Chapter 4
2302 คำ
Singto's Part
“ไม่กลับบ้านกลับช่องรึไงเนี่ย นี่มันจะ 5 ทุ่มแล้วนะเว้ยไอ้เน่” ผมบอกน้องรหัสตัวเองที่กำลังนั่งซดเบียร์กระป๋องที่ 3 ดวงตาสวยนั่งมองวิวที่หน้าระเบียงห้องผมนิ่ง เลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้านกลับช่อง มาสิงสู่ที่คอนโดผม
“ไม่กลับ คืนนี้จะนอนนี่”
“เฮ้ย! มึงจะบ้าเหรอวะ กูไม่ให้นอน”
“กูจะนอนเว้ยพี่ ไม่อยากกลับห้อง เบื่อชีวิต” เนเน่ทำหน้าเบื่อหน่าย
“มีอะไรวะ?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง เนเน่มันไม่ใช่คนคิดมากอะไร แต่นี่มันทำหน้าเบื่อ นั่งเงียบ นั่งคิด ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยที่เนเน่มี คงจะมีปัญหาหนัก
“ถามหน่อยดิพี่ กูเป็นแบบนี้แล้วมันหนักหัวใครวะ หรือว่ากูมีนิ้วเพิ่ม มีหางงอกออกมาวะ” เนเน่พูดอย่างหงุดหงิด
“ทะเลาะกับที่บ้านมาเหรอ?”
“อือ เขาไม่ชอบที่กูเป็นแบบนี้วะพี่”
“เฮ้อ...กูก็ไม่รู้จะปลอบใจมึงยังไงดีนะ แต่สำหรับกูอะ ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร เป็นอะไร เพศไหน มึงก็คือเนเน่น้องรหัสของกู คนที่กวนตีน คนที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ในวงเหล้าและให้รั้วมหาวิทยาลัย” ผมเอามือตบไหล่เล็กเบาๆเพื่อบอกให้มันรู้ว่าผมไม่เคยคิดอย่างที่คนอื่นคิด
เนเน่ ต่อให้มันจะไปแปลงเพศ ตัดนม มีไข่ ยังไงผมก็ยังมองมันว่าเป็นเนเน่น้องรหัสสุดกวนตีนของผมอยู่ดี ถึงจะใจถึง ปากหมาพร้อมบวก แต่มันไม่เคยหักหลังหรือนินทาว่าร้ายใส่ใคร(ก่อน)
“ทำไมคนในครอบครัวกูไม่คิดอย่างพี่บ้างวะ ทำเหมือนกูเป็นตัวประหลาด อยากให้เป็นผู้หญิงอยู่นั่นแหละ นี่ก็เป็นอยู่ไง มีนมมีมดลูกเหมือนผู้หญิงทั่วไป ทำไมไม่แหกตาดู ไม่เข้าใจเลยวะพี่”
“ร่างกายมึงเป็นผู้หญิง แต่หัวใจมึงไม่ใช่ผู้หญิงไง”
“พี่รู้ได้ไง พี่เคยเข้ามาในใจกูเหรอ?”
“...” แดกจุดเลยกู คำพูดโคตรจี้ใจกูเลยเนเน่! น้องเวร!
“โทษทีพี่ที่ปากหมาไปหน่อย” เมื่อเห็นผมเงียบและนิ่งไปเนเน่ก็เอ่ยคำขอโทษ
“อืม แล้วนี่มึงจะนอนกับกูที่ห้องจริงๆ เหรอวะ?”
