🔥เรื่องที่10 #1 ผมโดนหุ่นยนต์ AI ของผัวเก่านัวไม่หยุด
942 คำ
“อ๊ะ โอ๊ยย เบาๆ หน่อยสิแมน รูจะฉีกแล้ว”
“ไม่ฉีกหรอกจ้ะเมียจ๋า” แมนเอ่ยเสียงหวาน ตอกรูขนมผิงรัวจนแสบร้อน ไม่มีโลมเล้าสักนิด
ทว่าขนมผิงรักอีกฝ่ายมาก ให้เจ็บกว่านี้เขาก็ทนได้ แมนปลดเนกไท ยัดเข้าไปในโพรงปาก
ขนมผิงส่งเสียงอู้อี้ แมนจับอุ้มโดยไม่ปล่อยให้ทางเชื่อมหลุดออก หมุนตัวไปนอนปลายเตียง
“ฮยอนจุนมาใกล้ๆ มาดูกูตอกตูดเมีย”
แมนเรียกฮยอนจุน หุ่นยนต์ AI รูปร่างถอดแบบมาจากมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่มีใบหน้าราวฟ้าประทาน หล่อเหลาเหมือนดาราดังของจีน
ผิวขาว หุ่นกำยำ สูงถึง 185 เซนติเมตร ซึ่งถ้าไม่มองให้ถี่ถ้วนก็ไม่มีทางรู้เลยว่าฮยอนจุนคือหุ่นยนต์ที่กินไฟตัวหนึ่ง ขนมผิงเหลือบตามองเจ้าหุ่นยนต์ที่เดินมายืนปลายเตียงอย่างไม่พอใจ
ขนมผิงเองถือเป็นเจ้านายมันเหมือนกัน แต่เจ้านี้เชื่อฟังแมนมากกว่าเขาที่เป็นคนจ่ายค่าไฟ
ขนมผิงหลังเรียนจบ มาเช่าคอนโดฯ อยู่กับแมน หารค่าใช้จ่ายกัน แต่ช่วงนี้สามีไม่ค่อยมีงาน รายจ่ายส่วนใหญ่จึงไปตกที่ขนมผิงผู้เดียว
ค่าไฟเดือนหนึ่งเกือบสามหมื่น แต่แม้เครียดแค่ไหน ขนมผิงก็ยอม เพราะรักแมนที่สุดในโลก
ปั่ก ปั่ก ปั่ก!
เอี๊ยดด เอี๊ยดด
ขนมผิงจิกปลายเท้า นัยน์ตากลอกกลิ้ง จุกจวนไร้คำบรรยาย ในรูก้นฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำอยาก กระฉอกเลอะเทอะอยู่ทั่วบริเวณปากทางแดงๆ
“อ่อก อุก อ่ะ อ๊าง!”
“ฮยอนจุน ของเมียรัดค*ยกูจะขาดแล้ว”
“อ๊าก--” ในความเลือนราง ขนมผิงเห็นฮยอนจุนขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้านั่นไม่ได้น่าเกลียด
แต่หล่อมาก หล่อจนน่าหมั่นไส้ เพราะขนมผิงกลัวว่าผัวจะรักมันมากกว่าตัวเอง
ขนมผิงใช้สายตาไล่อีกฝ่าย ทว่าฮยอนจุนโต้กลับมาด้วยแววตาดุร้าย ราวกับหมาป่า เอื้อมมือมาบีบคางเขาก่อนจะหมุนตัวไปนั่งไขว่ห้างบนโซฟา ท่าทางหยิ่งยโส จนทำให้ใจเจ็บ
...ไอ้เวรเอ๊ย อิจฉาละสิ!
“อ๊า อร๊างง” ขนมผิงกรีดร้องลั่น เมื่อแมนทำรัวเร็วขึ้นเยี่ยงหมาติดสัด แต่อึดใจเดียวแมนไซซ์ 46 ก็ปลดปล่อยออกมา...เล็กๆ แต่แม่งร้ายกาจ!
