ของหวงประธานเย็นชา

เสียงเพลงจังหวะทันสมัยดังกระหึ่มรอบทิศทาง แสงไฟหลากสีส่องกระจายไปทั่วทุกจุดรวมถึงโต๊ะของกลุ่มหญิงสาวเกือบสิบคนที่กำลังนั่งยืนเต้นอยู่มุมหนึ่งของผับหรูกลางใจเมืองที่พี่ชายของรวีภัทรเจ้าของวันเกิดแนะนำให้พวกเธอมาที่นี่ คืนนี้เป็นคืนพิเศษที่เพื่อนในห้องเรียนออกมาสังสรรค์กันตามประสาวัยรุ่น ทุกคนแต่งตัวแบบจัดเต็มรวมถึงมาธวีหญิงสาววัยยี่สิบสองที่ปกติมักจะแต่งตัวเรียบร้อยเพราะเธออาศัยอยู่กับคุณยายแต่วันนี้หญิงสาวมาเปลี่ยนชุดที่หอพักของเพื่อนก่อนจะออกมาเที่ยวด้วยกัน ชุดเดรสผ้าซาตินสีครีมอ่อนขับผิวขาวเนียนให้ดูโดดเด่นคือชุดที่หญิงสาวเลือก เส้นผมยาวถูกม้วนด้วยเครื่องม้วนผมทำให้ดูเป็นสาวเปรี้ยวต่างจากเวลาปกติที่มักจะมัดรวบเป็นหางม้า แม้จะไม่ชอบเที่ยวกลางคืนสักเท่าไหร่แต่เพราะเป็นวันเกิดของเพื่อนสนิท “พอแล้วๆ ฉันจะไม่ไหวแล้ว” มาธวีตะโกนแข่งกับเสียงเพลงเพื่อบอกเพื่อนว่าตนเองเริ่มจะเมามากแล้ว “เมาก็เมาสิยังผึ้ง คืนนี้พวกเราก็เมากันทุกคนนั่นแหละ ฉลองให้ฉันหน่อย นี่อาจเป็นปีสุดท้ายที่เราได้ออกมาสนุกด้วยกันหลายๆ คนแบบนี้” รวีภัทรเจ้าของวันเกิดพูดแล้วยื่นแก้วค็อกเทลมาให้เพื่อน “ไม่เอาแล้วรวีฉันมึนหัวแล้ว” “ก็แค่มึนเองนะผึ้ง นานๆ ทีแกถึงจะได้ออกมาเที่ยวกับพวกเราก็สนุกให้เต็มที่หน่อย” วรัมพรพูดขึ้นบ้างเพราะปกติแล้วมาธวีจะไม่ค่อยออกมาเที่ยวกับพวกตนเท่าไหร่เนื่องจากพักอยู่กับคุณยายการมาเที่ยวกลางคืนจึงเป็นไปน้อยมาก “เอานั้นก็ได้” มาธวียกแก้วดื่มเพราะเห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนพูด “เฮ้!...เอางี้ เรามาเล่นเกมกัน สนุกๆ ส่งท้ายหน่อยไหม” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเสนอขึ้น “เกมอะไร” มาธวีถามเพราะเพื่อนคนนี้มักจะคิดอะไรแผลงๆ “ง่ายมากเลย ผึ้งแค่ให้แต่ละคนเลือกผู้ชายในผับนี้มาชวนเต้น คนละหนึ่งเพลง ถ้าใครกล้าไปชวนแล้วเขายอมเต้นด้วย จะไม่ต้องดื่มแก้วต่อไปแต่ถ้าใครไม่ทำได้จะต้องถูกทำโทษด้วยการดื่มอีกสองแก้วแล้วก็ต้องเป็นเบ๊ของเพื่อนไปหนึ่งเดือน มีใครอยากเล่นบ้าง” เพื่อนแต่ละคนตกลงจะเล่น จากนั้นก็เรียงลำดับการเล่นตามเลขที่ในชั้นเรียน เพื่อนคนแรกที่เริ่มเล่นไปชวนผู้ชายโต๊ะข้างๆ มาเต้นด้วยสำเร็จ จากนั้นเพื่อนคนที่สองและสามก็ทำตามได้อย่างไม่ยากเท่าไหร่ จนมาถึงคราวของมาธวี “ฉันเปลี่ยนใจทันไหม” เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนมาธวีเลยกล้าๆ กลัวๆ “ไม่ทันแล้วยัยผึ้งกล้าๆ หน่อยน่า” “อ่อนว่ะผึ้ง เรียบร้อยเกินไปก็แบบนี้แหละ” “กล้าหน่อยสิผึ้ง แค่เต้นไม่ถึงห้านาทีเองนะ” “สู้เขาผึ้งอย่าไปยอม” เสียงเชียร์ของและเสียงพูดยุแหย่ของเพื่อนๆ ดังขึ้นขึ้นทำให้คนที่ไม่ยอมคนอย่างมาธวีฮึดสู้และคิดว่าการชวนใครสักคนออกไปเต้นมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย หัวใจหญิงสาวเต้นระรัวเพราะแรงกดดันรอบตัว แต่สุดท้ายก็ทนเสียงรบเร้าของเพื่อนไม่ไหว “ก็ได้ๆ แค่นี้มันจะไปยากอะไร” “สู้ๆ นะผึ้ง” เสียงเพื่อนทั้งโต๊ะพากับเชียร์ มาธวีสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด มือเรียวถือแก้วค็อกเทลไว้แน่น ก่อนจะหันมองไปรอบผับแสงไฟสลัวๆ คนแน่นขนัด แต่สายตาเธอกลับหยุดอยู่ตรงผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสอง เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำดูคล้ายกับบาร์เทนเดอร์ที่เธอเห็นเมื่อครู่ มาธวีจึงคิดว่ามันคงง่ายที่จะชวนเขามาเต้นด้วยแลกกับข้อเสนอบางอย่างที่จะแอบตกลงกับเขาแค่สองคน หญิงสาวยิ้มเมื่อนึกถึงแผนของตนเอง “เลือกได้หรือยังผึ้ง ให้ฉันช่วยเลือกไหม” วรัมพรกระซิบ “ได้แล้ว คอยดูฝีมือฉันก็แล้วกัน” “คนไหน เลือกมาเลยยัยน้ำผึ้ง” เสียงเพื่อนเร่งพร้อมดันหลังเบา ๆ เธอไม่มีทางเลือก นอกจากเดินออกไปตรงนั้นในจังหวะที่เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะช้าและอบอุ่น องศาชายหนุ่มวัยสามสิบเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่และเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของผับเพิ่งจะลุกจากโต๊ะเพื่อนเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ คืนนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่ด้วยซ้ำ แต่เพราะถูกไทธัชและเพชรภูมิลากออกมาให้เขาได้ผ่อนคลายบ้างหลังจากประชุมมาทั้งวัน เขาเดินผ่านกลุ่มคนอย่างไม่ใส่ใจนัก จนกระทั่งเสียงหวานหนึ่งเรียกมาจากทางด้านหลัง “ขอโทษค่ะ....คุณเสื้อขาว” องศาหยุดกะทันหันหันไปมองหญิงสาวที่เดินเข้ามา ใบหน้าเธอสวยหวาน ดวงตากลมโตดูท่าทางกำลังเมาได้และคงมาเที่ยวบ่อยจนชินกับการทักทายคนอื่นไปทั่ว เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูเม้มเข้าหากันอย่างลังเล “เรียกผมเหรอครับ” เขาถามกลับพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ค่ะ คือ....คุณช่วยเต้นกับฉันจนเพลงจบได้ไหมคะ” หญิงสาวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหู “เต้นกับคุณเหรอ....เพื่ออะไร” “ถ้าคุณยอมเต้นกับฉันหนึ่งเพลงฉันจะมีรางวัลให้ค่ะ” “รางวัลอะไร” เขาถามเสียงเรียบ “ไปเต้นกับฉันนะ เดี๋ยวก่อนจะกลับฉันจะให้รางวัล” “ไม่ล่ะ” “คุณค่ะ ฉันขอร้องคุณอยากได้อะไรฉันยอมทุกอย่างเลยนะ” “แน่นะ” องศานึกสนุกเมื่อเห็นว่าผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมองมาทางเขาและเดาว่านั่นคงจะเป็นเพื่อนของเธอ “แน่สิคะ นะคะ” หญิงสาวอ้อนเสียงหวานแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้เธอกล้ามากขึ้น