“ทำไมมึงทำหน้าเหมือนคนอกหักเลยวะ” มาวินเจ้าเดิมเอ่ยทัก ทักแบบนี้อย่าทักดีกว่า
“มีคนคู่ควรให้กูใช้คำนี้ด้วยเหรอ”
“คนไหนก่อน ตั้งแต่เลิกกับน้องบัวกูก็เห็นมึงไม่ซ้ำหน้า มึงสองคนเป็นบ้าอะไรกันครับ ของขาดเหรอ”
“กูเกี่ยวอะไรวะ” เอสเพื่อนอีกคนเงยหน้าจากเต้าขาว ๆ เพื่อมองหน้ามาวิน
“เลิกอะไรด้วย กูไม่ได้คบกับเขาจะเลิกอะไร”
“อ้อ โทษที กูใช้คำผิดน่ะ ตั้งแต่เลิกเลี้ยงน้องบัวมึงก็เอาไม่เลือกเลยเพื่อน มึงเป็นอะไร ตกหลุมรักเขาเหรอ”
“ตกหลุมรักนี่เกิดขึ้นได้บ่อยด้วยเหรอ”
“เกิดไม่บ่อย แต่ที่เกิดกับลิลิอาจจะเป็นความยึดติดมากกว่าตกหลุมรัก”
“ความรู้สึกของกูเอง ทำไมกูจะไม่รู้”
“เออ มึงเก่ง เก่งจนลิลิแม่งมีผัวมีลูกไปแล้ว สุดท้ายมึงก็เลยอยู่เป็นโสดรอลิลิเลิกกับผัว”
“ตอกย้ำกูเพื่อ นี่มึงกินอะไรผิดมา”
“กูไม่ได้กินอะไรผิด กูต่างหากต้องถามมึงว่ามึงเป็นอะไร”
“จะเป็นอะไร ปกติดี”
“แบบนี้เรียกปกติ?”
“อืม
