“พี่ปอนด์เดินขึ้นไปเองได้ใช่ไหม” ทันทีที่โปรดขับรถมาจอดส่งปอนด์ที่หน้าคอนโดของเจสเขาก็เปิดหมวกกันน็อกออกถามปอนด์ด้วยความเป็นห่วงซึ่งมันทำให้ปอนด์อดยิ้มด้วยความเอ็นดูออกมาไม่ได้ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีโปรดก็ยังคงห่วงใยเธอเสมอเหมือนที่เธอห่วงโปรดเหมือนกัน
“พี่ไปเองได้ เดินขึ้นห้องแค่นี้คงไม่มีใครมาฉุดพี่หรอกน่าคอนโดพี่เจสระบบรักษาความปลอดภัยสูงจะตายทำเหมือนกับตัวเองไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนเลยนะ”
“ก็โปรดเป็นห่วงพี่ปอนด์นี่ครับ”
“พี่รู้ พี่ก็หวงโปรดเหมือนกันแหละเวลาขับรถก็ระวังด้วยอย่าขับเร็วอย่าซิ่งให้มากนัก เข้าใจไหม”
“โปรดไม่ซิ่งอยู่แล้วพี่ปอนด์ก็รู้”
“พี่มีน้องคนเดียวไม่ให้ห่วงโปรดจะให้ไปห่วงใคร”
“ก็พี่เจสไง ไม่หวงเขาเหรอ”
“ห่วงเหมือนกันแต่มันคนละแบบกับที่พี่ห่วงโปรด กลับได้แล้วมืดแล้วขับรถมืด ๆ มันอันตราย”
“ครับ โปรดรักพี่ปอนด์นะ”
“ปากหวานไม่เปลี่ยน พี่ก็รักโปรดนะ ถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทร
