอยากเป็นชายารองของข้าหรือไม่?

จ้าวจิ้งเทียนสะบัดศีรษะไปมาไล่ความคิดพิลึกในหัวของเขาออกไป

ฟิ้ว! พรึ่บ!

จ้าวจิ้งเทียนรีบดึงตัวของหลิวลี่เซียนเข้ามาแนบกับตัวเค้า นางมีสีหน้าตกใจพร้อมกับหันซ้ายหันขวาหาต้นต่อของธนูดอกนั้น

เจ็บใจนัก!!! วันนี้เขาไม่ได้ให้องครักษ์ลับตามมาด้วยแม้แต่ทหารรักษาพระองค์ก็ยังไม่มี ใครกันมันกล้าติดตามมาเล่นงานเขา

"นะ นั่นมันใช่ธนูรึเปล่า!!! "

"ตามข้ามาถ้ายังไม่อยากตาย"

หลิวลี่เซียนวิ่งตามจ้าวจิ้งเทียนที่จับมือนางวิ่งอยากไม่คิดชีวิต เสียงธนูยังคงไล่ตามมาไม่หยุด นางรีบหันไปมองจ้าวจิ้งเทียนแล้วต้องเบิกตากว้าง แขนขวาของเขาที่จับมือนางไว้มีบาดแผลที่เกิดจากของมีคมถ้าให้นางเดาน่าจะเป็นธนูนั้น

"หลบไปตรงนั้นห้ามออกมาจนกว่าข้าจะสั่ง! "

จ้าวจิ้งเทียนผลักหลิวลี่เซียนให้ไปหลบที่หลังกิ่งไม้ใหญ่ ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปจัดการกับมือธนูทีละคน

ทำไมเขาเท่จังนะ ไม่สิ!!! ใช่เวลามั้ย

ไม่นานหลังจากที่ต่อสู้อยู่สักพัก มือธนูที่ตามมาก็ล้มลงตายอย่างไม่เหลือซาก จ้าวจิ้งเทียนเดินมาหาหลิวลี่เซียนที่มองมาที่เขาด้วยสายตาตกตะลึงแต่มันก็แค่แวบเดียวเท่านั้น

"ท่านบาดเจ็บ!!! "

"ข้าไม่เป็นอะไร ประเดี๋ยวข้าจะเดินกลับไปส่งเจ้าตรงมุมตลาดนั้นเจ้าก็กลับจวนไปเถิด ที่ตรงนี้ไม่ปลอดภัยเท่าใดนัก"

"ให้ข้าใส่ยาทำแผลให้ท่านก่อนเถิด"

"ข้าไม่เป็นอะไร"

หลิวลี่เซียนไม่ฟังเสียงของจ้าวจิ้งเทียนแม้แต่น้อย นางดึงมือเขาให้มานั่งใต้ต้นไม้ จ้าวจิ้งเทียนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ตั้งแต่เล็กจนโตมาในวัยสิบแปดปีเขาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวหญิงสาว แต่นี่มันอะไรกัน หญิงสาวจากจวนตระกูลใหญ่ทำไมถึงมือไวนัก

หลิวลี่เซียนเหมือนจะรู้ความคิดของจ้าวจิ้งเทียนนางเบ้ปากน้อยๆก่อนจะมองค้อนเขา

"ข้ามิได้เสน่หาท่านหรอกนะอย่ามาทำหน้าแบบนั้น ข้าแค่อยากตอบแทนที่ท่านช่วยดึงข้าให้พ้นจากธนูดอกนั้นก็เท่านั้นเอง"

จ้าวจิ้งเทียนมีสีหน้าเรียบเฉยเขานั่งมองหลิวลี่เซียนที่กำลังขยำใบอะไรสักอย่างอย่างใจจดใจจ่อ

"เจ้าทำอะไร? "

"ขยำใบบัวบกไง โชคดีนะข้าแวะซื้อมันมาตอนเดินตลาดนั่น มันมีสรรพคุณสมานแผลแก้อักเสบด้วยนะ มานี่เอาแขนท่านมา"

จ้าวจิ้งเทียนยื่นแขนให้นางอย่างว่าง่าย พลางมองดูหญิงสาวตรงหน้าทำแผลให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ

เขาคิดผิดที่ไหนกันบุตรสาวตระกูลหลิวนางนี้ไม่ธรรมดา? 

