ตอนที่ 6 บังเอิญ
1394 คำ
“ไม่คิดถึงเพลงบ้างเหรอ ทำไมไม่ติดต่อมาเลย”
สองขาเรียวในชุดวาบหวิวย่างก้าวเข้ามาใกล้ มาวินได้แต่หยุดยืนมองเพราะไม่คิดว่าจะบังเอิญได้เจอกันกับเพลงพิณอีกครั้ง
ก็บอกแล้วว่าเธอคือคนที่เขาเกลียดที่สุด แม้จะเคยเป็นคนที่รักมากก็ตาม อย่างที่เขาว่า รักมากย่อมเกลียดมาก
มือหนากำหมัดแน่นข้างลำตัว เธอกล้ามากที่เดินเข้ามาทักทายเขา แต่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอก เพราะที่ผ่านมาเธอก็หาจังหวะเข้าถึงตัวเขาอยู่บ่อยครั้ง บ้างก็พยายามส่งข้อความหรือโทรศัพท์หา แต่พอเขารู้ว่าเป็นเธอเขาก็รีบตัดการติดต่อทันที
ผู้หญิงอะไร หน้าด้าน หน้าไม่อาย
“ยังมีหน้ามาทักฉันอีกเหรอ”
“ทำไมล่ะ ลืมเพลงไปแล้วเหรอ เราคบกันตั้งสี่ปีเลยนะ”
เพลงพิณเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ที่พูดอย่างนี้เธอแค่อยากจะกระตุกความรู้สึกให้เขาคิดย้อนถึงความหลังระหว่างเราบ้าง แม้จะผ่านมานานมากแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ลืมเขาอยู่ดี
ก็แน่ละ! เขามันใจถึงทำถึง รวย เปย์เก่ง เปย์ซะจนเธอมีเงินเหลือไปเลี้ยงผู้ชายคนอื่นต่อ
“ฉันจะเสียเวลาจดจำผู้หญิงร่านอย่างเธอไปทำไม”
“เสียใจจังเลยนะ...เพลงรู้ดีว่าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้”
เธอกล้าที่จะพูดอย่างนั้น ทั้งที่รู้ว่าเขาเกลียดเธอเข้าไส้ เกลียดจนแทบอยากจะเผาเธอให้ตายทั้งเป็น
สายตาคมของมาวินจดจ้องเธออย่างกินเลือดกินเนื้อ สายตาที่สมัยคบกันแรกๆ มันช่างอ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ตอนนี้มันต่างกันสิ้นเชิง
“เธอต้องการอะไรพูดมา”
เสียเวลามามากพอที่จะยืนต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนี้ ใจจริงมาวินอยากจะเข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกใจก็อยากรู้ ว่าผู้หญิงร้อยมารยาตรงหน้าคิดจะทำอะไรต่อ
“เพลงทำให้วินเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยเหรอ”
ว่าพลางเพลงพิณก็สาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเล่นที่ริมฝีปากหนา เธอรู้ว่าเขาชอบอะไร ชอบให้ทำแบบนั้น เพราะมันเคยมัดใจเขาได้ในเมื่อก่อน
“เธอหมายความว่าไง”
มาวินชักสีหน้าปนความสงสัยขึ้น ก่อนมือหนาจะดันตัวเธอออกห่าง แต่สาวเจ้าก็ไม่ได้แยแสกับการกระทำที่แสดงถึงความต่อต้านของเขาสักนิด
“ก็หมายถึงที่วินชอบเอาไปทั่วอ่ะ”
พูดแทงใจเขามากๆ ระวังปากจะเจอตีนกลับ
มาวินชะงักเมื่อคนตรงหน้าพูดมันออกมาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน เอาตรงๆ เขาไม่ได้มีความสุขกับการทำอย่างนี้หรอกในช่วงแรกๆ แต่พอนานเข้ามันก็ติดเป็นนิสัยกลายเป็นความเคยชิน อีกอย่างก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ผิด เพราะเขาไม่เคยหลอกใคร มีแต่คนเข้ามาเสนอตัวให้เขาทั้งนั้น
“ที่พูดมาเธอหมายถึงตัวเองหรือเปล่า”
มาวินสวนประโยคกลับไปแบบห่ามๆ ก่อนจะดันตัวหญิงสาวกดพิงไปกับรถหรูแล้วเลื่อนใบหน้ามากระซิบที่ข้างหูของเธอ
“คนร่านอย่างเธอ ตายไปได้ก็ยิ่งดี”
ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าสิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เพลงพิณสะทกสะท้านเลยสักนิด
ผู้หญิงที่เขากำลังด่าว่าร่าน ก็คือคนที่เคยทำให้เขาเสร็จสุขสมไปหลายรอบในสี่ปี เขาเคยรักเธอจนจะเป็นจะตาย ยอมถวายหัวบูชาขึ้นหิ้ง ตอนเธอแอบไปคุยกับผู้ชายคนอื่นแล้วเขาจับได้ครั้งแรกก็อ้อนวอนขอให้เธอเลิกคุย ทั้งยังให้อภัยเธอ ขอเพียงแค่เราอยู่ด้วยกัน
อย่างน้อยคนที่เขากำลังพร่ำด่าว่าร่านอยู่ ก็เคยเสพสุขด้วยกันมาก่อน
