ตอนที่1 เมียที่ไม่รัก
1735 คำ
“หนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมาเธอจะปรนนิบัติฉันให้มันดีๆ ไม่ได้หรือไงดาริกา”
“พี่ลมก็ทำให้มันเบาๆ สิคะ ดารีเจ็บ”
มือบางดันอกคนตรงหน้าไว้เมื่อเขาโหมกระหน่ำใส่เธอไม่ยั้ง เรื่องบนเตียงดาริการู้ดีสามีของเธอเป็นคนดิบเถื่อนขนาดไหน เขาไม่เคยอ่อนโยนหรือเล้าโลมอย่างที่คู่สามีภรรยาควรจะเป็น
และวันนี้ก็เช่นกันเมื่อสรัลเหนื่อยล้าจากงานในไร่ ดอกกุหลาบที่ต้องเร่งส่งให้ทันความต้องการของลูกค้า คนที่คอยต้องมารองรับอารมณ์ก็จะมีแค่เธอ ภรรยาที่ไม่ได้รักจึงไม่ต้องถามไถ่ความรู้สึกแม้จะขอร้องก็ไม่จำเป็นต้องเห็นใจ เสียเงินค่าสินสอดไปเกือบสามสิบล้านก็ต้องใช้ให้คุ้ม ผู้หญิงที่เอาตัวเข้าแลกแม้จะต้องแต่งงานกับคนแก่คราวพ่ออย่างบิดาของเขา สรัลก็ไม่เห็นว่าดาริกาจะมีประโยชน์อะไร โชคร้ายที่ ‘ปวรุจ’ พ่อของเขามาชิงตายไปเสียก่อนจนคนงานในไร่เอาไปเลื่องลือกันหนาหูว่า ‘ช็อกตาย’ เพราะจะได้แต่งงานกับเมียเด็ก
แต่สัดส่วนของเธอก็ทำเอาเขาติดใจไม่ใช่น้อย หน้าอกอวบที่ล้นมือเมื่อได้กอบกุม ปลายยอดถันสีอมชมพูสวยไม่คล้ำ ผิวที่ขาวนวลเนียนละเอียดน่าลูบไล้ เอวคอด สะโพกผายรองรับแรงกระแทกได้เป็นอย่างดีเมื่อดาริกาเป็นผู้กุมบังเ**ยนอยู่ด้านบน
“วันนี้ดารีเจ็บจริงๆ นี่ค่ะ เมื่อเช้าพี่ลมก็เรียกดารีไปแล้ว”
เขาเรียกหาเธอแทบทุกเช้าส่วนกลางคืนไม่ต้องพูดถึง ต้องอาบน้ำพร้อมถือแก้วนมอุ่นๆ มาวางบนโต๊ะหัวเตียงพร้อมตัวของเธอต้องขึ้นมาอยู่บนที่นอนก่อนสี่ทุ่มตรง
“ฉันจะเอาเธอตอนไหนมันก็สิทธิ์ที่ฉันควรจะได้ ถ้าอยากเอาแล้วไม่ได้เอาเมีย จะให้ไปเอาผู้หญิงคนอื่นหรือไง หรือเธออยากให้เป็นอย่างนั้นดาริกา”
“เปล่าค่ะ ดารีไม่อยากให้พี่ลมมีคนอื่น”
มือแนงน้อยไม่รู้จะกุมหน้าท้องน้อยส่วนล่างที่เจ็บจี๊ดมาจากด้านในหรือยกขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาก่อนดีเมื่อคำขอร้องไม่เป็นผล เขาไม่มีความเมตตาหรือหยิบยื่นความสงสารให้
“เรื่องมาก งั้นเธอก็ทำให้ฉัน”
พูดจบเขาก็จับตัวเธอตรงส่วนเอวคอดให้พลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน สายตาสอดส่องร่างงามอรชรได้อย่างเต็มตา เต้ากลมเต่งตึง ปลายถันชี้เชิดจนอยากจะยกศีรษะขึ้นไปดูดเลีย เมื่อเวลาผ่านไปสักพักยังคงเห็นคนเป็นภรรยานั่งนิ่งจึงต้องออกแรงยกสะโพกสอบสวนกระแทกขึ้นไปแทน
“อื้อพี่ลม เจ็บนะ”
คนเป็นภรรยาจิกมือลงบนไหล่กว้างจากเดิมที่แค่จับไว้
“ทำเร็วๆ สิ ฉันต้องการเธอ”
ส่วนแข็งขืนด้านในที่เริ่มอ่อนนุ่มกลับมาอวบฟูอีกครั้งเมื่อร่างงามสะพรั่งกดสะโพกลงมาแล้วยกตัวขึ้นซ้ำๆ ติดกันหลายครั้งจนคนที่อยู่ด้านล่างซี้ดปากระบายความเสียวซ่านไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะส่วนแข็งขืนที่อยู่ด้านใน แม้จะเจ็บแต่ก็ไม่อยากขัดคำสั่งสามีให้ขุ่นหมองไปมากกว่านี้
“อ่า แบบนั้นแหละ แรงอีกหน่อย”
“อื้อพี่ลม ดารีจะ…เจ็บ”
