ตอน เรือล่มปากอ่าว
แสงไฟสลัวจากโคมไฟข้างเตียงสีทองอร่าม ส่องกระทบห้องนอนใหญ่ของบ้านเดี่ยวหลังหรูที่ตั้งอยู่ในย่านเงียบสงบ มนัสยา อดีตพยาบาลสาวสวยวัยสามสิบต้นๆ ที่ตัดสินใจลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวเพื่อดูแลสามีและเตรียมพร้อมสำหรับการมีลูก เธอมีผิวขาวผ่องเนียนละเอียด ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตเป็นประกาย และมีเสน่ห์ดึงดูด ถึงแม้จะอยู่ในวัยสามสิบต้นๆ แล้ว แต่เธอก็ยังคงดูสาวสะพรั่ง รูปร่างของเธออวบอิ่มสมส่วนอย่างลงตัว เธอสวมชุดนอนผ้าไหมสีงาช้างที่ปกปิดเรือนร่างอย่างมิดชิด
ชีวิตหลังการแต่งงานของมนัสยาและ หมออานนท์ สามีดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบภายนอก อานนท์เป็นหมอผ่าตัดที่เก่งกาจและเป็นที่ยอมรับ มีหน้าที่การงานที่มั่นคงและมีรายได้สูง ทว่าตารางการทำงานที่หนักหน่วง บางวันก็ทำงานเช้า บางคืนก็ต้องเข้าเวรดึก และ นอนค้างคืนที่โรงพยาบาล ทำให้เวลาที่ทั้งสองได้อยู่ร่วมกันบนเตียงเดียวกันนั้นช่างน้อยนิดเหลือเกิน ความห่างเหินเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตคู่ของพวกเขาอย่างเงียบๆ
และสิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองยิ่งตึงเครียดขึ้นคือ การพยายามมีลูก พวกเขาปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่สำเร็จ ทำให้มนัสยารู้สึกผิดหวังและกดดันตัวเองอยู่เสมอ
ค่ำคืนนี้ เป็นอีกคืนที่อานนท์กลับมาจากโรงพยาบาลด้วยความเหนื่อยล้า ชุดผ่าตัด ของเขามีกลิ่นอับจางๆ ปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ เขาเดินเข้ามาในห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ มนัสยา
"พี่ขอโทษนะที่รัก วันนี้งานยุ่งมากจริงๆ" อานนท์เอ่ยเสียงอ่อนเพลีย ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความอ่อนล้า
มนัสยาหันไปยิ้มให้สามี เธอโอบกอดเขาเบาๆ ความรู้สึกรักและเห็นใจยังคงมีอยู่เต็มเปี่ยม เธอรับรู้ได้ถึงความหนักอึ้งในจิตใจของเขา
ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มนัสยาจะเริ่มเล้าโลมสามีอย่างแผ่วเบา เธอรู้ดีว่านี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่พวกเขาจะมีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างแท้จริงในสัปดาห์นี้ เธอปรารถนา ที่จะได้รับสัมผัสจากสามี ปรารถนา ที่จะเติมเต็มความสมบูรณ์ของชีวิตคู่ด้วยการตั้งครรภ์
มนัสยาค่อยๆ โน้มตัวลงจูบสามีอย่างดูดดื่ม จูบที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนาที่ถูกเก็บกดมานาน อานนท์ตอบรับสัมผัสของภรรยาอย่างอ่อนโยน มือของเขาค่อยๆ ปลดชุดนอนผ้าไหมของมนัสยาออก เผยให้เห็นเรือนร่างอวบอิ่มขาวผ่องที่ดูงดงามน่ามอง
ทั้งสองแนบชิดกันบนเตียงนุ่ม อานนท์ใช้ริมฝีปากไล้เลียไปตามลำคอและเนินอกของภรรยา ความรู้สึกตื่นเต้นและร้อนรุ่มเริ่มก่อตัวขึ้นในร่างกายของมนัสยา
อานนท์ไม่รอช้า เขาแทรกตัวอยู่ระหว่างขาของมนัสยา สอดใส่แท่งเอ็นที่แข็งขืนเข้าไปในร่องสาวของภรรยาอย่างช้าๆ ความรู้สึกคับแน่นและอบอุ่นทำให้มนัสยาครางต่ำในลำคอ
ทว่า...การร่วมรักนั้นดำเนินไปได้เพียงไม่นานนัก อานนท์ก็เริ่มหายใจถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว จังหวะการกระแทกของเขาสั้นและตื้นขึ้น... ก่อนที่เขาจะคำรามต่ำๆ ออกมาด้วยความพึงพอใจ ปลดปล่อยน้ำรักออกมาอย่างรวดเร็วและหมดสิ้น
มนัสยานอนนิ่งอยู่ใต้ร่างสามี ความรู้สึกผิดหวังแล่นปราดเข้ามาในใจอีกครั้ง เรือล่มปากอ่าว อีกแล้ว... เธอรู้ดีว่าอานนท์เหนื่อยเกินไปที่จะทำต่อ ความปรารถนาที่เพิ่งถูกจุดขึ้นมาในตัวเธอต้องมอดดับลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่ส่วนลึกของเธอยังคงโหยหาการเติมเต็ม