หอประโลมรัก

6.ท่านแม่ทัพเผย วีรบุรุษกู้เมือง

บทที่ 5

ร่างบอบบางสั่นสะท้านในอ้อมแขนร้อนผ่าว เสียงหอบหายใจของเจียวลี่ขาดเป็นห้วง ๆ นางจิกปลายนิ้วลงบนแผ่นหลังแข็งแกร่งของเขาอย่างลืมตัว พยายามหาที่ยึดเหนี่ยวท่ามกลางพายุอารมณ์ที่กำลังโหมกระหน่ำ

นิ้วหนาขยับเนิบนาบอย่างรัญจวน แม่ทัพเผยกัดฟันแน่น ลมหายใจแรงหนักหน่วง

ร่างหนาถอนนิ้วออก ช้อนร่างเล็กของนางแล้ววางลงบนเตียงกว้าง เขาแทรกกายเข้าหว่างกลางขานางอย่างรีบร้อน

“ท่าน…อืมมม”

มือหนาประคองท่อนเนื้อจดจ่อรูรักของนาง ทรวงอกแข็งแกร่งกระเพื่อมถี่ ร่างใหญ่โถมเบียดแท่งร้อนแข็งจัด กดแนบแน่นสอดเข้ารูรักของนางอย่างยากลำบาก

“อ่าส์…แน่นอะไรเช่นนี่” แท่งรักอุ่นร้อนฝืนความรัดแน่นเคลื่อนตัวดข้าได้เพียงส่วนหัว

"อืม..เจ็บ...." เสียงครางสั่นเครือของนางเล็ดลอดออกมาอย่างอับอาย ดวงตาหวานเปียกชื้นเอ่อคลอด้วยน้ำตาแห่งความดจ็บปวดและความรู้สึกที่ซับซ้อน

ปึก!

“กรี๊ดด..ฮือ..ๆ”

ทันทีที่แท่งร้อนถูกกดเข้าไปสุดลำโคน ร่างหนากดแช่ท่อนเนื้อไว้ราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

“อ่าส์..นิดเดียว เจียวลี่ นิดเดียว” แท่ทัพเผยเอ่ยปลอบนาง เขาขยับสะโพกช้า ๆ ดุจเพลิงเผาผลาญทุกสำนึกอย่างไร้ปรานี

เขาเลื่อนมือหนาไปจับข้อมือน้อยที่จิกต้นแขนจนแน่น นำพามือนางมาคล้องไว้ที่ต้นคออย่างอ่อนโยน ร่างกายทั้งสองชิดกันอย่างแนบแน่นสัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหวในร่างน้อย ๆ ที่ยังไร้เดียงสาต่อรสชาติแห่งโลกีย์

"อย่ากลัวข้า..." เขากระซิบชิดใบหูนาง เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ข้น

ริมฝีปากหยักลึกบดขยี้ลงบนผิวกายขาวเนียนอย่างหิวกระหาย ไล่จูบเรื่อยลงจากลาดไหล่บาง สู่ทรวงอกอิ่มที่สั่นระริกภายใต้สัมผัสร้อนผ่าว ลิ้นร้อนกวาดเลีย ทิ้งร่องรอยเปียกชื้นไว้บนผิวละเอียด

เจียวลี่บิดกายหนี แต่กลับถูกแขนแข็งแกร่งรวบรัดแน่นขึ้น ลมหายใจหนักหน่วงเป่ารดผิวจนร้อนระอุไปทั้งกาย

"ท่าน..ได้โปรด..." นางครางเสียงพร่า ไม่แน่ชัดว่ากำลังร้องขอให้เขาหยุดหรือวอนขอให้เขาเติมเต็ม

แม่ทัพเผยไม่เปิดโอกาสให้นางหลบหนีอีกต่อไป เขาประคองใบหน้าเล็กขึ้นมา จูบซับน้ำตานางอย่างอ่อนโยน...ก่อนจะกดจุมพิตเร่าร้อนจนร่างบางแทบทรุด

ขณะเดียวกัน สะโพกสอบก็ขยับเข้าออกไม่หยุด มือหนาก็ไล้ไปตามเรียวขาเพรียวยาว ลูบไล้ ล้วงลึกอย่างรุกราน พรากเสียงครางหวานแผ่วจากเรียวปากบางทีละน้อย ๆ

