รอยรักมัจจุราช

ตอนที่ 4 นกน้อยนกรงทอง2

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

มือเรียวรูดชักไปมาเดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็วก่อนจะใช้ปากจัดการอีกครั้ง มือหนาขยับมาจับหัวของหญิงสาวเพื่อบังคับให้เข้าออกอย่างตามใจตน

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้มมม เร็วกว่านี้หน่อยคนสวย"

อ๊อก อ๊อก อ๊อก!

ไม่นานนักร่างกายกำยำก็กระตุกขึ้นมาก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาจนเปอะเปื้อนอีกฝ่าย หญิงสาวกลืนสิ่งนั้นลงคออย่างพอใจ

"เก่งมาก ต่อไปของจริงครางดังๆ นะคนสวย!" เชอเอมจัดการเสื้อผ้าตนออกอย่างว่าง่ายมีใครบ้างที่ไม่อยากขึ้นเตียงกับชายหนุ่ม ทั้งมีความสุขทั้งได้เงินเรียกได้ว่าได้กับได้

อีกด้านในเวลาเดียวกัน

ร่างบางอรชรของปานแก้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาเธอมองไปรอบๆ ห้องเมื่อไม่เจอผู้ชายสารเลวคนนั้นเสียงถอนหายใจก็ดังออกมา แววตาเศร้ามองข้อมือตนเองที่มีรอยเขียวช้ำจากการกระทำของชายหนุ่ม เธอเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ชีวิตเธอมันไม่ได้สวยหรูทีค่าอะไรแต่แรกแล้ว แล้วแบบนี้เธอจะอยู่ไปทำไมกัน เมื่อคิดถึงอดีตที่ผ่านมาน้ำตาสีใสของปานแก้วก็ไหลอาบแก้ม เธอคิดถึงนารีรัตน์คิดถึงช่วงเวลาที่อย่างน้อยชีวิตเธอก็เคยมีความสุข แต่วันนี้มันไม่มีแล้ว ไม่มีอีกต่อไป

หญิงสาวประคองตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงคิงไซส์ก่อนจะก้าวเท้าเดินอย่างยากลำบากมายังระเบียงห้องนอน สายตาเศร้ามองไปยังท้องฟ้าในยามค่ำคืนแห่งนี้ คอนโดมิเนียมสูงราวสิบชั้นทำให้คนกลัวความสูงอย่างปานแก้วสั่นไหวไม่น้อย แต่ถ้าแทบกับการอยู่กับผู้ชายสารเลวคนนั้นเธอเลือกกระโดดลงไปเสียดีกว่า เธอสูญเสียทุกอย่างในชีวิตไปแล้วไม่เหลืออะไรเลยในตอนนี้ไม่มีอะไรที่เธอจะเสียใจอีกแล้ว น้ำตาของปานแก้วยังคงไหลออกมาไม่หยุด

"ชีวิตฉันทำผิดอะไรทำไมต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ พวกนี้ ฮื่อออ แค่ความรักก็ให้ฉันไม่ได้เลยงั้นหรอ? สวรรค์ทำไมใจร้ายแบบนี้ ลูกจ๋าอีกเดี๋ยวแม่จะไปหาหนูแล้วนะ เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วฮึก ฮือ นาในชีวิตฉันการได้เจอเธอมันคือสิ่งที่ดีที่สุดเลยรู้ไหม มีเธอเป็นเพื่อนมันคือของขวัญที่ดีที่สุด ฮื่อออ ฉันขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่คนโง่ๆ คนนี้ทำไว้กับเธอ ฉันขอโทษ!" หญิงสาวจับราวเหล็กไว้แน่นก่อนจะปีนขึ้นไปอยู่อีกฝั่ง ลมเย็นพัดกระทบร่างบางอรชรก่อนเปลือกตาสวยจะค่อยๆ หลับตาลง

'ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ฉันกลายเป็นดวงจันทร์ที่ส่องสว่างบนท้องนภาด้วยเถอะ เกิดเป็นมนุษย์ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน'

มือบางสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดเสียงสะอื้นไห้ของปานแก้วดังขึ้นออกมาเธอไม่คิด ว่าจุดจบสุดท้ายที่เธอเลือกคือความตาย ความตายที่จะทำให้เธอหลุดพ้นจากเขา

'ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ฉันกลายเป็นดวงจันทร์ที่ส่องสว่างบนท้องนภาด้วยเถอะ เกิดเป็นมนุษย์ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน'

มือบางสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดเสียงสะอื้นไห้ของปานแก้วดังขึ้นออกมาเธอไม่คิด ว่าจุดจบสุดท้ายที่เธอเลือกคือความตาย ความตายที่จะทำให้เธอหลุดพ้นจากเขา

ใบหน้าสวยหม่นหมองเศร้าลงก่อนที่เรียวมือสวยจะค่อยๆ ปล่อยจากราวเหล็กที่หญิงสาวจับยึดเอาไว้ แต่ทว่าร่างเธอไม่ได้ร่วงลงไปอย่างที่ใจหวังไว้ หญิงสาวรับรู้ถึงการสัมผัสของใครสักคนเขารวบตัวเธอไว้พร้อมอุ้มร่างของเธอลอยขึ้น ทันทีที่ร่างอรชรถูกวางลงกับพื้นเย็นเฉียบปานแก้วก็ลืมตาอย่างสงสัยว่าใคร ใครกันที่มาทำแบบนี้

