ปานฤทัยพึมพำเสียงแผ่ว เขามิรู้ว่าคนจีนที่พูดถึงนั้นหมายถึงคนแคว้นใดจึงมิได้ถามต่อ เขาเลือกพู่กันแลแท่งหมึกมายื่นให้ทั้งสองสี
“พู่กันมีขนาดเดียวหรือเจ้าคะ” ปานฤทัยถามขณะใช้นิ้วกรีดขนพู่กันเบา ๆ
“คนที่นี่มิค่อยใช้พู่กันดอก มักใช้ก้านกูดจุ่มหมึกเขียนเอามากกว่า หมึกที่ใช้เป็นเขม่าผสมกาวจนเป็นก้อน เพลาจักใช้ค่อยเอาฝนกับน้ำ” เสือหยิบพู่กันมาให้เลือกอีกสองขนาด
หลังจากเลือกเป็นที่เรียบร้อยเสือจึงหยิบอัฐจากย่ามจ่ายไปเป็นจำนวนมากโขจนบ่าวไพร่ผู้ติดตามต่างมองหน้ากันไปมา ด้วยเพราะหากว่ากันตามธรรมเนียมแล้วเสือเป็นคนนอก แม่หญิงฤทัยเป็นคู่หมั้นของคุณพระ การให้คนนอกมาจับจ่ายซื้อข้าวของให้เยี่ยงนี้มักมิมีผู้ใดกระทำกัน
หมื่นจงเดินมาหยุดยืนหน้ากรงขังของคุณพระสิงห์คำ เห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งทำสมาธิจึงอดค่อนขอดมิได้
“สมกับที่เป็นศิษย์เอกพระอาจารย์ลื้อยิ่งนัก แม้กระทั่งต้องอาญายังฝึกวิชามิว่างเว้น”
สิงห์คำลืมต
