ตอนที่ 2
1651 คำ
08:37..
แสงแดดอ่อนๆ กระทบหน้าฉันในตอนเช้าสิ่งแรกที่ฉันรู้สึกได้คือความเจ็บแสบระบมส่วนตรงนั้นไปหมด เมื่อคืนธีธัชไม่ปล่อยให้ฉันหยุดพักจริงๆ ไม่รู้ไปตายอดตายอยากจากไหนถึงได้ลงที่ฉันทั้งคืน ฉันค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงช้าๆ ค่อยๆ เดินทีละนิดเพื่อไม่ให้คนที่ยังหลับอยู่ตื่น แต่ฉันไม่ทันระวังจึงเหยียบเศษแก้วจากเหตุการณ์เมื่อคืน
"โอ๊ย!! อุ๊บ" ฉันรีบเอามือปิดปากทันทีเผลอหลุดร้องเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่าจะช้าไป ธีธัชเขาตื่นแล้ว และตอนนี้สายตาคมก็มองมาที่ฉัน แต่ดูเหมือนเขาจะยังตื่นไม่เต็มที่เท่าไร ฉันจึงรีบลุกขึ้นอย่างเร็วจนลืมไปว่าเท้าโดนแก้วบาดจึงทำให้ล้มลงไปกับพื้นห้อง
"เธอเป็นอะไร"ธีธัชลุกจากเตียงมาพยุงฉัน
"มะ ไม่เป็นไร ฉันจะกลับห้องแล้ว นายนอนต่อเถอะ"
"ไม่เป็นอะไรกับผีนะสิ ก็เห็นๆ อยู่ว่าเท้าเธอเลือดออก โง่เบ๊อะจริงว่ะ" เขาพยุงตัวฉันมานั่งบนเตียง สายตาหยุดอยู่ที่น้องชายเขาซึ่งมันก็ชี้สู้อย่างไม่ยอมแพ้ โอ๊ยจะบ้าเขาไม่ได้ใส่อะไรเลยน่าเกลียดชะมัด
"มองแบบนั้นอยากโดนอีกเหรอ"เขาขยับหน้ามาใกล้ฉันจนได้กลิ่นลมหายใจเราสองคน ตอนนี้ฉันไม่สามารถมองเขาแบบเพื่อนได้อีกแล้ว
"โดนบ้าอะไรของแกละ ทำตัวน่าเกลียดชะมัด"ฉันเบี่ยงตัวหลบเขา รู้สึกถึงใบหน้าที่ร้อนเห่อขึ้นมา เดี๋ยวจะหาว่าฉันเขินอีก
"เหอะ ทำเป็นพูดดี เมื่อคืนยังขย่มฉันเอาๆ ไม่หยุด"
"นี่หน้อยหยุดพูดเลย เมื่อคืนก็ส่วนเมื่อคืน" เขาขยักไหล่อย่างไม่แคร์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ตาบ้าไม่ได้สนใจเลยว่าฉันมองเขาอยู่ เดินโทงเทงไปอย่างชิวๆ เขาเดินออกจากห้องไปสักพักหนึ่งกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องยาทำแผล
"ยกเท้าขึ้น"
"ไม่ต้อง ฉันทำเองได้" ฉันแย่งกล่องยามาจากเขา แต่มือใหญ่ก็กระชากกลับไป
"อย่าขัดใจสิวะ บอกให้ยกเท้าขึ้นก็ยกหรือจะต้องให้ลงไม้ลงมือก่อน" เขาชักสีหน้าใส่ฉัน บอกตามตรงไม่ได้กลัวเลยสักนิดจริงๆ แต่ก็ยอมๆ ไปก่อนละกัน ฉันไม่มีแรงขัดขืนแล้ว ไม่ได้กลัวนะ จริงๆ
"ก็แค่นี้แหละ จะเล่นตัวทำไม "
"นี่! ไอ้ธัชเดียวเหอะ" ฉันพูดออกไปอย่างเคยชิน เวลาที่เขาพูดแหย่ฉันทุกครั้ง จู่ๆ เรื่องราวในวันวานก็ไหลย้อนเข้ามาในหัว เราเป็นเพื่อนกันมา6-7ปีได้ตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น จนตอนนี้ฉันอยู่มหาลัยปีสามจวนจะจบแล้วไม่คิดเลยว่ามันจะมาทำกับฉันแบบนี้ ทั้งๆ ที่ฉันไว้ใจมันที่สุด รักมันที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ นี้สินะที่เขาเรียกว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ เหอะ
