ตอนที่4
1002 คำ
ตอนที่4
ฉันขับรถกลับคอนโดเหมือนคนไร้วิญญาณ ไฟจราจรสีแดงที่ส่องสว่างอยู่ตรงหน้าก็ไม่เจิดจ้าเท่าความรู้สึกผิดที่แผดเผาในอกฉัน มือที่กำพวงมาลัยสั่นไม่หยุด ฉันยังรู้สึกถึงสัมผัสของเบส รสชาติของเขา... มันคือรสชาติของการทรยศที่หอมหวานอย่างน่าประหลาด
ฉันเกลียดตัวเองในวินาทีนั้น... แต่ลึกกว่าความเกลียด คือความรู้สึก "มีตัวตน" ที่ฉันไม่ได้สัมผัสมานานเหลือเกิน
ฉันจอดรถในช่องประจำของเรา ช่องที่ติดกับรถ SUV คันใหญ่ของพี่ยุทธ เขากลับมาแล้ว
ฉันไขกุญแจเข้าห้องอย่างเงียบที่สุด คอนโดใหม่ของเรามืดสนิท มีเพียงแสงไฟสีฟ้าจางๆ จากเครื่องปรับอากาศ ฉันถอดรองเท้าส้นสูงออก ถือมันไว้ในมือ แล้วเดินย่องไปที่ห้องนอน
พี่ยุทธนอนหลับอยู่บนเตียงฝั่งของเขา หันหลังให้ฉัน เสียงหายใจของเขาสม่ำเสมอ... เขานอนแล้วจริงๆ เขาไม่ได้รอฉัน ไม่ได้แม้แต่จะส่งข้อความมาถามว่าฉันถึงไหน
น้ำตาฉันรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าฉันร้องไห้เพราะความรู้สึกผิดต่อเขา หรือเพราะความน้อยใจที่เขาก็ไม่ได้สนใจฉันอยู่ดี
ฉันรีบเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวที่แรงที่สุด ปล่อยให้น้ำร้อนๆ ชะล้างร่างกาย ฉันใช้สบู่ถูริมฝีปากตัวเองซ้ำๆ ถูจนมันแดงเถือกและแสบไปหมด แต่มันก็ล้างความรู้สึกของจูบนั้นออกไปไม่ได้
ฉันสวมชุดนอนผ้าลื่นตัวเก่า แล้วคลานขึ้นเตียงอย่างแผ่วเบาที่สุด ฉันนอนตะแคงหันหลังให้พี่ยุทธ กอดตัวเองแน่นบนพื้นที่นอนฝั่งของฉัน เตียงคิงไซส์ที่กว้างขวางของเรา... คืนนี้มันดูกว้างใหญ่เสียจนเวิ้งว้าง
วืดดด... วืดดด...
โทรศัพท์ของฉันที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงสั่น ฉันสะดุ้งสุดตัว หัวใจแทบจะหยุดเต้น
ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอย่างช้าๆ
หน้าจอสว่างวาบ... เบส
Bes: "คุณมีนาถึงบ้านหรือยังครับ"
ฉันจ้องมองข้อความนั้น นิ้วโป้งสั่นเทาจนพิมพ์ตอบไม่ถูก
Bes: "ผมขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ... แต่ผมไม่เสียใจเลยนะ"
น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ไหลทะลักออกมา ฉันรีบปิดเสียงโทรศัพท์ กดหน้าจอดับ แล้วซุกหน้าลงกับหมอน ร้องไห้เงียบๆ เพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ตื่นขึ้นมา... คนที่ฉันเพิ่งจะสวมเขาให้หมาดๆ
เช้าวันรุ่งขึ้นคือฝันร้ายที่เกิดขึ้นจริง
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยตาที่บวมช้ำ พี่ยุทธออกไปทำงานแล้ว ทิ้งไว้เพียงแก้วกาแฟที่ยังไม่ได้ล้างในอ่าง ฉันใช้เวลาแต่งหน้านานกว่าปกติ พยายามกลบเกลื่อนร่องรอยความอ่อนล้าและความรู้สึกผิด
ฉันก้าวเข้าออฟฟิศด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
เบสมาถึงก่อนแล้ว เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อฉันเดินผ่าน เขาก็เงยหน้าขึ้นมา
