นายหัวพญาเป็นมาเฟีย

บทที่ 06 โกรธ

#กลางดึกคืนหนึ่ง

หลังจากที่ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว จะเหลือก็แค่คนงานที่มีหน้าที่เฝ้ายามตอนกลางคืนไม่กี่คน แต่มันก็เงียบเชียบมีเพียงเสียงนกเสียงจิ้งหรีดร้องระงมตามประสาบ้านที่อยู่ในป่าอย่างนี้

บัวแก้วนอนไม่ค่อยหลับเธอออกมานั่งรับลมอยู่ตรงหน้าระเบียงบ้านมืดๆ คนเดียว มองดูความมืดรอบตัวมองบ้านหลังใหญ่ของนายหัวพญาและก็ได้แต่คิดในใจ บ้านหลังใหญ่ขนาดนั้นมันควรจะดูอบอุ่นและเต็มไปด้วยคนในครอบครัวตามประสาบ้านหลังใหญ่ แต่ไม่เลยทุกอย่างมันดูเงียบเหงาไปหมด เพราะมีแค่เขาคนเดียวที่อาศัยอยู่

ส่วนเธอที่ได้กลับมาอยู่กับคุณยายก็ไม่ได้รู้สึกเหงาสักเท่าไร ไม่เหมือนกับตอนที่ต้องอาศัยอยู่กับแม่ เพราะช่วงเวลานั้นมันทั้งเหงาเศร้าไม่มีความสุขเลย และที่ทนอยู่เธอก็แค่รอเวลานี้เท่านั้น รอเวลาที่จะกลับมาอยู่กับยาย ต่อให้จะถูกผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าตราหน้าว่าเป็นลูกอกตัญญูก็ตาม

บรืน ~

เสียงรถกระบะคันใหญ่ขับมาจอดที่หน้ารั้วบ้านของนายหัวพญา รถทรงสูงที่ถูกปรับแต่งมาสำหรับวิ่งเข้าสวนเข้าป่าแบบนี้โดยเฉพาะ ที่นี่ส่วนมากเป็นรถแบบนี้ทั้งนั้นเลย

บัวแก้วมองไปตรงหน้ารั้วบ้านตรงที่รถกระบะนั้นจอดอยู่แต่ไม่ได้ดับเครื่อง มีคนลงมาจากรถ มีการพูดคุยสนทนาอะไรกันอยู่นิดหน่อย แต่เธอได้ยินไม่ชัดก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเปิดรั้วและเดินเข้ามา แม้ตรงนั้นจะมืดแทบมองไม่เห็นแต่เงาสูงใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามานั้นบัวแก้วก็เดาได้ทันทีว่าคนนั้นคือใคร

จนกระทั่งร่างสูงกำยำเดินมายังจุดที่แสงไฟส่องสว่างถึง ร่างกายที่ดูสกปรกมอมแมมดูและเหมือนจะมีรอยเลือดอยู่ด้วย บัวแก้วตกใจมากเมื่อได้เห็นเลือดอยู่ตามเสื้อผ้าของเขา ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น และต่อให้จะไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไร แต่พอเห็นเขาในสภาพนั้นมันก็ทำเอาเธอใจหายวาบไปเลยเหมือนกัน

ร่างบางรีบลุกเดินลงมาจากระเบียงที่นั่งอยู่ ก่อนจะค้นหากล่องยาสำลีและอุปกรณ์ที่เอาไว้สำหรับทำแผลอีกหลายๆ อย่าง จากนั้นก็เดินออกจากบ้านตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ในทันที

"ดึกแล้วนะครับ ทำไมยังไม่นอน?" บัวแก้วหยุดชะงักเพราะเสียงทักของคนงานที่เฝ้ายามอยู่

"เมื่อกี้ฉันเห็น เจ้านายของพี่เลือดเต็มตัวเลย เขาบาดเจ็บเหรอ?"

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"หมายความว่ายังไง ไม่มีอะไร เลือดท่วมตัวซะขนาดนั้น?"

