บทที่ 5 ไทเกอร์ l ทวงคืน
2044 คำ
"กูไม่รู้ กูไม่แน่ใจ"
"กูโทรหาเมียเดียวนี้เลย ไปห้องทำงานกู คุยที่นี่ไม่รู้เรื่องหรอกมึง"
ผมเดินตามกระทิงขึ้นไปชั้นบนสุดที่เป็นห้องทำงาน ระหว่างทางเดินมันก็รีบต่อสายหาเมียมันให้ผมทันที
(ว่าไงคะป๋าทิง)
ไม่นานใบป่านก็รับสายและโบกมือให้เพื่อนผม
"อิหนูยังไม่นอนใช่ไหม..ไอ่ไทอยากคุยกับหนู"
(ค่ะ ว่าไงคะพี่ไทเกอร์)
"เข้าเรื่องเลยนะป่าน"
ใบป่านยิ้มรับผมและพยักหน้าลงอย่างรวดเร็ว
"ลูกพีชมีลูกแล้วใช่ไหม"
เมียเพื่อนทำตาโตทันที..
(พะ..พี่รู้ได้ยังไง..ป่านก็พึ่งรู้เมื่อตอน..)
"มีตั้งแต่ตอนบินไปนอร์เวย์หรือเปล่า...ไม่ซิ! มีตั้งแต่อยู่ที่นี่ก่อนหน้าพี่จะ...ยะ..หย่าใช่ไหม"
พอผมถามขัดก่อนที่ใบป่านจะพูดจบ เมียเพื่อนก็เบิกเนตรกว้างขึ้นอีกเท่าไข่ห่าน!
มันต้องใช่แน่ๆ
••••••
ปึก!
ผมโยนลูกพีชลงบนเตียงอย่างแรง พร้อมกันนั้นก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองทีละเม็ดๆจนหมด จับเสื้อที่แสนเกะกะตัวเหวี่ยงทิ้งไว้ข้างหลัง
"จะทำอะไร!"
"เอาเมีย!"
เมื่อสองวันก่อนผมขอความร่วมมือกับใบป่านถึงแม้ตอนแรกใบป่านจะไม่ยอมช่วยผมเพราะกลัวลูกพีชจะโกรธแต่สุดท้ายไอ่กระทิงเพื่อนรักก็ทำให้เมียมันเชื่อฟังได้
ผมอยากได้ยินจากหูว่าเรื่องนี้มันคือเรื่องจริง และผมก็อยากรู้ด้วยว่าลูกพีชคิดอะไรถึงได้ทำแบบนี้
"จะบอกความจริงเขาได้หรือยังพีช โกรธอะไรพี่ไทเกอร์เขานักหนาถึงได้หอบลูกหนีไปไกลถึงนอร์เวย์"
"คนอย่างเขาไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของลูกฉัน สิ่งที่เขาทำกับฉันกับลูกฉันไม่ยอมให้อภัยหรอก"
"ตั้งแต่แกหนีไป พี่ไทเกอร์เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ"
ดีมากใบป่าน พี่จะจัดกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ให้
"แสร้งทำน่ะซิ ฉันยังเห็นเขาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เพิ่มเติมอาจจะมีความสุขมากกว่าตอนคบกับฉันอีก"
เอ่อรู้ว่าที่ทำตอนนั้นมันผิด..แล้วไงวะ ตอนนี้โสดนี่หว่า!! ผิดไรด้วยวะ ใช่ว่าตัวเองจะไม่มีใหม่
"แต่แกใจร้ายมากนะที่ไม่ยอมบอกเขาว่าเขามีลูกกับแก แม้กระทั่งเพื่อนก็ไม่บอก..ลูกแกไม่ถามหาพ่อบ้างเหรอ"
ตึก ตัก ตึก ตัก
พอใบป่านเข้าเรื่องแล้วผมก็ใจเต้นรัวเป็นกลองชุด
"ก็ถามบ้าง แต่ฉันก็มีวิธีของฉันแหละ"
"ที่บอกว่าพ่อของลูกตายแล้วอะนะ"
ผมปรี๊ดเลยครับ!!
ไม่บอกว่ามีลูกกับผมไม่พอ บอกลูกผมว่าผมตายอีก!
