01 ไม่เล่นเพื่อน
1275 คำ
CHAPTER 01
พรึ่บ!!
“อื้อ...”
“ตื่น!”
“ไม่เอา~ รอก่อน”
เสียงครางอู้อี้ดังคลออย่างงัวเงีย เบลล์มุดตัวลงใต้ผ้าห่มหลังจากที่ชินเดินขึ้นเตียงไปปลุกให้เธอตื่น
ชินมีคีย์การ์ดสำรองห้องเบลล์ เบลล์เองก็มีคีย์การ์ดห้องชิน
“เบลล์จะบ่ายโมงแล้วเธอจะนอนเอาโล่หรือไง “
เบลล์ขยับมือขึ้นไปปิดหู เสียงชินก่อความรำคาญให้หญิงสาวมากถึงขั้นต้องหันหลังหนีแต่กลับโดนดึงให้ลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทีงัวเงีย
“ตื่นไปอาบน้ำไปหาไรกิน เดี๋ยวพอฉันออกไปเธอก็โทรมากวนว่าหิวข้าวอีก เร็ว”
คนโดนตำหนิหันมามองเพื่อนด้วยแววตาไม่สบอารมณ์ ริมฝีปากสวยบึนขึ้นอย่างดื้อรั้น
“ไม่กินก็ได้แต่ขอนอน”
“ไม่ได้”
“ชิน อ๊ะ! ไอ้บ้า!”
เบลล์ถูกอุ้มขึ้น ชินอุ้มเธอไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ในห้องน้ำแล้วตัวเองก็แทรกกลางเข้ามาระหว่างหว่างขาเพื่อนตัวแสบ
“ให้เวลาสิบนาที ถ้าช้ามากกว่านั้นเรื่องนี้ถึงหูแม่เธอแน่”
“นายจะฟ้องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ฟ้องว่าลูกสาวแม่ไม่เชื่อฟังคนที่แม่ฝากดูแล เธอคิดว่าเธอจะโดนแม่ดุกี่วันที่ทำฉันเดือดร้อน”
“ไอ้ชิน! อย่ามาเลวนะ!”
เบลล์ยกกำปั้นทุบอกแกร่งด้วยความโมโหแต่คนโดนทุบยกยิ้มลอยหน้าลอยตาแล้วเดินออกจากห้องน้ำปล่อยให้เบลล์จัดการอารมณ์ของตัวเองไป
สมัยเด็ก ๆ ชินถูกเลี้ยงด้วยยายเพราะแม่ชินทำงานหนักและโฟกัสแค่งานจนไม่มีเวลาให้ลูกมากนักชินจึงโตกับยาย
บ้านยายอยู่ใกล้กับครอบครัวเบลล์และสองบ้านสนิทกันเบลล์กับชินจึงสนิทกันมาเกือบครึ่งชีวิต แม่เบลล์ไว้ใจชินมากเพราะที่ผ่านมาชินดูแลเบลล์ได้ดีจึงฝากฝังเมื่อทั้งคู่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ
อีกทั้งยังปรามเบลล์ว่าห้ามดื้อกับชินและถ้าดื้อฟ้องได้เลย
ข้อนี้เบลล์หงุดหงิดอยู่พักใหญ่เพราะไอ้ชินมันขี้แกล้งให้โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้
เบลล์หน้างอครวญครางยกใหญ่ก่อนจำใจอาบน้ำแล้วแต่งตัวเพื่อออกไปหาข้าวกินกับเพื่อนตัวดี
“เหลืออีกสามนาที ถ้าเกินเวลาฉันต่อสายหาน้าอุมาทันที”
เบลล์ออกมาเจอชินนั่งหน้ากวนกับมือถือเครื่องหนึ่งที่อยู่ในมือ
“เด็กขี้ฟ้อง”
เธอพึมพำแล้วมุ่งตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อรีบแต่งหน้าให้ทันเวลา
“สองนาที”
“ชิน! อย่ากวนตีนได้มั้ย!”
โมโหแล้ว นัยน์ตากลมโตฉายแววความงุ่นง่านก่อนจะยกลิปสติกส์สีโปรดมาปาดที่ริมฝีปากอย่างลวก ๆ
“วันหลังก็หัดตื่นด้วยตัวเองไม่ใช่รอฉันมาปลุก”
“ก็ไม่ต้องปลุกถ้านายฝืนทำ”
ชินเงียบ
การเงียบนี่เแหละอันตราย
เพราะชินมันจะหาเรื่องเอาคืนด้วยกำลัง
“อะไร นี่! เอาคืนมา”
ชินเดินมาแย่งลิปในมือเบลล์ เขาชูขึ้นสูงจนคนที่เตี้ยกว่าเอื้อมไม่ถึง
“ชิน!”
“แต่งไปก็เหมือนเดิม แต่งไรนักหนา”
นั่นปากใช่มั้ย
“ยุ่งไรด้วยเล่า เลิกหาเรื่องแกล้งสักทีได้มั้ย!”
“ก็เลิกปากดีก่อนสิ”
“ก็เอาลิปมา~”
เบลล์กระโดดอย่างขัดใจ แต่คนแกล้งใช่ว่าจะยี่หระ ชินยังคงมองเบลล์พยายามตะเกียกตะกายจะแย่งลิปจากมือตัวเองให้ได้
“แรดให้มันน้อย ๆ ปากแดงขนาดนี้คงไม่ได้ไปกินแค่ข้าวมั้งเบลล์”
มือหนากุมใบหน้าของเพื่อนสาวไว้ แล้วใช้นิ้วโป้งปาดลิปสติกส์บนปากเบลล์ออกไปจนสีเข้มกลายเป็นสีอ่อน แต่มันเลอะนี้สิ!
