ปื้นนนนนนนน
“อึก…”ฉันร้องไห้จนร่างกายสั่นโยนน้ำตาไหลอาบนองแก้มและดวงตาคู่สวยของฉัน จนฉันต้องยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาเพื่อให้ตัวเองมองเห็นเส้นทางที่ฉันกำลังเดินอยู่ในขณะนี้
พรึบ
“พี่ขวัญเอยครับ!”เสียงเรียกฉันดังตามหลังมาหลังจากที่เสียงของเครื่องมอเตอร์ไซค์ที่อยู่ด้านข้างของฉันดับลง ฉันก็หันหน้าทั้งน้ำตาไปมองต้นตอของเสียงเรียกที่คุ้นหูฉัน
พรึบ
ก็พบกับผู้ชายหน้าหล่อที่อยู่ในเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำกำลังนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์คันโตของเขาอยู่ เขาสวมใส่หมวกกันน็อคสีดำและเขากำลังถอดหมวกกันน็อคออกมาจากศีรษะอยู่ ทรงผมแบบนี้และกางเกงสีดำขาเดฟแบบนี้มีคนเดียว รูมเมทของฉันไง
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ?”เขาเอ่ยถามฉันพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยสายตาเป็นห่วง ฉันก็เอามือเช็ดน้ำตาทั้งสองข้าง
“พี่ขวัญเอย…ร้องไห้?”
“ใครทำให้อะไรพี่ขวัญเอยครับ…”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย!!”ฉันแผดเสียงดังใส่เขาไปและไม่พอใจ และหันหน้ากลับม