บทสนทนาทั้งหมดดังเข้าหูผมที่แอบฟังอยู่ข้างหลังทุกประโยคอย่างชัดเจน ผมกำมือแน่นด้วยความโกรธเคือง หากวันนั้นผมไม่อาสาไปส่งหลานที่โรงเรียน ผมก็ไม่มีทางรู้เลยว่า...ผมมีลูกกับลูกพีช
เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ต่อไปนี้ผมจะไม่ตามใจเธออีกแล้ว คุยไม่รู้เรื่องก็ฉุดเลยดิวะ จะเสียคำพูดของตัวเองก็ยอม!!
ผมเดินตามลูกพีชตลอดหลังจากที่แยกกับเพื่อน และเธอเหมือนจะรู้ตัวด้วยว่าผมสะกดรอยตามอยู่
พรึ่บ!!
ในขณะที่ลูกพีชกำลังจะตอบใบป่านในสาย ผมรีบฉกโทรศัพท์เธอไปจากทางข้างหลัง
"พี่เองป่าน..ไม่ต้องห่วงขอเคลียร์กับอดีตเมียหน่อย"
ผมพูดจบก็ตัดสายทันที และไม่คิดจะคืนโทรศัพท์ให้กับเจ้าของที่ทำตาโต เตรียมจะต่อว่าผม
"นาย!!"
"ยังดีที่จำพ่อของลูกตัวเองได้นะ"
"พูดเรื่องอะไร"
"กลับไปคุยกันที่บ้าน"
"ไม่! ฉันไม่มีอะไรจะคุย"
"งั้นเรามาระลึกความหลังครั้งก่อนในลานจอดรถนี่เลยไหมลูกพีช"
ลูกพีชเอี่ยวตัวหลบผมที่โน้มตัวเข้าหา เธอขยับตัวจนชิดติดประตูรถ ผมจึงได้โอกาสล้วงมือคว้านหากุญแจรถของเธอในกระเป๋าสะพาย...เก็บกุญแจรถไว้ที่เดิมไม่เคยเปลี่ยน
อ๊อด!!
ทันทีที่ได้มันมาผมก็รีบปลดล็อกรถและดันตัวเธอเขาไปนั่งข้างในทันที
“ถ้าคิดจะหนี..รู้นะว่าจะโดนอะไร อย่าลืมที่นี่ถิ่นใคร”
ปัง!
พอเห็นว่าลูกพีชนั่งหน้าเชิดไม่ได้ขัดขืน ผมจึงเดินไปนั่งฝั่งคนขับได้อย่างสบายใจ
"คิดถึงนะ"
ก่อนจะออกตัวรถ ผมโน้มตัวเข้าหาเธออีกครั้งและกระซิบข้างหูลูกพีช รีบออกรถออกจากห้างของครอบครัวผมไม่ลืมส่งยิ้มให้ลูกพีชที่ยังนั่งชิดประตู
ซึ่งลูกพีชส่งสายตาไม่พอใจมาให้ผม แต่ก็ยังจัดการรัดเข็มขัดให้ตัวเอง จ้องมองไปยังเส้นทางข้างหน้าไม่แม้แต่ที่จะคุยหรือมองผมเลย
“ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ”
"ฉันไม่หลงกลนายหรอก ไม่ต้องมาหยอดคำหวานเหมือนที่ใช้หยอดพวกเด็กๆของนาย"
"ห่างเหินจัง"
"เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ"
เอี๊ยดด!!!
ผมเปิดไฟเลี้ยวและจอดข้างทางทันที
คำว่าคิดถึงเมื่อกี้ รู้สึกจริงๆ ไม่ได้เพียงแต่แหย่เล่น แต่ไอ่คำที่ออกจากปากเธอเมื่อครู่มันทำให้ผมหงุดหงิด
"จอดทำไม...อื้อ!!!"
ทันทีลูกพีชอ้าปากถามผมรีบจู่โจมฉกฉวยริมฝีปากบางของเธอทันทีก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา
เพียะ!!!
ทันทีที่ถอนจูบออกฝ่ามือของเธอก็สวนเข้าที่ใบหน้าผมอย่างจัง
ผู้หญิงตบ..แสดงว่าผู้หญิงรักโคตรๆ
หึ! ต้องจูบให้เคลิ้มกว่านี้ใช่ไหม
ได้! เดี๋ยวจะสนองจูบที่เธอต้องการให้
"อื้อ!!!"