"โอ๊ยเบาๆ หน่อยได้มั้ย" มือหนักชะมัดเลย เขาเทน้ำเกลือราดที่แผลฉันอย่างชิวเลยอะไม่ได้นึกถึงใจคนเป็นเลยไอ้บ้า
"แค่นี้ทำสำออย ที่มะ..คืน"
"นี่!! หยุดพูดได้ปะ ก็บอกว่าเมื่อคืนก็ส่วนเมื่อคืน" น่าโมโหจริงๆ เลยจะย้ำทำไมกันหนักหนา ฉันก็เขินเป็นนะ ฉันหันหน้านี้เขากำลังยิ้มล้อเลียนฉันอยู่ ให้มันได้อย่างนี้สิ สายตาฉันเหลือบไปเห็นแผลที่ห่างคิ้ว จริงด้วยเมื่อคืนฉันตีมันซะเต็มแรง
"เอ่อ แผลที่คิ้วแก.." ธีธีชเงยหน้าขึ้นมองฉัน แววตาเศร้าปนน้อยใจ..มันคืออะไรกัน ไอ้บ้านิ
"ใครเป็นคนทำล่ะ " เขาพูดเชิงประชด
"ก็แก..นั่นแหละ ฉัน..เฮ้อ" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ นึกภาพไม่ออกเลยต่อไปนี้ฉันกับมันจะเป็นยังไง
"ช่างเถอะ ถือว่าหายกัน เธอตีฉันด้วยโหลแก้วอันนี้ เธอก็ได้แผลด้วยโหลอันนี้เหมือนกัน" ฉันจ้องหน้ามันอยู่อย่างงั้น ส่วนเขาก็ยุ่งอยู่กับการทำแผลให้ฉัน
ไลน์ ~
ไลน์~
เสียงข้อความในไลน์ดังขึ้น ฉันมองหาต้นต่อของเสียง ต่อมาก็เป็นเสียงสายโทรเข้าจากไลน์เสียงมันดังอยู่ในกระเป๋าสะพายฉันมันหล้นอยู่ทางซีกเขาพอดี เขาล้วงเอาโทรศัพท์ของฉันออกมา เห็นรายชื่อรางๆ พะ พี่ภพ งั้นเหรอ... ธีธัชตวัดสายตามองมาที่ฉัน เอาแล้วไงอีรินเอ๊ย ....
"เอาไงดีล่ะ หึหึ" อีรินกลัวแล้วววว
"เอาโทรศัพท์ฉันมานะ" ฉันพยายามแย่งคืนจากมือเขาแต่ธีธัชเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง
"นี่ แกไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้นะ" ฉันตะคอกใส่เขาดูเหมือนว่าเขาจะชะงักไปนิดหนึ่ง
"ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ แล้วที่เมื่อคืนทำไปยังไม่ชัดเจนอีเหรอวะ" เขาเปลี่ยนเป็นคนละคนกับตอนที่ทำแผลให้ฉันเลยตอนนี้เขาเหมือนคนที่โมโหมากดวงตาแดงก่ำ แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังไม่หยุด
"นี่ฉันขอละธัช แกก็รู้ว่าฉันยังเป็นแฟนกับพี่ภพอยู่ถึงฉันจะเสียใจเรื่องเขาแค่ไหน ฉันก็ยังไม่ได้เลิกกันนะ ขอมือถือฉันคืนด้วย! "
เพล้งงงง!!!
เสียงโทรศัพท์กระทบลงพื้นแตกกระจายจนเครื่องดับหน้าจอแตกละเอียด พูดได้ว่าไม่สามารถใช้งานได้อีกแล้ว!! นะ ..นี้เขาปาโทรศัพท์พังเลยงั้นเหรอเขาทำแบบนี้ได้ยังไง ตอนนี้ฉันโมโหจนน้ำตาไหลมันสุดๆ แล้วจริงๆ
เพี้ยะ!!