“อือ ขี้เกียจกลับห้องไปเจอหน้าใครบางคน”
“ฮั่นแน่ ซุกใครไว้ที่ห้องวะ” ผมแซ็วขึ้นเมื่อได้ยินเนเน่มันพูดถึงใครบางคน
“เสือน่ะ เป็นเสือโง่ด้วยนะ ชอบทำให้เจ็บซ้ำๆ”
กูว่าแล้วว่าต้องเป็นคนนี้ อยู่ด้วยกันเลยเหรอวะ อยากจะรู้ว่า...สิงโตอย่างผมพอจะสู้เสือได้ไหม ผมน่ะยอมรับเนเน่มันได้นะ มันอยากจะเป็นอะไรผมได้รับหมด ขอแค่ให้เราได้เจอกันเห็นหน้ากันแบบนี้
"ให้นอนด้วยเถอะนะ ขอล่ะพี่"
“อืม ถ้าไม่อยากกลับก็นอนที่นี่ หน้ามึงก็แดงๆกูไม่กล้าให้มึงขับรถกลับหรอก ดึกแล้วด้วย"
"เต้งกิ้วนะพี่สิง ตอนนี้มีแค่พี่นี่แหละที่อยู่ข้างเน่คนเดียว" ผมยิ้มที่มุมปากทันทีที่ได้ยิน ดีใจวะ ดีใจที่ผมเป็นคนเดียวที่เข้าใจเนเน่ ถึงจะไม่มีสิทธิ์เป็นมากกว่าพี่ แต่ก็ได้เป็นคนเดียวที่เนเน่มันไว้ใจยอมปรึกษาปัญหา
"จะอาบน้ำก็ใส่ชุดกูไปก่อนนะ จะนอนก็ไปนอนในห้องกู เดี๋ยวกูออกมานอนที่โซฟา”
“ไม่เป็นไรเว้ยพี่ กูนอนโซฟาได้ แค่พี่ให้กูนอนด้วยคืนนี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว” พูดจบเนเน่ก็ยิ้มบางๆให้ผม ผมจ้องดวงตาสวยของเนเน่ก่อนจะยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไร ยังไงมึงก็เป็นน้องกู” ผมยกมือลูบหัวเนเน่เบาๆ เนเน่มันก็ยิ้มบางๆยอมให้ผมลูบหัวมัน
เนเน่ไม่ชอบให้ใครลูบหัวเล่นหัว แต่ผมทำได้ โอเค ได้เป็นพี่แล้วได้ทำแบบนี้ กูยอมวะ
"มีปัญหาอะไรปรึกษากูได้หมด กูพร้อมรับฟัง อย่าไปคิดมากเลย" เนเน่หันมองหน้าสายตาสั่นไหว ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากันอย่างสั่นๆ
"พี่สิง"
"หืม?"
"ขอซบไหล่หน่อยได้ไหมวะ รู้สึกอยากซบไหล่ใครสักคนวะ"
"ได้ดิ"
พอผมอนุญาตเนเน่ก็ขยับเก้าอี้มาใกล้ผมก่อนจะเอาหัวซบลงมาที่ไหล่ผม
กูให้มึงได้ทุกอย่าง ขอแค่มึงเอ่ยปากขอ ขอให้มึงมองกูคิดถึงกูเป็นคนแรกตอนมึงมีปัญหา ผมนั่งให้เนเน่ซบไหล่นิ่ง อยากจะหอมหัวทุยของเนเน่มากแต่กากไง ใจไม่กล้าพอ กลัวจะทำตัวสนิทเหมือนเดิมไม่ได้ ได้แต่นั่งกระดกเบียร์ดื่มระงับอารมณ์ในใจตัวเอง
"ง่วงรึยัง" ผมถามเนเน่ เห็นนั่งซบไหล่นานแล้ว แล้วนี่มันก็ดึกแล้วด้วย ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว
"อือ" เนเน่ครางอือในลำคอเบาๆ ก่อนจะยกหัวออกจากไหล่ผม ใบหน้าหล่อน่ารักค่อยๆหันมองหน้าผม แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ เห็นแล้วอยากฟัดเลยวะ
"ลุกไหวไหม?" ผมถามเนเน่ เนเน่ไม่พูดแต่ส่ายหัวเบาๆเพื่อบอกว่าเดินไม่ไหว
"อุ้มได้ไหม?"