เธอพูดด้วยความไม่เข้าใจ งงกับคำพูดของลูกน้องเขา จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ในเมื่อเธอเห็นกับตาว่าทั้งตัวของเขามีแต่เลือดเต็มไปหมด

"กลับไปพักผ่อนเถอะครับ นายหัวคงไม่อยากให้ใครเข้าไปกวนตอนนี้"

"......" บัวแก้วไม่ได้สนใจเลย ยิ่งห้ามด้วยท่าทีมีพิรุธแบบนี้เธอยิ่งอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเธอก็ต้องขึ้นไปให้ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางหายค้างคาใจอย่างแน่นอน

ถ้าเขาบาดเจ็บหรือเป็นอะไรขึ้นมาไม่มากก็น้อยเธอก็คงช่วยอะไรได้บ้าง หรือถ้าเป็นหนักมากกว่านั้นเธอก็จะได้ช่วยพาเขาไปโรงพยาบาล

กึกๆ ~ ปกติมาที่ห้องนอนของนายหัวพญาเขาจะไม่ล็อคห้องเลย แต่คราวนี้เขากลับล็อคห้อง

ก๊อกๆๆ ~

"บัวเองนะ เปิดประตูให้หน่อยสิ หยองได้ยินหรือเปล่า"

ก๊อกๆๆ ~ "ยะ หยอง..."

ขณะที่กำลังเคาะประตูรอบสองประตูก็ถูกเปิดออกพอดี ร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อเหลือเพียงกางเกงยืนอยู่ต่อหน้าของเธอด้วยสีหน้าที่ดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไร

"เธอมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้?"

"เข้าไปก่อนๆ"

บัวแก้วรีบผลักร่างกำยำให้ถอยเข้าไปในห้องก่อนที่เธอนั้นจะแทรกตัวเข้าไปและปิดประตู

"บัวแก้ว..." น้ำเสียงพูดขึ้นอย่างจริงจัง "เธอเข้ามาทำอะไร? นี่มันดึกแล้วนะ"

"เจ็บตรงไหน เดี๋ยวบัวทำแผลให้นะ"

เธอไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของเขา เพราะตั้งใจจะมาดูว่าเขาเป็นอะไร ถ้ามีรอยแผลเธอก็จะทำความสะอาดให้ เธอเดินวนรอบตัวของเขามองดูบาดแผลที่มันควรจะมีเพราะมีเลือดติดอยู่บนตัวของเขา ตอนนี้ก็ยังมีกลิ่นคาวอ่อนๆ อยู่เลย

"หาอะไร?"

"บัวเห็นนะ หยองมีเลือดเต็มตัวเลย ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"เธอเห็นได้ไง!!!?" นายหัวพญาทำสีหน้าตกใจมาก น้ำเสียงนั้นเหมือนกำลังดุเธออยู่ด้วย ไม่รู้ว่าเขาโกรธหรือไม่พอใจ ทำไมต้องตะคอกเธอเสียงดังขนาดนี้

"ทำไมต้องเสียงดัง บัวนั่งอยู่บนบ้าน แล้วก็เห็นหยองเดินเข้าบ้านมา เห็นเลือดก็เลยกลัวว่าจะเป็นอะไร ก็เลยจะ...มาทำแผลให้" บัวแก้วพูดเสียงแผ่ว เพราะความหวังดีกลัวว่าเขาจะบาดเจ็บ ไม่ได้มีความคิดไม่ดีอะไรเลย

"ไม่ยุ่งสักเรื่องจะได้ไหมบัว?"

"กะ ก็บัวเป็นห่วง.."

"ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว"

"โกรธเหรอ?"

