Episode-08 ลองเสี่ยง
1256 คำ
“พรุ่งนี้มีอะไรสำคัญไหม”
“ไม่มีครับ”
“ฉันไม่เข้าคลับนะ ฝากนายจัดการดูแลให้เรียบร้อย”
“ได้ครับคุณธัญ”
“มีอะไรก็ไปทำเถอะ”
แยกกันกับลุกซ์เขาก็เดินดูอะไรไปเรื่อย กวาดสายตาไปรอบบริเวณบรรยากาศในบ้านมันเงียบเหงาอย่างที่น้ำแข็งบอกจริง ๆ นั่นแหละ ต่างคนต่างใช้ชีวิตและทำทุกอย่างตามหน้าที่ของตัวเอง
ยิ่งดึกมากเท่าไหร่ความเงียบเหงายิ่งเริ่มชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น
“จะโอนได้ยัง”
(...)
“ผลัดมากี่ครั้งแล้ว”
(...)
“จะโอนยัง!”
(...)
“ไม่สน! ถึงเวลาคืนต้องคืนใครจะป่วยใครจะตายกูไม่รับรู้ มึงต้องคืนวันนี้ ตอนมาเอากูให้ง่ายนะลำบากอย่างนั้นอย่างนี้ ฉะนั้นช่วยรักษาคำพูดตัวเองด้วยอย่าให้ต้องไปถึงที่”
บทสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น เขาไม่ได้แอบฟังแต่เสียงของเธอมันดังมากพอที่จะทำให้เขาได้ยินเองต่างหาก
“ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน” เขาพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงตรงที่ว่างข้างเธอ
“แล้วคุณล่ะคะทำไมถึงยังไม่นอน”
“นอนไม่หลับ”
“...” น้ำแข็งเงียบแล้วเอาแต่พิมพ์ข้อความในมือถือ
“ทำอะไรของเธอ”
“จัดการคน” น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับเพียงสั้น ๆ เห็นแบบนั้นเขาจึงสังเกตสีหน้าและอารมณ์ของเธอแทน
“ของขึ้นหรือไง”
“ยิ่งกว่าของขึ้นอีกจะบอกให้!”
“ขี้โมโหเหมือนกันนะเราอะ”
“มีแค่เรื่องเงินเท่านั้นแหละที่ทำให้หนูหัวร้อนได้” แม้ว่าปากจะพูดกับเขาแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่แช็ตอยู่แบบนั้น
“ฉันจัดการให้ได้นะ”
“ไม่ต้องถึงมือคุณหรอก ... หนูคนจริงอยู่แล้ว” แค่เพียงไม่นานเสียงแจ้งเตือนแอปพลิเคชันของธนาคารก็ดังขึ้น
“ปล่อยเงินกู้?”
“เขาเรียกว่าใช้เงินทำงานต่างหาก”
“เคยโดนโกงบ้างไหม”
“เคยสิบ่อยด้วย แต่หนูตามทวงจนครบทุกบาทนั่นแหละ ทุกครั้งที่ให้ใครมีหนังสือสัญญาเสมอ ไม่รับปากกับใครลอย ๆ หนูฟ้องชนะมาหลายคนแล้วด้วย ส่วนมากพ่อแม่จะรับใช้หนี้แทน บางทีก็แฟน”
“ฟ้องมาหลายคน... เธอนี่ไม่รู้จักเข็ดจักจำเหมือนกันสินะ”
“ทั้งเข็ดทั้งจำค่ะ ตรงนี้แหละที่ทำให้กล้าปฏิเสธคน เครดิตเสียหนูไม่ให้ซ้ำ ถ้าไม่เด็ดขาดกับคนอื่นตัวเรานี่แหละที่จะลำบากเอง”
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้”
“ทำไม? คุณจะฆ่าเขาเหรอ”
“ก็เป็นความคิดที่ดีนะ”
“ไม่คุยด้วยแล้ว ไปนอนดีกว่า”
เขามองตามคนตัวเล็กไปจนสุดสายตา เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห็นผู้หญิงแบบนี้ก็มีด้วย เธอเป็นคนแรกที่ทำให้รู้สึกว่าเขาตามไม่ทัน พูดจาฉะฉานและตัดสินใจได้เด็ดขาด
วิธีเลี้ยงธาวินเขาไม่ติดอะไรแม้ว่าหลายครั้งจะถูกหลอกด่าก็ตาม เขายอมรับว่าตัวเองไม่เก่งเรื่องนี้ อีกทั้งยังละเลยอย่างที่เธอด่านั่นแหละ
เช้าวันใหม่
“ฉันว่าตัวเองตื่นเร็วแล้วนะ” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าน้ำแข็งตื่นก่อนแล้ว แถมเธอยังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วด้วย “เพิ่งหกโมงเช้าเอง”
“ปกติอยู่บ้านหนูตื่นตีห้าค่ะ มันเคยชินแล้ว”
“ขอกาแฟสักแก้วสิ”
“ได้ค่ะเจ้านาย” น้ำเสียงทะเล้นขานรับอย่างเข้าใจ “หวานไหมคะ”
“หวานเท่าเธอก็พอ”
“แน่ะ!” ธัญกรไม่ได้ตอบกลับอะไรเขาเพียงแค่คลี่ยิ้มออกมา “เพิ่งรู้ว่าคุณมีมุมเจ้าเล่ห์กับเขาด้วย”
“ปกตินะ”
“ปกติอะไร หนูเห็นคิ้วขมวดตลอดเวลาแถมยังชอบทำหน้านิ่ง ๆ ใส่ลูกน้องด้วย”
“ไม่รู้สิ ถ้ามีเรื่องมากวนใจก็อีกแบบหนึ่ง”
“ไม่ใช่หรอกหนูว่าคุณกินกาแฟผิดเวลามากกว่า น้ำตาลตกไงเลยหงุดหงิด” พูดหยอกล้ออย่างไม่จริงจังมากนักพร้อมกับวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าเขา “อร่อยก็กินไม่อร่อยก็ต้องกินนะคะ”
“เป็นประโยคคำสั่งสินะ”
“ใช่!”