"อือ"
ผมช้อนตัวอุ้มเนเน่เข้ามาในห้องนอน วางเนเน่ให้นอนบนเตียงอย่างเบามือ เนเน่มองหน้าผมตาปรือก่อนจะยกมือขาวมาลูบแก้มผมเบาๆ
"เฮียเสือ"
กึก!
ผมชะงักทันทีที่ได้ยินเนเน่เรียกชื่อคู่หมั้นของตัวเอง เนเน่กำลังเห็นผมเป็นเฮียเสือของตัวเอง
"ลืมเน่ไปแล้วจริงๆเหรอ"
"..."
"ทำไมต้องรักคนอื่นด้วยวะ อึก ทำไมวะ ทำไม ทำไม" เนเน่พูดเสียงเบาพร้อมกับหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
เนเน่หลับไปแล้ว เหลือแค่ผมที่ยังยืนนิ่งอยู่ในความมืดภายในห้องนอนของตัวเอง
นั่นสิ ทำไมต้องรักคนอื่นด้วยวะ
Singto's Part End
เช้าวันต่อมา
@คอนโดของเนเน่
เนเน่ไปไหน ทำไมป่านนี้แล้วยังไม่กลับห้อง แม่ง!
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ’
ปิดเครื่องอีก
ผมเดินวนเวียนรอบห้องเกือบชั่วโมงแล้ว ตื่นมาเนเน่ก็ยังไม่กลับบ้าน ไปเรียนหนังสือที่ไหนวะข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ จะทำให้เป็นห่วงจนบ้าเลยรึไง!
ยัยบ้านี่ หายไปไหนของเธอวะ!
เบอร์เพื่อนของเนเน่ผมก็ไม่มีสักคน หรือว่าเนเน่จะไปนอนที่ห้องเมียวะ แต่ไปไหนก็น่าจะบอกกันดิ ไม่รู้เลยเหรอว่ามีคนเป็นห่วงอะ เมื่อคืนผมก็นอนไม่ค่อยหลับ ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหนด้วยตื่นมาก็รีบเข้าไปดูเนเน่ในห้องนอนเลย แต่ก็ไม่มีใครกลับมานอนในห้องเลย
แอดดด
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคน มีคนเข้ามาในห้อง
"เมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา? " ผมเอ่ยถามทันทีที่เมื่อเห็นว่าใครเดินเข้าห้องมา เนเน่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม
"..." เนเน่ไม่ตอบผม เมินคำถามของผมเดินเข้าไปในห้องหน้าตาเฉย
"เนเน่! ถามเนี่ย! " ผมตวาดใส่เนเน่เสียงดัง
"ห้องพี่สิง" เนเน่หันมาตอบผมหน้านิ่ง
"ทำไมทำตัวแบบนี้! ไปนอนห้องผู้ชายแบบนั้นได้ยังไง!"
"แล้วมันต่างอะไรกับตอนนี้ล่ะ ตอนนี้เน่ก็อยู่กับผู้ชายเหมือนกัน"
"..."
"เฮียอยากให้เน่กลับไปเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ นี่ไง กำลังจะกลับไปเป็นผู้หญิงโดยการหาผัวให้ตัวเองอยู่เนี่ย"
"รู้รึเปล่าวว่าพูดอะไรออกมา รู้รึเปล่า!" ผมเดินเข้าไปเขย่าตัวเนเน่
พูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง ตัวเองเป็นผู้หญิงแท้ๆ
"ฮึ! รู้ดิ ถ้าไม่รู้จะพูดออกมาทำเหี้ยอะไรล่ะ เฮียก็น่าจะดีใจนะที่เน่กำลังจะเป็นผู้หญิง เฮียจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำอะไรไง พ่อเน่ก็จะได้ดีใจด้วยที่ลูกสาวของตัวเองจะมีผัว มีแต่ดีกับดี!"