"อืมม ซี้ดด ร่างกายเจ้าช่างนุ่มนวล" เขาพึมพำราวคนหลงใหล ไม่หลงเหลือความเย็นชาที่เคยมีอยู่เลย

สะโพกเคลื่อนไหวหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาดำขลับวาววับด้วยไฟราคะที่ไม่อาจควบคุม มือหนาหน่วงรั้งสะโพกบางแนบชิด แล้วกระแทกกายเข้าหาอย่างรุนแรง ท่วมท้นไปด้วยความหิวกระหายที่อดกลั้นมานาน

ปั่กๆ ปั่กๆ ปั่กๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นแผ่วเบาแต่เร้าอารมณ์ ท่ามกลางเสียงหอบหายใจของทั้งสอง

"ท่าน ท่านแม่ทัพ...! อ๊ะ...!" เจียวลี่หลุดเสียงครางสูง ร่างกายกระตุกเกร็งด้วยความรู้สึกใหม่ที่เกินทานทน

แม่ทัพเผยขบกรามแน่น รูรักนางขมิบตอดอย่างถี่ระรัว เขาสอดประสานนิ้วมือเข้ากับนิ้วเรียวเล็กของนาง บีบกระชับแน่นราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดให้นางรับรู้

"อดทนหน่อย คนดีของข้า..." เขากระซิบเสียงพร่า กดจูบบนหน้าผากนวลพรางเร่งตอกท่อนเนื้อใหญ่ด้วยจังหวะที่ยังรุกเร้าไม่หยุด

เจียวลี่หลับตาแน่น น้ำตาเอ่อไหลที่หางตาสวย ร่างกายเสียวจนสั่นสะท้านซาบซ่านแผ่ซ่านไปทั่วกาย

แม่ทัพเผยไม่ปล่อยให้นางได้หยุดพัก เขาปรับจังหวะช้า ๆ เวียนวนหยอกเย้าในกายบอบบางจนเสียงสะอื้นกลายเป็นเสียงครางแผ่ว

ไม่น่านนักเจียวลี่เริ่มตอบสนองเบา ๆ ด้วยการเบียดสะโพกเข้าหา มือเล็กสั่นเทารั้งต้นคอลูบไล้แผ่นหลังเขาแน่นของเขาไม่หยุด เขาจึงปล่อยตัวปล่อยใจ พายุร้อนในกายโหมกระหน่ำอย่างไร้การเหนี่ยวรั้งอีกต่อไป

เสียงเตียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดรับแรงโยกคลื่นอารมณ์ที่ทวีขึ้นทุกขณะ

แม่ทัพเผยแหงนหน้าครางต่ำ สะโพกแกร่งกระแทกเข้าออกอย่างเอาแต่ใจ ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยสายตาที่แทบกลืนกิน

"เสียว...อ่าส์ แน่นเกินไปแล้ว ซี้ดด..." เขากระซิบพร่า คลั่งไคล้ในตัวนางจนลืมสิ้นทุกสิ่ง

เสียงคราง ลมหายใจ และกลิ่นกายเร่าร้อนประสานกันกลั่นเป็นบรรยากาศที่แทบจะแผดเผาห้องทั้งห้อง

ค่ำคืนนี้ไม่มีพระจันทร์ ไม่มีดวงดาว

มีเพียงเขาและนาง...ที่หลอมละลายจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน

เสียงครางหวานปนสะอื้นของเจียวลี่ดังลอดออกมาเป็นระยะ ร่างบางบิดเร้าอยู่ในอ้อมแขนร้อนผ่าว มือเล็กจิกแน่นลงบนแผ่นหลังกว้างของแม่ทัพเผย ราวกับเกาะยึดไว้ในพายุเร่าร้อนที่กำลังโหมกระหน่ำ

แม่ทัพเผยกัดฟันแน่น ลมหายใจร้อนจัดกระแทกใส่ใบหูนุ่มของนาง ขณะที่สะโพกแข็งแกร่งขยับเข้าหานางด้วยจังหวะที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ

"อืม...เจียวลี่...อ่าส์" เสียงทุ้มต่ำขาดเป็นห้วง ราวกับกำลังต่อสู้กับแรงปรารถนาที่ใกล้ถึงขีดสุด

เขารั้งเอวบางแน่น จมูกซุกไซ้ข้างซอกคอขาว ไล้เลียดูดดื่มจนเกิดรอยแดงเรื่ออยู่เต็มผิวบอบบาง ราวกับต้องการประทับตราความเป็นเจ้าของบนตัวนาง

"ท่านเจ้าคะ...ข้า...ข้าไม่ไหวแล้ว..." เจียวลี่สะอื้นพร่าด้วยเสียงแผ่วเบา ดวงหน้าหวานเปี้ยมไปด้วยความเสียว ดวงตาหวานฉ่ำวาวโรจน์ไปด้วยไฟปรารถนา

แม่ทัพเผยเงยหน้าขึ้น จับจ้องดวงตาสั่นระริกนั้นด้วยสายตาคมปลาบ

"รอข้า..อีกนิด.."