“ถ้าวินว่าเพลงร่านก็มาลองดูกับเมียเก่าคนนี้ไหม จะได้รู้ว่าลืมไปหรือยัง”
พูดจบก็ดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบแบบทื่อๆ หญิงสาวเล้าโลมละเลียดขอบปากหนาในจังหวะคุ้นเคยที่เขาชอบเวลาเธอทำแบบนั้น พร้อมกับลูบไล้เล่นไปตามแผงอกของเขา
“ถ้าอยากมาก ฉันก็จะสนองให้ แต่จำไว้ว่าเธอมันก็แค่ของเล่นของฉัน”
“อ๊ะ”
คนตรงหน้าไม่ได้โอนเอนไปกับอารมณ์ที่เธอพยายามสร้างขึ้นให้เขาก่อนหน้านั้น อันที่จริงเขาอยากใช้ร่างกายของเธอเป็นสนามอารมณ์มากกว่า
ในเมื่อมาเสนอให้ถึงที่ มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาอยู่แล้วที่จะทำแบบนั้น ก่อนจะยกร่างบางขึ้นอุ้ม พร้อมกับเปิดประตูฝั่งด้านหลังคนขับออกแล้วยัดสาวเจ้าขึ้นไปบนรถ ดีที่เริ่มไม่ค่อยมีคน
“วิน เบาๆ หน่อยสิ รีบอะไรหนักหนา”
“คนอย่างเธอ มีเหตุผลอะไรต้องให้เบามือ”
ร่างสูงไม่ได้สนใจกับคำพูดเหวี่ยงอารมณ์ของอีกฝ่าย มือหนากระชากเสื้อตัวบางของเธอออก ก่อนจะใช้สายตามองสำรวจเรือนร่างของฝ่ายตรงข้ามอย่างสมเพช
ชั่งใจสักพักกับสภาพหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า มันทำให้เขานึกคิดถึงวันเก่าๆ ความทรงจำเลวร้าย การทรยศจากเธอคนนี้ที่เขาเคยได้รับจนแทบกระอักเลือด
หึ! จะว่าไปก็ตลกดีเหมือนกันนะ เมียเก่าอย่างนั้นเหรอก็แค่ขยะเน่าที่เขาเคยเผลอไปเหยียบเท่านั้นเอง
“วินเป็นอะไร!”
มาวินนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนเสียงใสจะเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาหงุดหงิดมาทางเขา เธอสังเกตได้ว่าคนตรงหน้าจากอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นหน้าซีด และรีบยกมือหนามาปิดปากตัวเองไว้
อึก!
สายตาเจ้าอารมณ์มองตามมาวินที่ตอนนี้วิ่งออกไปจากรถ ปล่อยให้เธอนอนเปลือยร่างอยู่คนเดียวด้วยอาการงงงัน
เขาไม่เคยกินเหล้าถึงขั้นเมาแล้วอยากอ้วกขนาดนี้มาก่อน อีกอย่างก็กินยาไปแล้ว แต่ทำไมอาการเหล่านี้ถึงเกิดขึ้นกับเขาได้ หรือเพราะอาหารเป็นพิษ
อ้วก!
แขนแกร่งค้ำยันกับกำแพงด้านหลังโรงจอดรถ ภาพเหตุการณ์เมื่อวานที่เขาได้เจอกับปาริศาสอดแทรกเข้ามาในหัวเป็นระยะ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เขาต้องคิดถึงเรื่องนั้นในเวลาแบบนี้ หรือเพราะเขากินเหล้าเกินขนาด
“เหี้ยเอ้ย!”
คนตัวโตถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนพยายามควบคุมสติของตัวเอง หัวใจเต้นรัวเมื่อเห็นร่างบางในสภาพเปลือยเปล่า ถ้าเป็นเพลงพิณเขาจะไม่ตกใจแต่ใบหน้าที่เขาเห็นกลับคนอื่น
กูไม่ได้นอนจนหลอนขนาดนั้นเลยเหรอวะ
กลับมาที่รถอีกครั้งหลังจากจัดการกับอาการของตัวเองเสร็จ สายตาก็มองไปที่เพลงพิณที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าของเธออยู่
“แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบออกจากรถฉันไปซะ”
“อะไรของวิน”
“ฉันบอกว่าให้ออกไป”
ในเมื่อนอนเปลือยอ้าขาพร้อมให้เขาเอาขนาดนี้ แต่เจ้าตัวยังไม่สนใจอีก ซ้ำพอเห็นร่างของเธอก็รีบวิ่งหนีไปอาเจียน ทำแบบนี้เธอรู้สึกสูญเสียความมั่นใจสุดๆ ถ้ารู้ว่าต่อไม่ติดคงไม่เลือกเดินเข้ามาหา
ทั้งที่ได้ยินจากเพื่อนมาว่าเขาก็เอาไปทั่ว กับเธอที่รู้ดีว่าเขาชอบจุดไหน ชอบตรงไหน ชอบให้ทำยังไง แล้วมันยังไงกันหรือเขาเปลี่ยนไปแล้ว
“โอ๊ยย! วันเหี้ยอะไรของกูวะอีเพลง”
พอลงจากรถได้ก็รีบเดินหนีเพราะความอับอายที่ผู้ชายไม่เอา ส่วนมาวินเองก็ไม่ได้แยแสกับคำบ่นของเพลงพิณ รีบเดินอ้อมเข้าไปนั่งที่นั่งประจำคนขับ แล้วถอนหายใจออกมากับตัวเอง
“เหอะ! อาการหนักเกินไปแล้วนะกู”
พลันสมองก็คิดทบทวนว่าภาพของปาริศาตอนอาบน้ำลอยเข้ามาในหัวเขาได้ยังไง
- ผู้เขียน
