แค่เด็กเลี้ยง 2 ไม่อยากเป็นเมียน้อย
917 คำ
“รวมต้นรวมดอกมาแล้วค่ะ ต่อไปนี้หมดหนี้กันแล้วนะคะ” ฉันวางเงินก้อนให้คุณนายสา เจ้าหนี้ที่ปล่อยเงินกู้ในหมู่บ้าน
“ไม่คิดว่าเธอจะหาเงินมาคืนได้ไวขนาดนี้” คุณนายสาพูดพลางหยิบเงินไปใส่เครื่องนับเงิน “ไม่น่าลำบากไปยืมคนอื่นมาคืนฉัน ยอมมาอยู่บ้านหลังเดียวกันก็จบแล้ว เสี่ยหันเขายินดีต้อนรับ ให้มากกว่านี้ก็ยังได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ บัวลานะคะ” ยกมือไหว้แล้วก็รีบเดินออกจากบ้าน ไม่คิดจะอยากอยู่ที่นี่นานเพราะรู้สึกอันตราย
“หนูบัว” แต่ก็ไม่ทันได้ก้าวขาออกจากประตูบ้านเสียงของชายที่อายุ 60 กว่าก็ดังมาจากทางด้านหลังฉัน
“สวัสดีค่ะเสี่ยหัน” ฉันหันมาเผชิญหน้าแล้วก็ยิ้มรับอย่างมีมารยาทแม้ว่าจะไม่อยากมีมารยาทก็ตาม
“หนูจะย้ายเข้าบ้านเมื่อไหร่จ๊ะ”
“เรื่องนั้นไม่จำเป็นแล้วค่ะ”
“หมายความว่าหนูจะเทียวไปเทียวมาเหรอ แบบนั้นไม่ดีนะหนู เสี่ยไม่ปลื้ม”
“หนูใช้หนี้ของเสี่ยหมดแล้วค่ะ ที่ผ่านมาขอบคุณมากที่ช่วยหนูนะคะ ลาค่ะ” ยกมือไหว้สวย ๆ แล้วก็รีบหันหลังเดินออกจากประตูบ้านของเสี่ยหันอย่างเร็ว
เดินออกมาได้ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงของเสี่ยหันโวยวายลั่นบ้าน
หึ ฉันยอมเป็นผู้หญิงขายตัว แต่ไม่คิดจะเป็นเมียน้อยของเสี่ยหันชายที่อายุแก่กว่าพ่อของฉันซะอีก ฉันไม่คิดทำผิดศีลธรรมแบบนั้น แม้ว่าเมียของสี่ยจะยินดีมาก ๆ ที่จะเอาฉันเข้าไปเป็นเมียน้อยของสามีเขา
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องยอมขนาดนั้น ยอมเพื่ออะไร
ฉันตรงกลับมาบ้านหลังจากที่จัดการเรื่องหนี้จนเรียบร้อย เลือกเก็บเสื้อผ้าบางส่วนเพื่อย้ายเข้าไปอยู่คอนโดตามที่คู่สัญญาต้องการ
ฉันชื่อบัว บัวบูชา เป็นนักศึกษาปี4 ใกล้จะเรียนจบ แต่เหมือนว่าทุกอย่างในชีวิตที่ไม่ราบรื่นก็ไม่ราบรื่นขึ้นไปอีก พ่อที่ขยันสร้างแต่หนี้เมาขี่รถมอเตอร์ไซค์เสียหลักเสียชีวิตคาที่ หนี้ทุกอย่างกลายเป็นฉันกับพี่ชายที่ต้องรับผิดชอบ พี่ชายฝาแฝดเสียสละไม่เรียนต่อ เขาออกไปทำงานหลังจากจบปวช.3เพื่อส่งให้ฉันเรียน ให้ฉันได้มีการศึกษาที่ดี หวังให้ฉันเอาตัวรอดในสังคมที่มีแต่คนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ฉันทั้งเรียนทั้งทำงานเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ช่วยพี่ชายฝาแฝด