ผมจู่โจมคนตรงหน้าอีกครั้ง ลูกพีชพยศผมด้วยการทุบตีผมรัว แต่เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีมือบางนั้นกลับกำไหล่ของผมแน่น เธอเริ่มเผลอไผลไปกับรสจูบที่แสนคุ้นเคยที่ผมมอบให้แล้ว
ซึ่งมันทำให้ผมพอใจและรู้สึกว่าลูกพีชก็ยังหลงเหลือความรู้เดิมๆกับผมอยู่
จีบอดีตเมีย ให้เป็นเมียใหม่ ทำไงวะ!?
"เคลิ้มเชียวนะ...ยังรักพี่อยู่ใช่ไหม"
หลังจากถอนจูบออกผมยกนิ้วมือขึ้นมาเกลี่ยริมฝีปากบางสวย มันเป็นริมฝีปากของผู้หญิงที่เขารักที่สุด และยังอาจจะรักอยู่ทุกวันไม่เคยเปลี่ยน
ริมฝีปากสุดท้ายที่ผมได้สัมผัส หลังจากนั้นมาผมไม่เคยจูบผู้หญิงคนไหนอีกเลยนอกจากภรรยาของผม..ลูกพีช
"ไม่มีทางที่ฉันจะรักคนอย่างนายได้อีก"
"รักไม่รักฉันก็เสกเด็กเข้าท้องเธอไปแล้วตั้งหนึ่งคน...แถมยังโตแล้วด้วยตั้งสามขวบ"
ผมมั่นใจว่าเพลาเป็นลูกของผม
"เอาอะไรมาพูด!"
"งั้นมาระลึกดูหน่อยไหมว่าเสกเด็กเข้าท้องมันทำยังไง"
ปึก!
เสียงกำปั้นของลูกพีชที่หวังจะพุ่งเข้าที่หน้าของผม แต่ผมรับมันไว้ทันด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียวของผม
"ไม่พูดเล่นนะ พูดจริงถ้ายังดื้อแบบนี้อีก"
ผมพูดเสียงต่ำ ออกรถอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกพีชทำหน้าหงิกนั่งกอดอกมองไปทางหน้าต่างไม่พูดอะไรกับผมอีก
ผมพาเธอตรงมายังอดีตบ้านของเรา ซึ่งมันเป็นของขวัญวันแต่งงาน จัดการใช้กำลังกับเธอเล็กน้อยก็พาเธอมาถึงห้องที่เคยเป็นห้องหอ และวันนี้มันก็จะได้เป็นอีกครั้ง
ปึก!
ผมโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองทีละเม็ดๆและโยนมันทิ้ง
"จะทำอะไร!"
"เอาเมีย!"
“ยะ...อย่านะ!! ใครเป็นเมียนาย ฉันไม่ใช่เมียนาย!!”
“อ่อ..อดีตเมีย เคยเป็นเมีย..และตอนนี้กำลังจะเป็นเมียอีก!!”
ผมจัดการจับข้อเท้าของเธอและดึงมันกลับมา กระโดดขึ้นคร่อมคนขี้พยศทันที
"กรี๊ดดด!!! อิบ้าไท หยุดนะจะข่มขื่นฉันเหรอ!!"
"เอ่อ! ไม่ให้ก็กด"
"ฉันไม่สมยอม"
"ฉันทิ้งคติประจำใจของฉันเพื่อเธอคนเดียวเลยนะรู้ไหม"
"ฉันไม่เอา!!!"
"ต้องเอา!"
แควก!!!
ผมจับชุดท่อนบนของลูกพีชและดึงมันออกจากกัน
เนื้อนูนสองลูกภายใต้บราลูกไม้มันกำลังเด้งอยู่ตรงหน้ามันยังคงเนียนสวยเหมือนเดิม การกระเพื่อมขึ้นลงไปตามจังหวะการหอบหายใจของคนที่อยู่ข้างล่างนั้นมันทำให้ผมแทบคลั่ง
"อย่าให้ฉันหลุดไปนะอิไทบ้า!"
"อย่าหวัง!"