"เนเน่!" ผมตะคอกเนเน่เสียง ทว่า แทนที่เนเน่จะรู้สึกผิด ไม่เลย เธอเชิดหน้าใส่ผมเหมือนตัวเองไม่ผิดอะไร
“ทำตัวไม่น่ารักเลยรู้รึเปล่า ถึงตัวเองจะเป็นทอมแต่ตัวตัวเองเป็นผู้หญิงนะ! หัดหวงเนื้อหวงตัวซะบ้างสิ!”
“หวงแล้วได้อะไรล่ะ ปล่อยให้ท้องป่องสิดี จะได้หมดปัญหา”
“อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอนะเนเน่” ผมกัดฟันพูดกับเนเน่อย่างใจเย็น
วันนี้ขอนับ 1 ถึง 10 ก็แล้วกัน ถ้านับครบ 10 เมื่อไหร่ เนเน่ตายแน่
“ทำไมชอบประชดประชัน ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงพ่อแม่ของตัวเองบ้าง”
“บ่นจบรึยัง ถ้าจบแล้วก็ขอตัวนะ จะไปนอน”
“เมื่อไหร่จะทำตัวโตสักทีเนเน่ ฉันเหนื่อยที่จะว่าเธอแล้วนะ”
“เหนื่อยมากก็ไปกระโดดระเบียงตายซะสิ” พูดจบเนเน่ก็ปิดประตูห้องใส่หน้าผมเสียงดังปัง
เฮ้อ...เนเน่โคตรดื้อเลย
---
"หิวไหม?" ผมถามเนเน่เมื่อเห็นเจ้าตัวเดินออกมาจากห้องนอน เนเน่อาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวทแล้ว
"..."
โดนเมินคำถามอีกแล้ววะ
"เนเน่" ผมเรียกเนเน่ดีๆ เจ้าของชื่อเหลือบมองผมด้วยหางตา
"อือ" ผมยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงอือ
"อยากกินอะไรเดี๋ยวทำให้กิน"
กับเนเน่ถ้าพูดด้วยอารมณ์วันนี้ก็ไม่มีทางได้ญาติดีกันหรอก ต้องพูดดีๆใจเย็นๆ
"มาม่า"
"อืม ไปนั่งดูทีวีรอนะ เดี๋ยวฉันทำให้"
ไม่ตอบกลับแต่ก็เดินไปนั่งดูทีวีรอ ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนี่หว่า ผมทำมาม่าให้เนเน่ใส่หมู ใส่ผัก ใส่ไข่ ใส่ให้ครบสารอาหาร
"ลองชิมดู ถ้าไม่ชอบจะไปทำให้ใหม่"
"..." ไม่ตอบด้วยแฮะ
เนเน่นั่งทานมาม่าจนหมดชามผมเอาชามไปล้างเก็บให้ก็เดินมานั่งข้างๆเนเน่ เนเน่หันมองผมก่อนจะขยับไปนั่งห่างๆผม โอเค เข้าใจแล้ว ผมไม่ขยับตามนั่งอยู่ที่เดิม
"เรามาคุยกันดีๆดีไหม?"
"..."
"เมื่อคืนไปนอนที่ห้องพี่รหัสจริงๆเหรอ?"
"อืม"
"ทำไมไม่กลับมานอนที่ห้องล่ะ พี่รหัสเธอเขาเป็นผู้ชายนะ ไปนอนกับเขาที่ห้องมันไม่ดี"
"แล้วไง ก็นอนไปแล้ว"
"วันหลังไม่ทำแบบนี้อีกนะ ฉันเป็นห่วงเธอมากรู้ไหม อยากไปตามแต่ไม่รู้จะไปตามที่ไหน เบอร์เพื่อนของเธอฉันก็ไม่มี เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ เป็นห่วงเธอทั้งคืนกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ" เนเน่มองหน้าผม ผมก็มองหน้าเนเน่
"อย่าประชดกันแบบนี้อีก...ได้ไหม?"
"เน่ไม่ได้ประชดใคร แค่ทำให้สิ่งที่ทุกคนต้องการ"
"..."
"อยากให้เน่เป็นผู้หญิงกันมากนิ พอจะเปลี่ยนตัวเองก็มาโมโหใส่"
"การเป็นผู้หญิงมันก็คงทำร้ายจิตใจเธอมากสินะ"
"..."
