ตอนที่ 4 พี่เมา
1596 คำ
มุกไหมขยับกายเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่น ดวงตายังหลับพริ้ม มือเล็กลูบไล้อกแกร่งที่เธอใช้หนุนนอนต่างหมอนมาทั้งคืน สัมผัสถึงตุ่มไตไม่คุ้นมือก็ขมวดคิ้ว ก่อนเบิกตาโพลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออะไร
เธออ้าปากค้าง มองหน้าอกหนั่นแน่นและปลายยอดสีชมพูอ่อนที่แข็งตั้งเป็นไตจากการโดนลูบไล้เมื่อครู่
ความเร่าร้อนของเธอและเขาฉายชัดในสมองเป็นฉาก ๆ ทั้งภาพ กลิ่น เสียง และสัมผัสของเขายังตราตรึงอยู่ในทุกอณูของร่างกาย
ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อคนที่คิดว่ายังไม่ตื่นทักทายเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่เขาใช้กระซิบข้างหูมาทั้งคืน
“ตื่นแล้วเหรอครับ พี่ไหม”
“เหนือ...”
เงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ ก่อนพลิกกายหันหลังให้ คว้าผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกายจนมิดคอ
“เป็นอะไรไปครับ”
คนตัวโตขยับตามไปสวมกอด แต่เธอกลับเกร็งตัวราวรังเกียจสัมผัสของเขาเสียเต็มประดา ทั้งที่เมื่อคืนนอนร้องครวญครางใต้ร่าง ไม่ว่าเขาจะจับเธอพลิกกายเปลี่ยนกี่ท่าก็ยินยอมพร้อมใจแถมยังตอบสนองเขาอย่างน่ารักเซ็กซี่จนถึงเช้า
“เอ่อ นายกลับไปเถอะ แล้วห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด โดยเฉพาะไม้”
คิ้วเข้มขมวดมุ่น ขบกรามแน่นแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังบอบบางของผู้หญิงใจร้ายที่หลอกพาเขามาใช้งานทั้งคืน พอเสร็จสมถึงใจสุดท้ายก็เขี่ยเขาทิ้งราวกับทิชชูแผ่นหนึ่ง
“แล้วเรื่องของเรา...”
“ไม่มีเรื่องของเรา”
เธอตอกกลับทันควัน ลุกขึ้นนั่งเผชิญหน้า มือยังคงดึงผ้าห่มปิดบังร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้
“แต่เมื่อคืนเรามีอะไรกัน”
“พี่เมา ไม่มีสติ นายก็รู้”
“แล้วไงครับ เช้ามาเลยจะเขี่ยผมทิ้งงั้นเหรอ”
“ก็บอกว่าพี่เมาไงเหนือ จำอะไรแทบไม่ได้”
“จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าผมเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เอาพี่ด้วยหรือเปล่า” กรามแกร่งขบแน่น ดวงตาแดงก่ำ
“ทิศเหนือ...”
“ทำไมครับ มันแทงใจดำงั้นเหรอ ตอนอยากพี่ก็หลอกผมมาฟัน พอสบายตัวแล้วก็จะมาถีบหัวส่งกันอย่างนี้เหรอ” ทั้งที่ตัวเองทำแบบนี้กับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่พอเจอเข้าบ้างดันรับไม่ได้
“นี่นายเป็นบ้าอะไร ไม่เคยนอนกับผู้หญิงหรือไง ความสัมพันธ์คืนเดียวก็ผ่านมาเยอะไม่ใช่เหรอ ของพี่กับนายก็เป็นแบบนั้นนั่นแหละ ไม่เห็นมีอะไรต้องคิดมาก”
“เหอะ ก็คงไม่คิดมากจริงนั่นแหละ ขนาดเสียซิงให้ผม พี่ยังไม่รู้สึกอะไรเลย”
ดวงตาคมกริบวาวโรจน์มองเธอด้วยความโกรธ ทั้งที่เขามีแต่ได้กับแต่ แต่พอเหตุการณ์กลับตาลปัตรแบบนี้มันเหมือนถูกหลอกมาฟันอย่างไรอย่างนั้น
เสียศักดิ์ศรีชะมัด...