ในขณะที่กำลังทำแผลผ้าคุมหน้าของจ้าวจิ้งเทียนที่คลุมไว้ก็หลุดออกมา ทำให้หลิวลี่เซียนที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาตกตะลึงไม่น้อย

แก้มข้างขวาของเขาเป็นรอยแผลเป็นยาวสีดำนูนใหญ่ จ้าวจิ้งเทียนเหมือนจะรู้ตัวเขารีบดึงผ้ามาคลุมแต่ถูกหลิวลี่เซียนคว้ามือไว้ เขาหันไปมองนางด้วยแววตาเย็นชา

"เจ้าคิดจะทำอะไร"

"ดูแผลบนหน้าท่านไง"

หลิวลี่เซียนมองเค้าด้วยสายตาปกติไม่มีแววตาหวาดกลัวหรือรังเกียจแม้แต่น้อย

"ท่านไปทำสิ่งใดมาหน้าถึงเป็นรอยแผลเช่นนี้"

"อย่ายุ่งเรื่องของข้ากลับไปซะ"

หลิวลี่เซียนจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด อะไรกันน่าเสียดายใบหน้าหล่อเหลานี้นัก ถ้าได้ครีมของนางไปใช้นะไม่เกินสองอาทิตย์รับรองหล่อใสเหมือนเดิม รอยแผลไม่ลึกเท่าไหร่แต่ค่อนข้างยาวดำเกิดจากการรักษาผิดวิธี

"ข้ารักษาใบหน้าท่านได้นะ"

จ้าวจิ้งเทียนหันมามองนางด้วยแววตามีความหวังก่อนจะเก็บสายตาคืนกลับ

"เจ้าน่ะเหรอ? "

"นี่ๆๆๆๆ อย่ามามองข้าด้วยสายตาแบบนี้เชียวนะ เอางี้ข้าจะบอกสูตรท่านไปท่านก็เอาไปลองทำดู แต่มีข้อแม้นะ? "

"เจ้าต้องการอะไร? "

หลิวลี่เซียนยิ้มจนตาหยีพลางกวาดสายตามองไปที่กล่องไข่มุกนั่น

"ได้ ถ้าเจ้ารักษาข้าได้ข้ายินดีให้เจ้าทุกอย่าง แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้เหมือนที่เจ้าว่า หึ! "

จ้าวจิ้งเทียนมองหลิวลี่เซียนด้วยใบหน้าเย็นเหยียบจนนางรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

"ไม่ยาก ท่านเห็นใบบัวบกนี่มั้ยท่านใช้มันวันละกำคั้นแต่น้ำเอามาทารอยแผลนี้ของท่านทุกวันเช้าเย็นส่วนไข่มุกสุยโหวท่านใช้แค่หนึ่งเม็ดบดให้ละเอียดผสมกับน้ำผึ้ง2ช้อนเอามาทาแผลท่านก่อนนอน เท่านี้ไม่ยาก ท่านจำได้รึไม่? "

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าเล็กน้อย

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสมุนไพรนั่นกับไข่มุกสุยโหวสามารถรักษารอยแผลบนหน้านี้ได้? "

"ข้าเคยเรียนมา"

หลิวลี่เซียนพูดพลางยิ้มตาหยีก่อนจะมองไปที่กล่องไข่มุกสุยโหวด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

นางต่างจากหญิงสาวทั่วไปนัก นางไม่กลัวใบหน้าอัปลักษณ์นี้ของเขา

"เจ้าชื่ออะไร? "

หลิวลี่เซียนหันไปมองจ้าวจิ้งเทียนที่เอ่ยถามชื่อของนาง

"ชิงชิง ท่านละ? "

"ข้าชื่อ จิ้นหมิง"