“เพราะข้าเคยช่วยเหลือเจ้า เจ้าเลยซาบซึ้งบุญคุณจนคิดว่าข้าเป็นคนพิเศษ แต่ว่าข้าไม่ใช่...”
หร่วนอิ๋งซุยปักผ้าไปพลาง คิดถึงประโยคนี้ของเสวี่ยไปพลาง นางรู้ว่าคำพูดหลังจากนั้น เขาต้องพูดคำพูดทำนองว่า ‘...แต่ว่าข้าไม่ใช่คนดีสำหรับเจ้าหรอก’
“ชิ...ไม่ใช่คนดีอะไรกัน อะไรคือเหตุผลให้คนตัดสินว่าดีไม่ดี อีกอย่างนะ ข้าไม่ใช่เด็กถึงขั้นแยกคนดีกับคนไม่ดีไม่ออก”
หร่วนอิ๋งซุยพึมพำด้วยความโมโห จากนั้นไม่นาน ผิวบริเวณใบหน้าจนถึงลำคอค่อยๆ ร้อนผ่าวเกิดเป็นริ้วแดง เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเลียบนฝ่ามือนาง
“คนบ้า น่าอาย...น่าอายเกินไปแล้ว!”
นางบ่นพร้อมกับจิ้มเข็มลงบนผ้าแรงๆ อีกหลายที จินตนาการว่าจิ้มเข็มนี้ลงบนแขนของขายหนุ่มเหมือนต้องการระงับความอับอายก่อนหน้านั้น
จิ้มเข็มลงบนผ้าจนหนำใจแล้ว นางถึงเงยหน้าขึ้น แล้วเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง
จริงอยู่ ในเมืองหนิงป่อไห่ไม่มีใครยอมรับเสวี่ย เขาเองก็ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อ