“อืม พี่ไม่รู้สึก จำไม่ได้ เมา เพราะงั้นนายลืมเรื่องนี้ให้หมด อย่าบอกใครเด็ดขาด”
“แล้วถ้าผมไม่ยอมล่ะ”
“ไม่ยอมอะไร ไม่ยอมไป ไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่ ไม่ยอมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ หรือไม่ยอมลืม”
ทิศเหนือชะงักกับประโยคสุดท้ายที่มันวิ่งพุ่งตรงทะลุหัวใจ จะให้ลืมเธอเหรอ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
เขาไม่ได้แค่ติดใจเธอ แต่เขาแอบมองเธอมานานแล้ว มองทั้งที่รู้ว่าเธอคือของต้องห้ามเพราะเป็นพี่สาวเพื่อนสนิท
แต่ตอนนี้เขากระชากเส้นแบ่งเขตแดนจนขาดกระจุยไม่มีเหลือ รวมทั้งพรหมจรรย์ของเธอด้วย เขากล้าหักหลังเพื่อนรัก แล้วแบบนี้เขายังต้องกลัวอะไรอีก
ในเมื่อทุกอย่างมันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว รวมทั้งความรู้สึกที่ปิดบังซ่อนลึกของเขาด้วย
“ถ้าไม่ยอมทั้งหมด พี่ไหมจะทำยังไง”
คนตัวบางชะงัก สบตาวาววับแดงก่ำของเขาอยู่นาน
“พี่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ มันเรื่องของนาย อยากบอกใคร อยากทำอะไรก็เชิญ ถ้าไม่กลัวว่าจะเสียเพื่อน นายก็ทำเลย แต่พี่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับนายอีก เรื่องของเราให้มันจบแค่นี้ นายกลับไปได้แล้วเหนือ พี่ต้องรีบไปกองถ่าย”
มุกไหมลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ เมื่อประตูปิดลงก็ทิ้งแผ่นหลังพิงบานประตูแล้วรูดตัวลงนั่งกอดเข่าด้วยความสับสน ดวงตาเอ่อรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา
ในขณะที่ทิศเหนือลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ดวงตาแดงก่ำมองไปยังประตูบานนั้นหวังให้มันทะลุมองเห็นคนใจร้ายข้างใน แล้วตัดใจเดินออกจากห้องไปในทันทีเพราะช่วงบ่ายมีเรียนวิชาสำคัญก่อนที่อีกไม่กี่วันหลังจากนี้จะเป็นช่วงสอบปลายภาค
*************
“เป็นอะไรวะ ไอ้เหนือ หน้าบูดเป็นตูดเลยนะมึง”
วายุร้องทักกลั้วเสียงหัวเราะ เพราะปกติเสือร้ายอย่างทิศเหนือไม่เคยทำหน้าตาราวจะเป็นจะตายแบบนี้ด้วยเรื่องผู้หญิง แต่ดูจากอาการแล้วผู้มีประสบการณ์อย่างเขาว่าใช่
“ใครมันจะไปมีความสุขหน้าระรื่นเหมือนมึงล่ะ อีกไม่กี่วันก็จะหมั้นแล้ว”
วายุหัวเราะขำ เพื่อนอีกสองคนจึงเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมองทิศเหนือด้วย
“อาการมึงชัดมากไอ้เหนือ ยังไงวะ ติดสาวที่ไหน หรือทะเลาะกับทิชา”
ไม้หมอนเอ่ยถาม แต่จะให้ทิศเหนือตอบได้อย่างไรว่าผู้หญิงที่ทำเขาจะเป็นจะตายตอนนี้คือพี่สาวของอีกฝ่ายที่หลอกเอาเขาไปฟันแล้วทิ้ง
“เหอะ ทิชาไม่ได้สำคัญกับกูขนาดนั้นหรอก”
แค่นหัวเราะหยันตัวเอง ฟันสาวแล้วทิ้งไปทั่ว ใครจะคิดว่าเขาจะโดนตัว Secret ฟันแล้วทิ้งบ้าง มันจุกจนพูดไม่ออก
“แปลว่ามีเด็กใหม่ ใครวะ คณะไหน” เวกัสเลิกคิ้วถาม
“ไม่มี แค่หงุดหงิดนิดหน่อย นอนไม่พอ พวกมึงอย่าสนใจเลย เดี๋ยวกลับไปนอนคืนนี้ก็หาย”
