ใจร้าย...ใจร้าว

ใครจะไปให้เมียนอนโซฟา

น่าจะเป็นชั่วโมงที่ต่างฝ่ายต่างแกล้งหลับ จนเป็นคนข้างๆ เขาที่พ่ายแพ้ความง่วงไปก่อน พริษฐ์ที่รับรู้ถึงความผ่อนคลายและลมหายใจสม่ำเสมอของเธอ ก็หายใจยาวๆ เต็มปอดได้เป็นครั้งแรก ร่างหนานอนพลิกตัวมองอีกคนฝ่าความมืดของห้อง เตียงของเขากว้างใหญ่ เราจึงนอนห่างกันได้พอสมควร แต่กลิ่นหอมเย้ายวนกลับติดอยู่ที่ปลายจมูกนี่เอง พริษฐ์กำลังคิดว่าคืนนี้เขาจะข่มตาหลับโดยไม่จินตนาการถึงเรือนร่างที่อยู่ภายใต้เสื้อนอนของเขาได้อย่างไร

ถอนหายใจหนักๆ นี่เพราะเขาห่างหายจากเรื่องผู้หญิงมานานแรมปีตั้งแต่คบหาดูใจกับเมธาวีหรือเปล่า พอมีสาวมานอนอยู่บนเตียงมันเลยมีอาการขนาดนี้...แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยรู้สึกอยากพิสูจน์ความหอมของใครแบบนี้มาก่อน

ตอนที่คบหากับเมธาวีพริษฐ์ไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับเธอ ในระหว่างที่ศึกษาดูใจเขากับเธอเจอกันประมาณสัปดาห์ละครั้งหรือนานกว่านั้น เหมือนเจอกันตามหน้าที่ และใช้เวลาไม่นานก็ตัดสินใจที่จะแต่งงาน มันเลยไม่ทันรู้สึกลึกซึ้งอะไรจนต้องมีเรื่องเซ็กส์เข้ามาข้องเกี่ยวในความสัมพันธ์ระหว่างนั้น

และก่อนหน้าที่จะคบหากับเมธาวีพริษฐ์ไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เรื่องผู้หญิงก็อาจมีบ้างแบบครั้งๆ คราวๆ ซึ่งมันก็แค่เซ็กส์ แล้วก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนไหนก็เหมือนๆ กันหมด...ไม่เคยรู้สึกว่าใครจะตัวหอมขนาดนี้ เป็นความหอมฉ่ำ จนอยากพิสูจน์ว่าผิวเธอจะเย็นฉ่ำน้ำไปทั้งตัวแค่ไหน

แต่ถึงจะอยากพิสูจน์แค่ไหนมันก็ไม่ควร...ในคืนนี้ แม้จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขามีสิทธิ์เพราะครอบครัวเธอหักหลังเขา เงินสินสอดก็ได้ไปแล้ว พริษฐ์ได้ตัวเฌอมาวีร์มาแทนน้องสาวของเธอมันก็ถูกต้องแล้ว ใจหนึ่งก็แค้น อยากเอาคืนให้สาสม คนแบบเขาก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรอยู่แล้ว...แต่เฌอมาวีร์ก็เป็นข้อยกเว้นของเขามาแต่ไหนแต่ไร เด็กหญิงที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาว แต่ตอนนี้น่ะเหรอ...เอ็นดูก็คงเอ็นดู แต่จะดีกว่าถ้าให้เธอมาดูเอ็นด้วย บ้าจริง ทำไมในหัวเขาคิดแต่อะไรแบบนี้

พริษฐ์ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกทาง พยายามข่มตาให้หลับ แต่ยังไม่ทันจะเคลิ้มด้วยซ้ำอีกคนก็พลิกตัวมากอดหนับเข้าให้ พริษฐ์เม้มปาก พยายามทำตัวให้นิ่งเข้าไว้ ไม่ให้หันไปกอดกลับ แม้อีกฝ่ายจะทั้งกอดทั้งเอาขาหนีบอยู่เกือบตลอดทั้งคืน...เฌอมาวีร์นอนดิ้นพอตัวเหมือนกัน มันทำให้เขาหงุดหงิด แต่ไม่ใช่หงุดหงิดที่อีกฝ่ายกวน มันหงุดหงิดที่ไม่สามารถกอดกลับให้เธอนิ่งได้...กลัวมันจะไม่จบแค่กอด

พริษฐ์หยุดงานอีกวัน พาอีกฝ่ายขนของเข้ามาอยู่ในคอนโด ซึ่งวันนี้เฌอมาวีร์เอาแค่เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวของเธอมาเท่านั้น

“เธอจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เลยนะ พี่ของีบก่อน เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน” พอเขาบอกแบบนั้นอีกฝ่ายก็หันมามองด้วยความแปลกใจ พริษฐ์ยิ้มล้อเลียน ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้อีกคนหน้าม้านด้วยความอายและรู้สึกผิด

“นอนดิ้นเหมือนกันนะเรา”

“พี่พร้อม เฌอขอโทษ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนอนดิ้น ปกตินอนคนเดียว” อย่างมากก็แค่ติดกอดหมอนข้าง ไม่เคยตื่นมาเจอตัวเองนอนกลับหัวกลับหางเลยไม่รู้ว่าตัวว่าจะนอนดิ้นจนทำเขานอนไม่หลับ

“ถ้าไม่นอนคนเดียวเธอจะไปนอนกับใครล่ะ” ถามด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆ เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะไปนอนกอดก่ายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

“งั้น คืนนี้เฌอนอนนอกห้องก็ได้นะคะ”

“นอกห้อง เธอจะไปนอนตรงไหน”

“โซฟาก็น่าจะนอนได้ค่ะ” ตอบออกไปโดยไม่มีเวลาคิดให้ถี่ถ้วน ความจริงโถงด้านนอกมีที่นอนอีกหนึ่งจุดคือหน้าทีวี

“ตลกละ ใครจะไปให้เมียนอนโซฟา” ปากเร็วพูดโดยไม่คิดอะไร พอเห็นอีกฝ่ายดูอึ้งๆ มองเขาตาปริบๆ ก็เพิ่งได้ยินคำพูดตัวเอง เรียกว่า “เมีย” เต็มปากเต็มคำ ทั้งๆ ที่ใจยังคัดค้านว่าไม่อยากยอมรับ ที่สำคัญ...ยังไม่ได้เป็นเมียโดยพฤตินัยจริงๆ เสียหน่อย