สายตาของเราประสานกัน... แค่วินาทีเดียว แต่มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้านับล้านโวลต์วิ่งผ่านกลางออฟฟิศ
เราทั้งคู่รีบหลบตากันทันที
ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้เปิดคอมพิวเตอร์ เสียงของคุณเกริกก็ดังขึ้น
"อ้าว มีนากับเบส เมื่อคืนเคลียร์โปรเจกต์จบไหมครับ"
ฉันตัวแข็งทื่อ ลืมไปเลย... งานที่ต้องส่งคืนนี้
เบสเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืน "เกือบจบแล้วครับคุณเกริก เหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อยครับ" เขายิ้มอย่างมั่นใจ "เดี๋ยววันนี้ผมกับคุณมีนาลุยต่อให้เสร็จครับ"
คุณเกริกพยักหน้าอย่างพอใจ "ดีมาก! ผมเชื่อมือพวกคุณอยู่แล้ว"
เมื่อคุณเกริกเดินลับไป ฉันก็หันไปเผชิญหน้ากับเบสทันที
"เดี๋ยวไปคุยกันที่ห้องประชุมเล็ก" ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน
ในห้องประชุมกระจกที่เย็นเฉียบ เรายืนอยู่คนละฝั่งของโต๊ะ
"เบส" ฉันเริ่มก่อน "เราต้องคุยกัน"
"ครับ"
"เรื่องเมื่อคืน... มันต้องไม่เกิดขึ้นอีก มันผิด" ฉันพูดเสียงหนักแน่น แม้ว่าข้างในจะสั่นไหวแค่ไหนก็ตาม
เบสนิ่งไปครู่หนึ่ง เขามองฉันด้วยสายตาที่ฉันอ่านไม่ออก
"มันผิด... หรือมันคือเรื่องจริงครับ"
"คุณกำลังจะแต่งงาน!" ฉันขึ้นเสียง "ฉันก็มีสามีแล้ว!"
"แล้วคุณมีความสุขไหมล่ะ... มีนา"
การที่เขาเรียกชื่อฉันว่า "มีนา" แทนที่จะเป็น "คุณมีนา" มันเหมือนกับการตอกย้ำว่าเส้นแบ่งของเรามันขาดสะบั้นไปแล้ว
"มันไม่เกี่ยวกับว่าฉันมีความสุขหรือไม่" ฉันตอบเสียงสั่น "มันเกี่ยวกับความถูกต้อง"
เบสก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะมากขึ้น "ผมอยู่กับพลอย ผมรู้สึกเหมือนเป็นอากาศ เหมือนเป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งของงานแต่งงาน" เขามองฉันตรงๆ "แต่พอผมอยู่กับคุณ... ผมรู้สึกเหมือนผมมีตัวตน"
คำพูดนั้น... มันตรงกับความรู้สึกของฉันทุกอย่าง
"ฉัน..." ฉันพยายามจะเถียง แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา "ฉันก็เหมือนกัน"
ในที่สุดฉันก็สารภาพมันออกมา
ความเงียบเข้าปกคลุมเราอีกครั้ง เบสก้าวอ้อมโต๊ะมาหาฉันช้าๆ ฉันยืนนิ่ง ไม่ถอยหนี
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน "ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกเหมือนกัน... ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับผม"
เขายื่นมือออกมา... ไม่ได้พยายามจะกอดหรือจูบ... เขาแค่แบมือออกมารออยู่ตรงหน้า
"เราต้องทำงานนี้ให้เสร็จนะ... มีนา" เขากระซิบ "อย่าหนีผมอีกได้ไหม"
ฉันมองมือที่แบอยู่นั้น มันคือคำเชื้อเชิญที่อันตรายที่สุดในชีวิต
ฉันควรจะหันหลังแล้วเดินออกไป...
แต่ฉันกลับค่อยๆ วางมือของฉัน... ลงบนมือของเขา
ฉันไม่ได้หนี... ฉันเลือกแล้ว
- ผู้เขียน