เขากระซิบพร่า แล้วกดริมฝีปากบดขยี้ลงบนริมฝีปากนุ่ม ราวกับต้องการปล้นชิงลมหายใจของนางทั้งหมด

มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบอบบาง ไล้ลงไปถึงสะโพกมนแล้วบีบกระชับ ก่อนจะขยับสะโพกกระแทกอย่างรุนแรงอีกครั้ง

ตับๆ ตับๆ ตับๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างเร้าใจ กายทั้งสองแนบประสานจนแทบไม่เหลือช่องว่าง

จังหวะถาโถมของเขาหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ จนเจียวลี่แทบหมดแรง ร่างบางสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่

ภายในช่องทางอ่อนนุ่มของนางรัดแน่นขึ้นตามสัญชาตญาณไร้เดียงสา ยิ่งเร่งเร้าไฟปรารถนาในกายเขาให้ลุกโชนแทบระเบิด

"อา...เจียวลี่...อ๊าก!" แม่ทัพเผยครางเสียงพร่า หลับตาแน่น กัดฟันกรอดอย่างพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังปะทุ

ปลายนิ้วแข็งกร้าวสอดประสานกับนิ้วเรียวเล็ก บีบแน่นราวกับต้องการถ่ายทอดแรงปรารถนาอันล้นทะลักนั้นให้นางรับรู้

เจียวลี่บิดกายในอ้อมแขนเขา ปลายเท้าเล็กเกร็งจิกผ้าปูที่นอน ดวงตาหวานฉ่ำเบิกกว้าง แล้วกระตุกสะท้านอย่างแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงจุดระเบิดแห่งความเสียวซ่านที่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน

"อาาา...อ๊า!" เสียงครางหวานแหลมขาดห้วง เมื่อร่างกายถึงจุดสูงสุดที่แสนหวานและทรมานไปพร้อมกัน

แม่ทัพเผยกอดรัดนางแน่น สะโพกแข็งแกร่งกระแทกเข้าอีกสองสามครั้ง ก่อนที่เขาจะครางกระเส่าในลำคอ แผ่ซ่านความร้อนวาบลึกเข้าไปในกายละเอียดของนาง

เขาฝังตัวลึกในกายนาง ปลดปล่อยตัวตนทั้งหมดที่เก็บกักมานานราวกับพายุถาโถม

ลมหายใจทั้งสองกระชั้นถี่ สะโพกยังเกร็งแนบชิดกันแน่น สะท้อนถึงความปรารถนาที่เพิ่งระเบิดออก

แม้สติจะเลือนราง แต่แม่ทัพเผยยังประคองร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนแน่นหนา เขากดจูบแผ่วเบาที่หน้าผากนวล สูดกลิ่นหอมหวานที่ทำให้เขาคลั่งไคล้อย่างโหยหวน

เจียวลี่สั่นสะท้านเล็กน้อย ร่างกายอ่อนแรงแทบจะละลายในอ้อมแขนแข็งแกร่ง หัวใจเต้นแรงรัวจนหูอื้อ

นางยกมือสั่นเทาขึ้นโอบกอดเขาอย่างเงอะงะ ปลายนิ้วแตะสัมผัสแผ่นหลังชื้นเหงื่อของเขาอย่างหวาด ๆ

แม่ทัพเผยหัวเราะแผ่วในลำคอ ริมฝีปากหยักกดจูบบนไหล่กลมมนอีกครั้งอย่างหวงแหน ก่อนจะเคลื่อนกายช้า ๆ ประคองนางลงนอนบนผ้าห่มนุ่ม

"เหนื่อยหรือไม่"

เขาถามเสียงนุ่มขณะไล้เส้นผมเปียกเหงื่อของนางออกจากดวงหน้าแดงซ่าน

เจียวลี่พยายามจะตอบ แต่เสียงก็พร่าแผ่วเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยได้…