“ผมหิวแล้วครับ” ฮยอนจุนเอ่ย แม้ว่ามันจะกินข้าวไม่ได้ แต่ได้นั่งมองสเต๊ก ราดซอสมะเขือเทศ เบคอน และไข่ดาวเกรียมๆ ก็ยังดี
“ขนมผิงไปทำอะไรให้ฮยอนจุนกินหน่อยนะจ๊ะ เมียจ๋า ผัวรักเมียที่สุดในโลกเลย”
เสียงหวานหูบวกกับท่าทางออดอ้อน แค่นี้ก็ยอมทำให้ทุกอย่างแล้วถึงวันนี้จะทำงานมาอย่างหนัก เหนื่อยงานไม่พอ ยังโดนเย็ดไม่เลี้ยง
ขนมผิงสวมเพียงเสื้อเชิ้ต เดินกะเผลกไปยังห้องครัว เตรียมอาหารมื้อดึกทั้งหมดสามชุด
“วุ่นวายจริงๆ เลย” ขนมผิงบ่นอิดออด แต่ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟตรงหน้าฮยอนจุน
“กินสิ” พูดจบขนมผิงก็ยิ้มเยาะอีกฝ่ายที่ได้แค่มอง แต่พอสามีเดินออกมา เขารีบหั่นสเต๊กให้ฮยอนจุน แล้วนั่งกินของตัวเองพลางคุยกับสามี
ชีวิตของเขาแม่งก็มีแค่นี้แหละ ทำงานเลี้ยงผัว เลี้ยงหุ่นยนต์ และปากท้องตนเอง...
“ฮืออ มันทิ้งกูอีกแล้วแต้ม มันทิ้งกูอีกแล้ว กูแม่งไม่ดีตรงไหนวะ หรือว่าเพราะกูท้องไม่ได้?”
ขนมผิงหันถามเพื่อนสาว อีกฝ่ายไม่ได้กำลังทำหน้าสงสารเขา แต่ดูซีรีส์จีนอย่างเพลินใจ
“คนนี้แม่งหล่อสัตว์ๆ”
“ไหนๆ...เออๆ หล่อจริงด้วย ฮึก ฮืออ”
“พระรองก็โคตรหล่ออะแก”
“จะ จะจริงด้วย” พูดจบขนมผิงก็ร้องไห้โฮ
“มึงๆ แม่พระเอกให้นางเอกสิบสี่ล้านเพื่อให้นางเลิกกับพระเอก แต่นางเอกเอาแค่สองร้อย”
“ห้ะ สองร้อยจะไปพอไรวะ”
“นั่นดิ” แต้มถอนใจ นางเอกในซีรีส์นี่จะบอกว่าโง่หรือฉลาดดี ร้อยสองจะไปพอยัดไส้อะไร
“เอ่อ วันนี้มึงจะนอนนี่ปะ”
“ไม่ล่ะ กูต้องกลับไปชาร์จแบตให้ไอ้ฮยอน”
“ฮยอนจุน...ผัวมึงไม่เอาไปด้วยไง?”
ขนมผิงส่ายหน้า “ฮึก ฮืออ มันเอาแค่ทองที่กูซื้อให้กับเสื้อผ้าแบรนด์เนมไปแล้วทิ้งโน้ตไว้”
ว่า...เลิกกันนะ ขนมผิงดีเกินไป ผมไม่คู่ควร ฝากฮยอนจุนด้วย เขาเป็นหุ่น น่าสงสารมากๆ
ขนมผิงกำหมัดแน่น น้ำตาไหลจนไม่เหลือแล้ว “ละ แล้วต้องไปย่างเนื้อสเต๊กให้มันกินด้วย”
“อ๋อๆ ให้กูไปส่งไหม”
“มะ ไม่เป็นไร กูกลับเองได้” ขนมผิงสะพายกระเป๋าเป้ ลุกขึ้นเชื่องช้า เดินไปที่ประตู
ขณะจะก้าวออกไป แต้มเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกันพลันเอ่ย “มันออกไปจากชีวิตมึงน่ะดีแล้ว แล้วก็อย่าใจอ่อนให้มันกลับเข้ามาในชีวิตอีกนะ”
“...อือ” ขนมผิงตอบกลับ เดินกอดเป้เตะฝุ่นไปป้ายรถเมล์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แมนทิ้งเขา แมนพอเจอใครถูกใจ คล้ายหมาติดสัด พอเบื่อก็กลับมาขอเขาคืนดี เขารักแมนมาก ใจอ่อนทุกครั้ง
จึงเป็นธรรมดาที่แต้มจะเอือม แต่แต้มไม่ใช่เพื่อนไม่ดี เธออยากให้ขนมผิงตัดขาดกับแมนมานานแล้ว แต่ขนมผิงก็ปล่อยให้มันวนลูปอยู่เช่นนี้
“เฮ้อ!” ขนมผิงถอนหายใจ
“ผัวเฮงซวยออกไปจากชีวิตได้ก็ดี แต่ไอ้หุ่นยนต์ตัวนี้แยกขายเป็นอะไหล่ได้ไหมวะ?”
.
.
“อะ อะไรแข็งๆ อะ?”
- ผู้เขียน
