อาร์เจก้มลงมองคิมที่นั่งพิงอกอยู่ในอ้อมกอดของเขาหลังจากทั้งคู่ทานอาหารเสร็จ ตอนแรกคิมบอกจะกลับบ้านแต่เขายังไม่อยากให้เธอกลับเพราะเขายังอยากอยู่กับเธอยังไม่อยากปล่อยเธอไปไหน
“เฮียคะ”
“หือ!?”
“เมื่อไหร่เฮียจะให้คิมกลับบ้านคะ” คิมเงยหน้าขึ้นมองอาร์เจด้วยสายตาอ้อน ๆ พร้อมเอ่ยถามคำถามเดิมที่เธอถามเขามาหลายครั้งหลายคราตั้งแต่ตื่น แต่เขากลับไม่ยอมให้เธอกลับเอาแต่อ้างโน่นอ้างนี่อยู่ตลอดเวลา
“หายดีแล้วเหรอ??”
“ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ”
“หึ ยังเดินท่าแปลก ๆ อยู่เลย กลับบ้านไปแล้วจะตอบคำถามคุณพ่อคุณแม่ว่ายังไง” อาร์เจถามคิมด้วยน้ำเสียงเอ็นดูปนขบขันกับท่าเดินที่ดูยังไงก็รู้ว่าโดนอะไรมาไหนจะรอยแดงจ้ำ ๆ ตามลำคอของเธออีก
“ไม่รู้ค่ะ แต่ถ้าโดนถามจริง ๆ ถึงตอนนั้นคิมก็คิดออกเองนั่นแหละค่ะ ว่าจะตอบว่าไง”
“หึหึ แถข้าง ๆ คู ๆ นะเหรอ แล้วคิดว่าพวกท่านจะเชื่อไหมล่ะ”
“ก็เพราะเฮียนั่นแหละ ไม่ต้องพูดเลย ไหนจะเรื่