พูดพลางตักข้าวเข้าปากอย่างกระแทกกระทั้น เคี้ยวตุ้ย ๆ แต่ลิ้นไม่ได้รับรู้รสชาติเลยสักนิด ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบขวดน้ำที่วางไว้มุมโต๊ะ ทำให้สามหนุ่มมองเห็นร่องรอยจ้ำแดงสดใหม่ที่ก่อนหน้านี้ถูกปกคอเสื้อช็อปปิดเอาไว้
“เหอะ คอมึง...” วายุที่มักจะได้เห็นอะไรดี ๆ แค่นหัวเราะ
ทิศเหนือรีบยกมือปิดด้วยความตกใจแบบคนมีชนักติดหลัง ทั้งที่ปกติไม่เคยทำแบบนี้ สี่หนุ่มไม่เคยอายกันด้วยซ้ำ
“อืม ก็ปกติหรือเปล่าวะ” ละล่ำละลักแก้ตัวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีพิรุธ
“เออ รอยดูดมันปกติ เวลามึงไปนอนกับสาวมาก็คอแดงประจำ แต่ที่มันไม่ปกติก็ตอนที่มึงทำหน้าตาเลิ่กลั่กนี่แหละ ว่าไงไอ้เหนือ รอยนี้ใครเป็นคนทำ” วายุคาดคั้นเอาคำตอบ เวกัสกับไม้หมอนจ้องหน้าทิศเหนือเขม็ง
“เสือก จะใครทำก็เรื่องของกูไหม”
“ปกติมึงไม่เคยตอบแบบนี้ ทิชา เค้กส้ม น้ำปั่น ไอติม มึงก็ตอบได้หมด” เวกัสตั้งข้อสงสัย
“เออ ทิชา เมื่อคืนกูเบี้ยวนัดพวกมึงไปเที่ยวกับทิชามา พอใจยัง” ถ้าไม่ตอบ เห็นทีว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางจบ
“ก็แค่นั้น ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ นะมึง คนนี้ไม่ได้ล่อแบบลับ ๆ สักหน่อย” ไม้หมอนหัวเราะ
“คนนี้กูไม่ได้ล่อแบบลับ ๆ แต่อีกคน...ไม่แน่” ดันหลุดพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเสียนี่ สงสัยเขาคงจะนอนน้อยและอ่อนเพลียมากไปจริง ๆ
“ใครวะ เนี่ย มึงพูดให้พวกกูสงสัยอีกแล้ว” วายุเลิกคิ้วถาม
“หยุดความเสือกพวกมึงไว้ กูพร้อมเมื่อไหร่พวกมึงก็รู้เอง”
“เหอะ แล้วอย่ามานั่งทำหน้าเหมือนเมียทิ้งให้พวกกูเห็นอีกแล้วกัน จะซ้ำให้” เวกัสชี้หน้า
“ไม่มีทาง คนอย่างกูมีแต่เขี่ยผู้หญิงทิ้ง อยากได้ใครก็ต้องได้ ขนาดทิชากูตามจีบตั้งนานกว่าจะยอมนอนด้วยก็ยังพร้อมจะเขี่ยทิ้งเลย ไม่มีทางอยู่ในสภาพหมาหงอยเหมือนพวกมึงตอนตามง้อเมียตอนทะเลาะกันหรอก”
“แล้วกูจะคอยดู ว่าเสือจะกลายเป็นหมาเมื่อไหร่” ไม้หมอนหัวเราะร่วน
ทิศเหนือฮึดฮัดกับถ้อยคำทิ่มแทงใจ ถ้าเขาเสียท่าให้พี่สาวเพื่อนอีกครั้ง คงได้กลายเป็นหมาแน่...หมาเด็กเสียด้วย
“ไม่มีทางที่เสืออย่างกูจะกลายเป็นหมาเด็ดขาด ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะหยิ่ง จะเล่นตัวแค่ไหน ถ้ากูอยากได้ ยังไงก็จะเอาให้ได้ ไม่มีทางพลาด ยิ่งร้ายใส่กูมากนัก ได้จนหนำใจก็จะเขี่ยทิ้งเหมือนคนอื่น คนที่ร้องคือผู้หญิงคนนั้นต่างหาก พวกมึงคอยดู”
ดวงตากร้าวดุวาบขึ้นชั่วขณะ ก่อนเจ้าตัวจะก้มหน้าก้มตากินข้าวเพราะใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว
สามหนุ่มหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ วันนี้ทิศเหนือดูมีลับลมคมใน ทั้งยังพูดอะไรแปลก ๆ อีกต่างหาก แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมพูด อย่างไรก็ไม่สามารถบังคับได้
- ผู้เขียน