แม้จะเอ่ยแบบนั้นดาริกาก็ต้องเพิ่มความเร็วในการกดตัวและยกสะโพกขึ้นแม้จะเจ็บปวดร้าวไปทั่วท้องน้อยจนแทบทนไม่ไหวก็ตาม และเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าความเสียวซ่านที่ได้รับติดๆ กัน
“อะ อะ อ่า ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว”
เสียงหอบกระเส่า แรงกระแทกสุดท้ายถูกเขาจับสะโพกมนค้างไว้แล้วเด้งสะโพกสอบของตัวเองขึ้นใส่ไม่ยั้งเพื่อส่งแรงกระแทกสุดท้ายพร้อมสายธารอุ่นเข้าไปในตัวเธอให้ลึกที่สุด แล้วกดแช่ไว้อย่างนั้นจนหมดทุกหยดสายธารที่จะไหลออกมา
“อ่า ลงไปได้แล้ว”
สรัลดันตัวเมียที่ไม่เคยต้องการนอกจากบำบัดความใคร่ออกแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย กฎของเขาเมื่อออกมาจากห้องน้ำต้องไม่เห็นดาริกานอนอยู่บนเตียง ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอนต้องเรียบตึงตามเดิมถ้ามีคราบหรือรอยรักก็ต้องกำจัดก่อนที่เขาจะออกมา
“คนใจร้าย”
ดาริกามองความเรียบร้อยของห้องนอนรวมถึงเตียงกว้างอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูเดินออกมา ห้องของเธออยู่ด้านล่างเคยเป็นห้องนอนของแม่บ้านคนก่อน เมื่อมีเธอสรัลก็ไม่จำเป็นต้องมีแม่บ้าน งานบ้าน งานครัว เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของเธอทั้งหมด น่าเสียดายนักโภชนาการที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาไม่ได้ถูกนำมาใช้งานให้เกิดประโยชน์
“ปวดท้องน้อยจัง”
มือบางลูบหน้าท้องเมื่อเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง รอยแดงเป็นจ้ำตามเนินอกและซอกคอบ่งบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่จะปรานีเธอ แต่บ่นไปก็เท่านั้นก็ไม่สามารถปฏิเสธคนใจร้ายได้อยู่ดี ในเมื่อหัวใจทั้งดวงยกให้เขาเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเมื่อสิบกว่าปีก่อน
เด็กหญิงดาริกาในวัยสิบเอ็ดขวบตามบิดามาที่ไร่ ‘ภูเวียงพิงค์’ ไร่ดอกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ชื่อดังในจังหวัดเชียงราย
‘ดอกกุหลาบของคุณลุงปวรุจสวยจังเลยค่ะพ่อ’
‘หนูชอบไหม ถ้าวันนี้แม่ของลูกยังอยู่กับเราก็คงดี’
บดินทร์ลูบศีรษะลูกสาวตัวน้อยระหว่างนั่งรอว่าที่เจ้าหนี้คนใหม่ จากพิษเศรษฐกิจที่เข้าเล่นงานจนบริษัทส่งออกข้าวสารล้มละลาย ทำให้ต้องร่อนเร่มายืมเงินเพื่อรักษาบ้านคือสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ คนเป็นพ่อลูบผมเปียสองข้างที่พยายามถักเองกับมือตั้งแต่มารดาของเด็กหญิงเสียไปเมื่อสองเดือนก่อนก็ต้องทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ การเปียผมให้ลูกสาวไม่ใช่เรื่องง่ายกว่าจะฝึกฝนจนชำนาญก็ถักโย้ไปเย้มาอยู่นานพอสมควร
‘รอนานไหมบดินทร์’
เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ปวรุจยังดูหนุ่มและหน้าตาสดใสอาจจะเพราะมีเชื้อสายจีนจึงทำให้ไม่ดูแก่เท่าที่ควร ธุรกิจขายส่งดอกกุหลาบหลายสายพันธุ์กำลังไปได้ดีจนเป็นที่เลื่องลือในกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน
‘สวัสดีค่ะคุณลุง หนูดารีนะคะ’
‘ลุงจำได้จ้ะ โตขึ้นเยอะเลยนะเรา’
คนที่เห็นเด็กหญิงมาตั้งแต่เด็กวัยเตาะแตะยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู หน้าตาเหมือนมารดาของเธอไม่มีผิด ‘ชาลิดา’ เพื่อนร่วมรุ่นที่แอบรัก
‘รุจคงไม่ว่าอะไรถ้าเราจะให้หนูดารีออกไปเดินเล่นชมดอกกุหลาบในสวน’
‘เอาสิ เจ้าลมกลับมาจากต่างประเทศพอดี เดี๋ยวให้พาไปนะ’
ปวรุจเองก็เป็นหม้ายเมียตาย หลังจากบดินทร์แต่งงานกับชาลิดา ก็จัดงานแต่งตามเพื่อรักษาแผลใจ แต่บดินทร์กับชาลิดามีปัญหามีบุตรยากจึงตามหลังอยู่เกือบห้าปีกว่าจะมีดาริกา
‘ลมเอ๊ยลม…เจ้าลมไปไหนนะ’
เรียกอยู่นานบุตรชายก็ไม่มีท่าทีว่าจะออกมาหรือขานรับ
‘ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง หนูออกไปเดินเล่นคนเดียวได้ค่ะ’
เมื่อเจ้าของไร่พยักหน้าเชิงอนุญาต ดาริกาลุกเดินออกไปทางหน้าประตูบ้านที่เข้ามาเมื่อสักครู่ บดินทร์ไม่อยากให้ลูกสาวได้ยินถึงข้อตกลงที่กำลังจะเสนอแก่เพื่อนเก่าอย่างปวรุจ
‘ฉันรับไม่ได้ แกจะให้ลูกสาวมาเป็นเมียฉันเนี่ยนะ’
‘ไม่ใช่ตอนนี้ ในสัญญาบอกไว้ว่าถ้าฉันหาเงินมาคืนไม่ได้ก่อนหนูดารีจะอายุยี่สิบสองปีบริบูรณ์ ตอนนั้นค่อยเป็นไปตามข้อตกลง’
คิดมาดีแล้วเพราะโรคร้ายที่กำลังจะพรากชีวิตในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ดาริกาจะได้สบายเมื่อไม่มีผู้เป็นพ่อค่อยให้ร่มเงา ผู้หญิงตัวคนเดียวจะได้ไม่ลำบาก
‘เร่เอาลูกสาวมาขายหน้าไม่อาย’
สรัลที่กำลังจะเดินออกไปตามเสียงเรียกผู้เป็นพ่อจำต้องหยุดชะงักเท้าไว้เมื่อได้ยินข้อเสนอสิ้นคิดแลกกับเงินสดสิบล้านบาท และพ่อของเขาก็ช่างกระไรที่แม่ต้องตรอมใจตายก็เพราะรู้ว่าพ่อยังแอบมีใจให้เมียของเพื่อนร่วมรุ่นไม่จางหาย
‘ดาริกา ฉันเกลียดครอบครัวของเธอ’
สายตาคมดั่งกริชมองจ้องออกไปนอกบ้านเห็นแค่ด้านหลังของเด็กหญิงแล้วเดินผ่านห้องโถงใหญ่ไปยังสวนดอกกุหลาบที่อยู่หน้าบ้าน สวนดอกไม้ของมารดาผู้ล่วงลับ
‘สวยจังเลย แต่ดอกกุหลาบอะไรเนี่ยทำไมมีหนามเยอะจัง’
คนผมเปียเอื้อมมือไปแตะกลีบดอกกุหลายสีแดงสด มีป้ายปักข้างๆ ‘สายพันธุ์มายโรส’
‘อย่าจับดอกกุหลาบของแม่ฉัน’
…ลูกชายคุณลุงปวรุจอย่างนั้นหรือ…
‘อุ๊ย ขอโทษค่ะ’
เสียงตะโกนที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ดาริกาดึงมือกลับด้วยความตกใจไม่ทันระวังเกี่ยวเข้ากับหนามแหลมคมที่ปลายนิ้ว
‘เป็นอะไรหรือเปล่า’
แม้จะอยากเป็นคนใจร้ายแต่สัญชาตญาณความอ่อนโยนก็ทำให้พุ่งเข้าไปจับนิ้วเรียวบางขึ้นมาดู ดาริกาจะดึงมือกลับแต่เขากลับจับแน่นยิ่งกว่าเดิม
…สวยพอๆ กับดอกกุหลาบมายโรสหรืออาจจะมากกว่า…
ถ้าเธอไม่ได้เกิดในครอบครัวที่เขาเกลียด
ปากสีอมชมพูเป็นกระจับ แก้มแดงระเรื่อมีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้างยามเผยอยิ้ม ดวงตากลมโต คิ้วสีดำเข้มโก่งได้รูปตัดกับผิวขาวๆเนียนนุ่มราวกับฟองนมอุ่นในแก้วที่เขาชอบดื่มเป็นประจำก่อนนอน
…ใจแข็งเข้าไว้ลม ครอบครัวของเธอทำให้เราต้องเป็นกำพร้า…
- ผู้เขียน