“คุณทำแบบนี้ทำไมครับ คิดว่าการตายมันดีนักรึไงกัน!” พิพงศ์ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวตลอดได้ยินคำพูดบางประโยคที่ทำให้เขารู้สึกหดหู่ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้ามาเพราะรู้สึกว่าในคำพูดนั้นของหญิงสาวมันฟังดูแปลกๆ ไป พิพงศ์มองดูใบหน้าที่อาบไปด้วยหยาดน้ำตา ท่าทางของหญิงสาวทำเอาเขาไม่อยากจะพูดอะไรออกมาอีก เขาสงสารผู้หญิงคนนี้ไม่น้อยที่ต้องอยู่ในจุดนี้แต่จะให้เขาขัดคำสั่งของผู้เป็นนายเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน

“ฉันไม่ได้อ้อนวอนขอให้นายมาช่วย พวกนายก็เหมือนกันนั้นแหล่ะ ไร้หัวใจ!” คำต่อว่าตัดพ้อชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ เธออยากตายก็ยังมีคนมาขัดขวาง

“ผมไม่ได้ไร้หัวใจ คุณต่างหากที่ไร้หัวใจถ้าคุณมีหัวใจก็ควรจะรักตัวเองคงไม่คิดอะไรสั้นๆ แบบนี้ผมไม่รู้ว่าคุณเจออะไรมาบ้าง แต่ผมอยากให้คุณสู้เพื่อวันที่ดีกว่านี้”

“หึ! สู้งั้นเหรอสภาพฉันที่นายเห็นมันสู้ใครได้ไหมฉันถูกกักขังไม่มีอิสระ ไม่ใช่เพราะเจ้านายสารเลวของนายงั้นเหรอ สู้กับอำนาจเงินมันไม่มีทางชนะหรอกนะ ออกไปซะ ฉันจะเป็นจะตายยังไงก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก” พิพงศ์มองหญิงสาวก่อนจะเงียบไป เขามายุ่งวุ่นวายเกินหน้าที่ตัวเองเสียแล้ว แต่เขาก็ทนเห็นผู้หญิงคนนี้ตายต่อหน้าต่อตาไม่ได้ เขาไม่อยากให้เธอมีจุดจบเหมือนกับน้องสาวของเขา

“ผมจะยอมออกไป แต่คุณอย่าทำแบบนั้นอีกเลยนะครับ” ปานแก้วไม่เข้าใจว่าทำไมลูกน้องของสารเลวคนนั้นถึงมาพูดเหมือนเป็นห่วงเธอแบบนี้

“มึงออกไปซะ!” ปานแก้วเบิกตากว้างเมื่อเสียงที่ได้ยินไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไตรภพ ชายหนุ่มมองมายังลูกน้องอย่างไม่พอใจ เขามาถึงก่อนหน้านี้สักพักแล้วทันทีที่เดินเข้ามาก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างปานแก้วกับลูกน้องตน เขารู้เรื่องที่เธอจะฆ่าตัวตายภายในใจของไตรภพมันร้อนระอุด้วยความโมโห ผู้หญิงคนนี้บ้าบิ่นกว่าที่เขาคิดไว้อีก เธอกล้าตายเพื่อหนีเขาไปงั้นเหรอหึมันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก พิพงศ์ก้มหัวให้เจ้านายท่าทางของเจ้านายหนุ่มทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่มองหน้าเขาตรงๆ

เสียงประตูห้องนอนถูกปิดลงในตอนนี้เหลือเพียงปานแก้วกับไตรภพ แววตาดุดันเผยออกมาอย่างชัดเจนแต่ในตอนนี้หญิงสาวไม่มีท่าทีจะเกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย เขาจะฆ่าจะทำอะไรก็ทำไปเพราะยังไงเธอก็สู้เขาไม่ได้อยู่แล้ว

“อยากตายมากขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ!” น้ำเสียงโทนต่ำเอ่ยถามหญิงสาวดังขึ้น

“ใช่ เพราะอะไรอยากรู้ไหม เพราะว่าฉันเกลียดนายไง!” คำว่าเกลียดของปานแก้วที่บอกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่ากลับมามีผลก็วันนี้ ไตรภพเหมือนหัวใจกระตุกวูบลงในความรู้สึกของชายหนุ่มมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เขาก็ยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น

“อย่ามาโดนตัวฉัน!” ชายหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายยังนั่งอยู่กับพื้นไม่ยอมลุกขึ้นแต่ไม่ทันได้จับลุกเสียงของเจ้าหล่อนก็ดังห้ามขึ้นมาก่อน

“มากกว่านี้ก็เคยทำมาแล้ว ลุกขึ้นไม่อย่างเห็นคนป่วยตาย เพราะยิ่งเธออยากตายมากแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมให้เธอตายจำไว้ปานแก้ว!” ไตรภพตวัดร่างบางอุ้มท่าเจ้าสาวขึ้นพร้อมก้าวเท้าเข้าไปในห้องก่อนจะวางร่างของอีกฝ่ายไว้บนเตียง ทันทีที่เป็นอิสระหญิงสาวก็ถอยตัวหนีอย่างหวาดกลัวอีกฝ่ายเธอกลัวว่าเขาจะทำแบบนั้นกับเธออีก พอเห็นการกระทำของคนตัวเล็กใบหน้าหล่อเหลาก็ยกมุมปากขึ้น

“ถ้ากลัวก็ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย”

“จะทำอะไรน่ะ!” เมื่อเห็นคนตัวใหญ่ล้มตัวลงนอนอีกฝั่งหญิงสาวก็ร้องถามเสียงดังขึ้นมาทันที ไตรภพหันหน้ามามองปานแก้วนิ่งเขาไม่พูดอะไรออกมาเอาแต่จ้องมองเธออย่างสงสัยในความรู้สึกตัวเอง