เขาหันหน้าไปตามแรงตบของฉัน
"ทำแบบนี้ได้ยังไง ไอคนเลวไอชั่ว ฉันเกลียดแกที่สุด"ที่มุมปากเขามีเลือดออกซิบๆ ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่ตบมันไปแบบนั้น แต่ใครใช้ให้ปาโทรศัพท์ฉันแบบนั้นกันเล่า บ้าที่สุด
"ดี เกลียดให้สุดๆ ไปเลยละกัน ฉันจะได้ไม่ต้องออมแรง" เขาผลักฉันลงเตียงอย่างแรงไอ้บ้าเอ๊ยฉันยังเจ็บแผลที่เท้าอยู่เลยนะ นี่เขาไม่คิดบ้างรึไง
"ไอ้ธัชแกจะทำอะไร พอแล้วฉันไม่ไหวแล้วนะเว้ย ไอเพื่อนเลวไอ้บ้า แกจะให้ฉันเจ็บไปถึงไหน "
"เอาครั้งนี้กูจะทำให้ขึ้นใจเลย ว่ามึงกับกูเป็น อะไรกันในเมื่อกูพูดดีๆ แล้วมึงยังไม่ยอมเลิกโง่ดึงดันจะรักมันอยู่อีก " ธัชตะคอกใส่ฉันอย่างสิ้นสติ ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเพื่อนที่ฉันเคยรักเคยสนิทเพื่อนคนนั้นของฉันหายไปไหน ทำไมเหลือแต่ไอผู้ชายที่ทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"แกลืมไปหมดแล้วเหรอธัชว่าเราเคยสนิทกันแค่ไหน เราเป็นเพื่อนกันมาต้องหลายปีนะเว้ย ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ทำไม! " ฉันไม่สามารถเก็บกั้นความรู้สึกเสียใจที่มีไว้ได้ ทำได้เพียงปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมา
"ฉันไม่เคยมองเธอเป็นเพื่อนเลยสักครั้ง เมื่อไรเธอจะให้ฉันข้ามขั้นมันไปสักทีวะ!! มึงจะยอมเป็นเมียกูดีๆ หรือจะยอมด้วยน้ำตา!! " เขากดฉันคว่ำหน้าลงเตียง รูดกางเกงในตัวเล็กของฉันลงอย่างรุนแรง
"ไม่ ไม่นะ ธัช พอก่อน! ฉันเจ็บแล้วอย่าทำฉันอีกเลย ฉันขอร้อง ฮึกฮือ" ฉันส่ายหน้าไปมาจนน้ำตาเปรอะทั่วหมอน มันรู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด เขาไม่อ่อนโยนกับฉันเลย
"มึงเก็บเสียงไว้ ครางชื่อกูเถอะริน หึ"
พรึ่บ! สวบบบ!!
"กรี้ดดดดดด!!! "
เนิ่นนานที่เขาทำฉันอยู่แบบนั้น ทำซ้ำไปซ้ำมา จนฉันไม่สามารถฝืนร่างกายได้อีกแล้ว สติของฉันค่อยๆ ดับวูบ......
18:00
เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เขาสนุกกับร่างบอบบางของเรรินเขาไม่สามารถหยุดได้เลยยอมรับว่าเขาทำรุนแรงกับเธอ แต่ก็เพราะเธอไหมที่พูดจาแทงใจเขาขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ไอภพมันนอกใจเธออยู่แบบนี้เธอก็ยังรักมันอยู่ ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว เขาลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้เธอ เขาคงจะเล่นเธอหนักไปจริงๆ ตามตัวมีแต่รอยแดงรอยกัดจากเขา
" ฉันขอโทษนะริน แค่อยากให้มองฉันบ้าง" ร่างสูงใหญ่กระซิบข้างหูคนที่หลับอยู่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินก็ตาม
ผ่านไปสักพักกับการเก็บกวาดห้อง เขาเก็บเศษโหลแก้วที่แตกกระจายบนพื้นกวาดทุกอย่างใส่ตะกร้าใบเล็กอย่างเรียบร้อย ของขวัญชินแรกที่เธอทำให้เขาเองกับมือ แล้วก็เป็นเธอด้วยที่ทำมันพัง
ไม่รู้ว่าถ้าตื่นขึ้นมาจะโกรธเขาแค่ไหนกัน แต่เตรียมใจไว้แล้วละคิดจะมาสายนี้มันก็ต้องไปให้สุด และก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด เขาเก็บนู้นนี้สักพักจนเสร็จเรียบร้อย ในครัวไม่มีอาหารอะไรสักอย่างเธอตื่นมาอาจจะหิว ชายหนุ่มจึงแต่งตัวเสื้อยืดกางเกงยีนสีซีด อะไรที่หยิบขึ้นมาได้ก็ใส่หมดตอนนี้
" เดียวฉันมานะ " เขากระซิบเสียงแผ่วเบาโน้มลงจูบหน้าผากมนของคนตัวเล็ก และหอมแก้มไปหนึ่งทีก่อนที่จะเดินออกมา และไม่ลืมที่จะล็อกห้องไว้ กันลูกแมวตื่นขึ้นมาแล้วหนีเขาไป
- ผู้เขียน