เราสองคนรักกันมาก
แต่แล้วก็เหมือนชาติก่อนฉันทำกรรมมาเยอะ ชาตินี้ฉันถึงได้เจอแต่เรื่องหนักหนา พี่ชายฝาแฝดที่เป็นที่พึ่งทางใจและเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉันตรวจเจอโรคร้าย ต้องรักษาทันทีไม่อย่างนั้นจะรักษาชีวิตเขาไว้ไม่ได้ เพื่อช่วยพี่ฉันยอมทำทุกอย่าง จึงตัดสินใจยืมเงินของคุณนายสาเพื่อให้พี่ชายได้ผ่าตัด โดยคุณนายสากำหนดมาว่าต้องจ่ายคืนภายในหนึ่งอาทิตย์ หากหามาคืนไม่ได้ก็ถือว่าเป็นสินสอดที่เสี่ยหันยกให้ฉัน
ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใคร ฉะนั้นจึงเลือกที่จะขายตัวเองให้กับคนที่พร้อมจ่ายและพร้อมจบ
“วันนี้รวินท์เป็นยังไงบ้างคะ” ฉันเอ่ยกับพยาบาลที่ดูแลพี่ชายฝาแฝด
“วันนี้รู้สึกตัวกว่าเมื่อวานค่ะ คุณหมอบอกว่าอาการดีขึ้น”
“ขอบคุณค่ะ” ยิ้มขานรับพยาบาลจึงเดินออกไป จากนั้นฉันจึงมานั่งข้างพี่ชายที่นอนกะพริบตามองเพดานอย่างเลื่อนลอย
หลังจากผ่าตัดเอาก้อนเนื้องอกในสมองออก รวินท์ไม่ได้อาการดีขึ้น อาจจะด้วยอาการแทรกซ้อนหลังผ่าและระยะของโรคที่มันลุกลามไปไกลแล้ว ลามไปกระดูกสันหลังและปอด ก่อนหน้านี้เพื่อหาเงินใช้หนี้รวินท์จึงอดทนต่อความเจ็บปวด
ทว่าการอดทนนั้นนำมาซึ่งความเจ็บปวดยิ่งกว่า
และฉันปล่อยพี่ไปไม่ได้ ฉันจะทำทุกทางเพื่อรักษาพี่ ฉันไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้คนเดียว ฉันอยากให้พี่อยู่กับฉัน ให้เราเป็นที่พึ่งพาของกันและกัน
“รวินท์ ได้ยินบัวไหม บัวใช้หนี้คุณนายสาหมดแล้วนะ รวินท์ไม่ต้องห่วง บัวไม่ไปเป็นเมียน้อยเสี่ยหัน และบัวก็ยังเรียนต่ออย่างที่รวินท์ต้องการ บัวจะไม่ทำให้รวินท์ผิดหวัง รวินท์รีบหายนะ เราสองคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน บัวคิดถึงรวินท์มากเลย รีบหายนะแล้วเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอย่างที่สัญญากันไว้” พูดพลางโอบกอดพี่ชายฝาแฝดที่นอนไม่ได้สติ
เพราะไม่อยากตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะใช้เงินในการรักษาเท่าไหร่ฉันก็ยอม ต่อให้หมอบอกว่าไม่มีหวังฉันก็ยังจะรักษารวินท์ ฉันเชื่อว่ารวินท์จะต้องหาย เราสองพี่น้องจะกลับมาอยู่ด้วยกัน
จับมือพี่ชายฝาแฝดแล้วจึงซบใบหน้าลงเบา ๆ ที่ข้างเตียง “บัวขอกำลังใจหน่อยนะรวินท์ กำลังใจจากรวินท์ดีที่สุดแล้ว เค้ารักรวินท์นะ เค้าสู้ รวินท์ก็สู้นะ”
- ผู้เขียน
