บทที่10 หลงทางหรือหลงแมว
เช้าวันรุ่งขึ้นท้องฟ้ากำลังสดใสหลังจากที่ผ่านพ้นฝนตกมาทั้งคืน แดดออกอ่อนๆมีลมพัดผ่านเอื่อยๆตลอดเวลาทั้งสามจึงพากันเดินออกจากถ้ำเพื่อกลับไปยังวัดที่ตั้งอยู่กลางป่า
“มึงจำทางกลับได้เหรอว่ะไอ้สิงห์”
“กูเหรอ…ไม่ได้”
“เวร!!”
“พี่สาวไม่ต้องห่วงนะมีน้องเสืออยู่ทั้งคน น้องเสือพาแมวน้อยออกไปจากป่าได้แน่นอน”สมิงหันไปปลอบหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆเมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้าวิตกกังวลชัดเจน
“ปลาดาวอย่าไปเชื่อมัน ไอ้เสือจำทางกลับบ้านยังไม่ถูกเลยป่าทึบขนาดนี้ก็เหมือนสมองทึบๆของมันนั่นแหละครับหลงแน่นอน”
“หึ หึ”มุลิลาหลุดขำ ไม่คิดว่าอีกคนจะกล้าว่าน้องชายฝาแฝดของตัวเองขนาดนี้
“ไอ้สิงห์อย่ามาขัดขวางการเอาหน้าของกู”เสือกระซิบบอกพี่ชาย
“ก็มันเรื่องจริง”สิงหามองไปอีกทาง เขาเมินคำพูดของน้องชายสอดสายตามองหาทางเพื่อจะออกจากป่าใหญ่
“ไปทางนั้นแล้วกัน”
“แน่ใจเหรอ”
“กูว่าไปทางนู้นดี