“ชิน! ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว!”
เบลล์เริ่มงอน เธอหันหลังให้ชินแล้วเดินไปหยิบทิชชูหน้ากระจกเพื่อเช็ดรอยเลอะตรงมุมปากออกไป
“อยากจีบน้องคนนี้ ขอเบอร์ให้หน่อย”
“ปล่อยนะ! อยากจีบก็ไปขอเองดิ!”
ชินสวมกอดเบลล์จากข้างหลัง เขาเกยหน้าลงมาบนไหล่เล็กจนใบหน้าเบียดชิดกับผิวแก้มนุ่มนิ่มของเธอ
มือข้างหนึ่งเขากอดเธออยู่ส่วนอีกข้างเปิดรูปรุ่นน้องปีหนึ่งที่เป็นดาวคณะปีล่าสุดให้เบลล์ดู
“ไม่อะ เธอไปขอเบอร์ให้หน่อย”
ที่มาปลุก ที่จะพาไปกินข้าวที่แท้ก็แค่ทำความดีล่อใจให้เธอขอเบอร์สาวนี้เอง
“ไม่ นายหัดจีบเองบ้างสิ ชิน! ปล่อยสิ”
เบลล์ดิ้น แต่ยิ่งดิ้นชินยิ่งกอดแน่น
“นะ ๆ นี้อ้อนแล้วนะเว้ย”
จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอเล็ก คลอเคลียเหมือนหมาตัวใหญ่ที่กำลังเอาใจทาสอยู่
“เรื่องของนาย ไม่ทำ ไม่เอา หิวข้าว!”
หลังจากโวยวายเสียงดังลั่นชินก็ยอมแพ้เรื่องที่จะให้เธอไปจีบผู้หญิงให้มันแต่โดยดี ตอนนี้เราออกมานั่งกินข้าวกันที่ร้านประจำเป็นร้านโปรดที่เบลล์ชอบมาก ๆ เพราะมีอาหารหลากหลายและถูกปากมากด้วย
วันต่อมา
“กูได้เบอร์น้องมันมาแล้ว”
ไอ้ชินที่หายไปนานโผล่หัวมารวมกลุ่มกับเพื่อนอีกทีหลังจากไปล่าเบอร์ดาวคณะที่มันเล็งอยู่
“เหอะ... นายกะจะฟาดเรียบทั้งมหาลัยเลยหรือไง”
ฉันมองมันด้วยสายตาเอือมระอาแต่คนถูกมองด้วยหางตาก็ใช่ว่าจะแยแสกันแต่อย่างใด
“อิจฉาฉันล่ะสิ ถ้าอิจฉาก็หาแฟนให้ได้สักคนสิแต่ลืมไปไม่มีใครเอากระต่ายหน้าโง่เป็นแฟน ฮ่า ๆ”
ไอ้นี่ กวนตีน
“มีคนตามจีบฉันเยอะแยะย่ะ! นายไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี ถ้าฉันมีแฟนฉันจะควงแฟนมาให้นายเห็นเป็นคนแรกเลยชิน!”
ฉันกระแทกเสียงสู้ปากกับไอ้ชินอย่างไม่ยอมแพ้ คนถูกว่ายังคงกระตุกยิ้มมุมปากราวกับกำลังพอใจอยู่ไม่น้อย
“ก็ดี มีแฟนเป็นตัวเป็นตนจะได้เลิกทำตัววุ่นวาย”
สายตาที่ไอ้ชินมองฉันคือสายตาของคนที่ดูถูกกันอยู่ไม่น้อย
มันคงคิดว่าฉันไม่มีปัญญาหาแฟนล่ะสิ!
“เอ่อ! ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งกับนายนักหรอก! ไปไกล ๆ เลย น่าเบื่อ!”
“เธออยู่ให้ได้เถอะ ถ้าไม่มีฉันขึ้นมาเธอจะหนาว”
โอเค หัวฉันเดือดปุด ๆ ไม่เกรงจงเกรงใจ คนกันเอง
เพราะกันเองนี้แหละฉันถึงได้ขยุ้มผมไอ้ชินเต็มสองมือแล้วจับเขย่าอย่างฮาร์ดคอ
“สำคัญตัวเองมากเกินไปแล้ว นายเถอะเลิกตามมาวอแวแล้วกวนใจฉันสักที วุ่นวาย! คนจะมีผัวต้องสะดุดเพราะมีเพื่อนอย่างนายทุกที!”
“นี่ ๆ พอ ๆ กัดกันเหมือนผัวเมีย เป็นเพื่อนอย่าทะเลาะกันทำไมพวกแกไม่เป็นผัวเป็นเมียให้จบ ๆ ทุกอย่างอาจจะดีขึ้น”
“ไม่!!”
ทั้งฉันทั้งชินหันไปตอบกลับไอ้ชายด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดและเน้นย้ำทุกถ้อยคำ
“จ้า จ้า อย่าให้เห็นนะว่าผสมพันธุ์กันเอง”
มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด!
Talk
ชายมองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ ปกปิดมิได้น้า~
ใครที่กดเข้าชั้นแล้วอย่าลืมกดหัวใจให้เค้าด้วยน้า
ครบ 100 หัวใจ จะมาอัปต่อค่าา
- ผู้เขียน