"อืม ไม่ต้องทำแล้ว เป็นอย่างที่ตัวเองต้องการ" คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินที่ผมพูด
"หมายความว่ายังไง?"
"ก็อยากเป็นอะไรก็เป็นไง"
"แล้วพ่อ..."
"ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอ พ่อของเธอฉันจะคุยกับท่านเอง จะบอกท่านว่าทำแบบนี้เธอไม่มีความสุข"
"เฮียไม่ได้หลอกให้เน่ตายใจใช่ไหม?"
"อืม เธออยากเป็นทอมก็เป็น"
"..."
"เดี๋ยวฉันจะมองเธอ...ให้เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเอง" พูดจบผมก็จับมือขาวมากุมไว้ เนเน่ตกใจที่ถูกผมจับมือ พยายามจะดึงมือออกจากมือของผมที่กุมไว้ ผมจับมือเนเน่ไว้แน่น ไม่ยอมให้ดึงมือออกหรอก
"ปล่อยมือเน่นะ"
"หวงตัวทำไมล่ะ เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน"
"เฮียพูดเอง ว่าจะมองเน่แบบผู้หญิง"
"มองแบบผู้หญิงก็จับมือกันไม่ได้เหรอ ไหนบอกว่าพี่น้องกันไง" ผมพูดยิ้มๆ
"เฮีย ไม่ปล่อยเน่ถีบนะ"
"ตั้งแต่ฉันมาเมืองไทย เราก็ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เรามาสงบสงครามกันดีไหม ฉันเบื่อที่จะทะเลาะกับเธอแล้ว"
"มาไม้ไหนวะ" เนเน่พึมพำเสียงเบา แต่ผมได้ยิน
"เรามาเกี่ยวก้อยสัญญาสงบศึกกันเถอะ" ผมว่า
"ปัญญาอ่อน" เนเน่กลอกตาใส่ผม
"เน่โตแล้วนะเฮีย ไม่ถึงกับต้องเกี่ยวก้อยสัญญากันก็ได้มั้ง พูดรู้เรื่องอยู่"
"ทำสัญญาเหมือนที่เคยทำตอนเด็กๆไง"
"ไม่เกี่ยวก้อยนะ"
"ไม่ให้เกี่ยวก้อยสัญญา แล้วจะให้สัญญากันแบบไหน?"
"แบบไหนก็ได้ที่ไม่ปัญญาอ่อน"
อืมมมม สัญญาแบบไม่ปัญญาอ่อนงั้นเหรอ งั้นก็...
ผมค่อยๆขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อน่ารักของเนเน่ ก่อนจะแนบริมฝีปากของตัวเองลงบนกลีบปากนุ่มของเนเน่อย่างแผ่วเบา จากมือที่กุมไว้ก็ประสานกับมือเล็กจนเป็นสัมผัสเดียวกัน
นี่แหละ คำสัญญาที่ไม่ปัญญาอ่อนของผม
เนเน่เม้มริมฝีปากตัวเองเมื่อผมถอนริมฝีปากออก ไม่ได้จูบแบบดูดดื่มอะไร แค่ปากแตะปากเพื่อสร้างคำสัญญาแค่นั้น
"สัญญากันแล้วนะ ว่าจะไม่ทะเลาะกัน มีอะไรให้คุยกัน"
"อือ"
"เนเน่"
"อะ...อะไรเล่า!" ผมหลุดยิ้มออกเมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดของเนเน่ เนเน่จะรู้ตัวไหมว่าทั้งแก้มและใบหูของตัวเองแดงแค่ไหน
"ขอจูบอีกที"
"ห๊ะ!...อื้ออ! พอแล้ว อื้อ!"
ทำสัญญาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่เด็กน้อยด้วย ชอบวะ
ไม่ได้ชอบคำสัญญานะ ชอบปากเนเน่
ปากนุ่มดี :)
- ผู้เขียน