เลิกสนใจคนตรงหน้าแล้วหันไปทำมื้อเช้าให้เด็ก ๆ ต่อ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนหันกลับมาอีกทีสายตาก็ปะทะเข้ากับธัญกรที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ”
“ไปแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ แล้วนั่นเธอทำอะไร” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอทำกับข้าวหลายอย่าง “หน้าที่นี้มีแม่บ้านอยู่แล้วนะ”
“หนูทำให้เด็ก ๆ น่ะ”
“อืม” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “แล้ววันนี้จะไปไหน”
“สวนสนุกค่ะ คุณจะไปด้วยไหม”
“ฉัน?”
“ใช่! แค่ไปนั่งเฝ้าลูกไม่น่าจะเป็นเรื่องยากนะคะ” คนตัวเล็กพูดทิ้งท้ายเอาไว้จากนั้นเดินขึ้นชั้นบนไปเพื่อปลุกเด็ก ๆ
“สวัสดีตอนเช้าครับ” ลุกซ์ที่เพิ่งมาถึงเอ่ยทักทายอย่างเช่นทุกครั้ง
“นายได้ยินไหมที่น้ำแข็งพูดเมื่อกี้”
“ได้ยินครับ”
“ฉันควรไปไหม?”
“ถ้าในฐานะพ่อผมว่าควรไปครับ” ลุกซ์ตอบไปตามความคิด “ผมให้ลีโอคอยดูอยู่ห่าง ๆ คุณธัญไม่ต้องห่วง”
“ไม่ต้องหรอก เธอไม่น่ามีพิษมีภัยขนาดนั้น”
“คุณธัญเชื่อใจคุณน้ำแข็งขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ใช้คำว่าไว้ใจก็พอ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ยังไงก็ต้องลองเสี่ยง”
แน่นอนว่าเขาสืบประวัติเธอแล้วอย่างละเอียด เว้นเพียงพ่อแม่ของน้ำขิงเท่านั้นที่ไม่มีข้อมูลให้สืบค้น
มื้อแรกของเช้าวันนี้ให้ความรู้สึกต่างจากทุกวันโดยเฉพาะลูกชายของเขาที่ดูสดใสเป็นพิเศษ
“ร้อน” เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมกับชี้มือไปยังถ้วยแกงจืดที่มีไอความร้อนลอยขึ้นมาบนอากาศ
“ใช่ค่ะร้อน น้องต้องเป่าก่อนนะคะ” ไม่พูดเปล่าเธอยังทำให้ดูเป็นตัวอย่างอีกด้วย เห็นแบบนั้นเด็กชายจึงทำตาม กว่าจะเข้าปากได้ทุลักทุเลพอสมควร “เก่งมาก”
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของธัญกรทั้งหมด อย่างที่เขาบอกกับลุกซ์ไม่ว่ายังไงตอนนี้เขาทำได้แค่ลองเสี่ยง น้ำแข็งเหมือนคนหลายบุคลิกบางทีเธอดูนิ่งเฉย อ่อนโยน และเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน สิ่งเดียวที่เห็นชัดในตัวเธอคือความเป็นแม่
“มองอะไรกันคะ” เธอว่าพลางมองหน้าทุกคนที่อยู่บริเวณนี้
“มองเธอนั่นแหละ”
“หนูทำไม?”
“เอาลูกฉันไปนอนด้วยคืนเดียวทำไมดูเขาเชื่อใจเธอจัง”
“คุณต่างหากต้องย้อนถามตัวเองเลี้ยงยังไงให้เขาไม่ระแวงคนแปลกหน้าเลย ใครขออุ้มก็ไปหมด”
“...” เถียงไม่ได้อีกตามเคย ข้อนี้เขาไม่เคยสังเกตด้วยซ้ำ
“พูดกันตามตรงสองขวบควรพูดได้มากกว่านี้ รู้เรื่องมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่เหมือนว่าคุณให้เขาอยู่คนเดียว ไม่ได้เจอใคร ไม่ได้ออกไปไหนเขาเลยเป็นแบบนี้ วัยนี้เขากำลังจดจำนะคะถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ต่อให้เปลี่ยนพี่เลี้ยงอีกสิบคนมันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ”
“เลิกบ่นแล้วพูดมาว่าอยากให้ฉันทำอะไร”
“...” แทนที่จะตอบคำถามเขาแต่เธอกลับเงียบแล้วใช้สายตาอะไรไม่รู้มองเขาแทน
“เลิกด่าฉันในใจได้แล้ว”
“งั้นด่าตรง ๆ ได้เลยใช่ไหมคะ”
“ด่าได้แต่อย่าแรง”
“ไม่ได้เรื่อง!”
- ผู้เขียน
