08
482 คำ
“นี่ไง”พอเธอเห็นว่านี่คือชื่อของชีต้าห์ เธอก็เอาเปิดล็อคเกอร์ออก ก็เห็นจดหมายซองสีชมพูจำนวนนับสิบฉบับ เธอหยิบขึ้นมาดู
“จดหมายบอกรักหรอเนี่ย” เธอยังคงดูจดหมายในล็อคเกอร์นั้น
“อะไรกัน มาวันแรกก็มีสาวๆ สารภาพรักสะละ” เธอวางจดหมายลง แล้วเองเสื้อของชีต้าห์ วางในล็อคเกอร์ ก่อนจะทำการปิด เธอหมุ่นร่างกายตัวเอง ก็พบกับ...
“มาทำอะไร!” ตึกตักตึกตัก เธอหน้าตื่น เมื่อเห็นว่าชีต้าห์ยืนอยู่ข้างหลังเธอ ด้วยระยะใกล้ เธอเกร็งร่างกาย เพราะทำตัวไม่ถูก สายตาคู่นั้นกำลังมองมาทางเธอ นั้นยิ่งทำให้เธอเริ่มจะสั่น เพราะความตื่นเต้น
“เธอมาค้นอะไรที่ล็อคเกอร์ฉัน” เสียงทุ้มต่ำถามเธอด้วยความสงสัย เขาขมวดคิ้วตัวเอง และก้มใบหน้าลงมาถามเธอ เธอยืนหลังติดกับตู้ของล็อคเกอร์ จะหนีก็หนีไม่ได้ ทำไมกันนะ!
“คือ...ฉัน” ทำไมถึงพูดไม่ออกกัน คำพูดง่ายๆ เธอกลับพูดมันออกมาไม่ได้
“เธอคงไม่ได้เอาจดหมายมาสารภาพรักฉันหรอกนะ”
“(O///O)” ทำไมต้องสร้างรอยยิ้มแบบนั้นขึ้นมาด้วยละ
อย่าสร้างรอยยิ้มแบบนั้นให้ฉันเห็นได้ไหมเล่า ฉันไม่สามารถที่จะมองใบหน้าของชีต้าห์ตรงๆ ได้เลย รอยยิ้มที่เวลาเขาฉีกยิ้มแบบเต็มปาก จนสามารถที่จะมองเห็นฟันขาวที่เรียงตัวสวยแบบนั้น ใครมันจะอดใจไหวกัน รอยยิ้มที่แสดงถึงความจริงใจ รอยยิ้มที่สามารถทำให้ร่างกายฉันหวั่นไหวและปั่นป่วนไปหมด ฉันไม่สามารถที่จะเผยอปากตัวเองพูดพร่ำออกมาได้เลยละ ที่มันอะไรกัน!
ร่างกายของเกรซชิดกับผนังล็อกเกอร์ เธอเกร็ง พยายามที่จะหลบสายตาของชีต้าห์ อาการของคนใจสั่นเป็นแบบไหน เธอก็กำลังเผชิญมันอยู่นั้นละ
“เธอสายตาสั้นหรอ” ชีต้าห์พูดถามเสียงทุ้ม เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเกรซใส่แว่นสายตาหนาเต๊อะ
“อือ” เกรซตอบกลับชีต้าห์แค่สั้นๆ เท่านั้น เธอยังคง สบสายตา ในใจเธอแทบจะร้องกรี๊ดออกมาอยู่แล้ว
“แล้วตกลงเธอมาทำอะไร” เขาเป็นผู้ชายสูง ต่อให้เกรซไม่กล้าที่จะสบตากับชีต้าห์ แต่สายตาของเธอก็อยู่เสมอช่วงอกของชีต้าห์พอดี ถ้านั้น...คือแหล่งป้องกันภัย เธอสามารถที่จะเข้าไปหลบในนั้นได้หรือเปล่า เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกปลดจนเห็นความขาวภายใน เกรซถึงกับกลืนน้ำลายตัวเอง ผิวหนังสีขาว ที่เห็นมีกระทั่งกระดูกไหลปลาร้าที่งดงาม เธอไม่เคยเห็นอะไรที่มันใกล้ตาตัวเองขนาดนี้ เธอสามารถเข้าไปได้หรือเปล่า...
- ผู้เขียน
