ค่ำคืนนี้พิเศษมากสำหรับฉันแต่อาจจะเป็นเรื่องปกติสำหรับคนอื่น
“เหม่ออะไรครับคุณผู้หญิง ไหนบอกว่าหิวไงไม่เห็นกินเลย” คุณธัญพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่มองอาหารอยู่นานสองนาน
“คิดถึงลูก”
“ป่านนี้เด็ก ๆ หลับแล้ว” เขาว่าพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือไปด้วย
“คุณรู้ไหมเมื่อก่อนนะอาหารดี ๆ เดือนละมื้อก็ทำให้น้ำขิงยิ้มไม่หุบได้แล้ว เวลาที่หนูออกไปตลาดหรือไปไหนแล้วเจอของน่ากินหนูจะนึกถึงน้ำขิงเป็นคนแรกเลย”
“นี่ขนาดเป็นแค่หลานนะ ถ้าเธอมีลูกเป็นของตัวเองจริง ๆ จะเป็นยังไง”
“รักสิคะ เหมือนกันกับน้ำขิงนั่นแหละ”
“จะว่าเรื่องบังเอิญก็ได้ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเกี่ยวข้องกับอีริค”
“หนูก็ไม่คิดเหมือนกัน ... แต่จะว่าไปเขาไม่เคยทำอะไรพวกเราเลยนะคะ ตามดูอยู่ห่าง ๆ แค่นั้นเอง แต่หนูเป็นพวกแค้นฝังใจ เจ็บแล้วจำ”
“ตอนนั้นใช่ ตอนนี้เธออยู่กับฉันอะไรมันก็เกิดขึ้นได้”
“อะไรก็ช่างขอแค่ไม่พาน้ำขิงไปจากหนูก็พอ” นอก
