สองวันผ่านไป...
“มึงแน่ใจเหรอไอ้พุธว่าเป็นไอ้เหี้ยนั่น?”
พลถามน้องชายด้วยความไม่แน่ใจ เพราะไอ้คนนี้ทำคีย์เจ็บนอกจากจะเป็นไอ้ปากดีคนนั้น แล้วยังใส่แว่นหนาเตอะ หน้าเห่ยจนดูไม่ได้
“ไอ้เหี้ยนี่แหละพี่” พุธเอ่ย สะพายกระเป๋าเป้ หน้าตาและส่วนสูงของเขาดูดีเกินต้านทาน
ให้บอกว่าชายแท้โดนพุธหลอกไปเยๆ ยังน่าเชื่อถือกว่า แต่ว่าไอ้เนิร์ดหลอกชายแท้ไปเย
ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไร้ทางเชื่อจริงๆ
ทว่าพุธค้นชื่อธาดา นิกูลธนวรเมธ ไม่ใช่แค่คณะแพทย์อย่างเดียว แต่ค้นหาทั้งมอ มีเพียงไอ้เนิร์ดนี่คนเดียวเท่านั้นที่ชื่อนี้
แถมตอนเดินสวนกัน พุธได้ยินพวกเพื่อนๆ ของมัน เรียกมันว่า ธาดา แล้วมันก็โวยวายลั่น ว่าเพื่อนด้วยปากหมาๆ ของมัน วันนี้พุธจึงให้พี่มาส่ง แถวคณะแพทย์ เพื่อชี้ตัวนักโทษให้พี่ชายดู
“เชี่ยเอ๊ย คิดไม่ถึงเลยวะ ว่าคีย์จะมีรสนิยมแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ต้องแก้แค้นแทนน้อง”
“แค่น้องเหรอวะพี่”
“ฮึ!” พลยิ้มเ