"เธอเป็นผู้หญิงนะบัว และตอนนี้มันก็ไม่เหมือนตอนเด็กแล้ว แม่เธอไม่สอนหรือไงว่าห้ามเข้าห้องผู้ชายดึกดื่นแบบนี้ คนอื่นเขาเห็นเขาจะมองยังไง อย่างน้อยเธอก็เป็นห่วงความรู้สึกของยายเธอบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเอง"

"......" ครั้งแรกที่นายหัวพญาพูดอะไรที่มันจริงจังแบบนี้ ถึงจะไม่มีคำหยาบเลยสักนิด แต่ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ อยู่เหมือนกัน เหมือนถูกตบหน้าด้วยคำพูด

"บางอย่างเธอก็ไม่ควรรู้เลยนะบัว มันไม่ใช่เรื่องของเธอเลย!"

"บัวก็ไม่ได้อยากรู้อะไร แค่เป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไร ก็เลยจะขึ้นมาทำแผลให้ มันผิดขนาดนั้นเลยหรือไง ทำไมหยองต้องโมโหใส่ขนาดนี้ด้วย?" ถึงจะแก่นแก้วและดูเข้มแข็งภายนอก แต่บัวแก้วอ่อนไหวกับอะไรแบบนี้มากจริงๆ

"ออกไป..."

"......" คนตัวเล็กยืนมองน้ำตาคลอ ก่อนหน้านี้ต่อให้จะทะเลาะกันเถียงกันสักแค่ไหน เธอก็ไม่รู้สึกน้อยใจเท่านี้มาก่อนเลย ไม่ได้โกรธหรอกแค่เสียใจและน้อยใจมากกว่า

"ได้ยินไหมบัว บอกให้ออกไปไง"

"ก็ได้ ต่อไปนี้บัวจะไม่มาหาอีกแล้ว ไม่มาอีกแล้วด้วย!"

บัวแก้วหันหลังและเดินออกไปจากห้องนอนของนายหัวพญา ปิดประตูเสียงดังปัง! ชนิดที่ว่าถ้าใครอยู่ในบ้านหลังนี้ก็คงได้ยินกันหมด

พอเธอเดินออกไปนายหัวพญาก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนที่หางตาของเขาจะเหลือบไปเห็นกล่องอุปกรณ์ทำแผลที่บัวแก้วถือติดมือมาก่อนหน้านี้

"เฮ้อ...นับวันเธอจะยิ่งใกล้ชิดฉันมากเกินไปแล้วนะบัว!"

***************

บัวแก้วกลับมาถึงห้องนอนของตัวเองก็เอาแต่นอนร้องไห้อยู่แทบทั้งคืน จวบจนตอนเช้าเธอก็ไม่ได้ไปช่วยแม่บ้านคนอื่นทำงานในครัว เพราะไม่อยากเห็นหน้าเจ้าของบ้าน

#ช่วงสายๆ ณ บ้านหลังใหญ่

"บัวแก้วล่ะ?" นายหัวพญาเอ่ยถาม เพราะปกติเจ้าตัวจะต้องมายืนปั้นหน้ายิ้มแก้มปริอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวแล้ว แต่นี่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

"วันนี้ไม่ได้มาช่วยค่ะ"

"ไม่มา?"

"ค่ะ ไม่ได้มาช่วย ไม่รู้เป็นอะไร"

"อือ..."

เขารู้ดีถึงสาเหตุที่บัวแก้วไม่ยอมมาที่บ้าน เพราะเขาคือต้นเหตุนั่นเอง ตามที่เธอพูดเอาไว้ว่าจะไม่มาอีก ไม่มาเหยียบอีก ไม่มาให้เห็นหน้าอีก คงจะโกรธมากจริงๆ

"แล้วนี่มีใครยกข้าวเช้าไปให้ยายหรือยัง?"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"

"อืม จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ"

"ค่ะ"

วันนี้นายหัวพญากลืนข้าวแทบไม่ลง เพราะถึงจะมีบัวแก้วเข้ามาอยู่ด้วยได้ไม่เท่าไร แต่เขาก็ชินกับการที่มีเธอไปแล้ว พอมาวันนี้ไม่ได้เจอหน้าในตอนเช้า เขาไม่หิวอะไรเลยแม้กระทั่งกาแฟ