น่านลังเลว่าจะรอไพรดีไหม คิดไปคิดมาเขาจะรอให้คนนั้นกลับมาย่ำยีอีกทำไม โยนผ้านวมที่พันรอบตัวลงพื้น ลุกยืนด้วยความทรมาน
ปวดร้าวบั้นเอวลงมาถึงปลายเท้าที่เจ็บสุดก็คือตรงนั้น รูที่อยู่กึ่งกลางระหว่างขา น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนลงมาตามง่ามขา หยดลงพื้นเป็นหย่อมๆ
น่านมองสภาพน่าเวทนาของตนผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้งซึ่งอยู่ปลายเตียง พลาดท่าให้คู่อริเสียได้ เขานึกแค้น ทว่าตอนนี้ นอกจากหนีผู้ชายคนนั้น เขาก็คิดอย่างอื่นไม่ออกแล้ว
ถอดปลอกหมอน อันที่จริงน่านอยากทิ้งทั้งใบเลย แต่กลัวน้องกลับมาไม่มีหมอนนอนจึงเก็บไว้ก่อน ดึงผ้าปูที่นอนออกอย่างทุลักทุเล
ของเหลวสีขาวก็ไหลออกไม่จบไม่สิ้น น่านโคตรหงุดหงิด เขายัดผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนลงถังขยะใบเล็กในห้อง ส่วนผ้าห่ม ใช้เท้าเขี่ยไปกองหน้าประตู รอเวลาเอาไปทิ้งถังขยะใต้ตึก
เขาใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นาน ไพรอาสาไปรับเหนือที่โรงพยาบาล ไม่รู้ทำเรื่องไปถึงไหน สองคนนั้นเป็นเพื่