ผมสอดมือใต้แผ่นหลังปลดตะขอและหยิบชั้นในลูกไม้สีครีมออก ส่วนนั้นมันเด้งสู้สายตาเอาจะผมกลืนน้ำลงคออึกใหญ่
ตอนแรกกะจะแกล้งเล่น..แต่ทว่า อดีตเมียร่างสวยไม่เปลี่ยนขนาดนี้
"เก็บตาหื่นๆ กับของแข็งๆ ข้างล่างของนายด้วย! และปล่อยฉันอิไทบ้า"
"เรียกผัวดีๆ"
"อิไทเกอร์..อื้อ~~"
เมื่อเมียพยศผัวอย่างผมก็มีหน้าที่กำราบซินะ ผมจัดการก้มเชยชิมดอกบัวคู่สวยที่แสนคุ้นเคยนั้นทันที
"อ๊ะ! อิพี่ไท~~"
ลูกพีชเรียกผมด้วยเสียงกระเส่า มือจิกลงบนหัวผมแน่นและออกแรงดึงมันออก
"เรียกให้เหมือนเดิม"
"ไอ่เสือบ้า! อิไทเกอร์! มันจะมาก! อะอ๊าา!!"
พอเธอตวาดผมอย่างไม่พอใจก็เพิ่มเลเวลความเสียวไปซิครับ คนเคยเป็นผัวเป็นเมีย รู้อยู่แล้วว่าจุดสวาทมันอยู่ตรงไหน!
"ยอมไม่ยอม สุดท้ายก็ครางเรียกพี่อยู่ดีพีช"
"อื้อ! ไม่ใช่นะ! ไม่เอา!"
ผมครอบครองดอกบัวงามเต็มปากอีกครั้ง ใช้ลิ้นตวัดหยอกล้อปลายยอดจนมันแข็งเป็นไต ลูกพีชทั้งแอ่นรับ ทั้งกดหัวผมลง ช่วงล่างเรียวขากำลังบีบกันจนชิด
"เอาไม่เอา"
"มะ..ไม่เอา!"
ผมไม่ได้ใช้ปากถามเปล่าๆ มือยังขยับบีบเคล้นและลูบมันอย่างเขามือ จับนั้นนู่นนี่ จนถึงขอบกระโปรง
"แต่เกร็งจวนจะไม่ไหวแล้วเนี่ยนะ"
"อื้อ! ไม่เอา"
พึ่บ!
ผมเริ่มจัดการดึงกระโปรงของเธอลง เผยให้เห็นแพนตี้ลูกไม้สีเดียวกัน ตรงกลางของเศษผ้านั้นมันกำลังชุ่มเปียกไปหมด
"เอาไหม..พีชจ๋า"
ผมเรียกเธอเสียงกระเส่า กดมือลงบริเวณรอยแยกผ่านทางแพนตี้ตัวจิ๋ว
"อื้อ! ไม่! เอา!"
ปากบอกไม่แต่อดีตเมียแสนสวยของผมกำลังกางขาอ้ารับนิ้วของไม่หยุดเลย
"ซีดด..อิไท..แฮกๆ อิพี่ไท!"
เมื่อเห็นเธอเริ่มทนไม่ไหว ผมรีบแหวกแพนตี้และส่งนิ้วเรียวเข้าไปทันทีจนคนที่นอนเสียวสะดุ้ง
"เฮือก!! อิไทเกอร์!! อื้อ!!"
"อุ้ย เมียจ๋าตอดนิ้วรัวๆ เลยจ้า"
ลูกพีชเริ่มขยับตัวหนี ผมรีบจับขาเธอแน่นและเริ่มขยับนิ้ว
"เอาไหมคะที่รักของพี่ไท"
"อะ..อื้อ..มะ..เอา!"
เสียงนิ้วที่เริ่มซุกซนในร่องสาว กระทบกับของเหลวที่ผลิตออกมาอย่างเขื่อนแตก ราวกับว่าเธอไม่ได้เสร็จมานาน
ลูกพีชปลุกง่ายขึ้นความเดิม และร่องสาวที่กำลังตอดรัดนิ้วเขาตุบตับ มันแน่นเสียจนเขาคิดว่าเธอไม่ได้ผ่านชายใดมานานมากแล้ว
"อะอะอ๊า! อะ..อื้อ..เร่งหน่อย"
"เอ๊า!? ไหนบอกไม่เอา"
"เอา!! พีชจะไม่ไหวแล้ว!!"
เมื่อสิ้นเสียงครางกระเส่าของคนบนเตียง ผมรีบรัวนิ้วให้เร็วมากกว่าเดิม ไม่นานลูกพีชก็กรีดร้องและปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาเหมือนเขื่อนแตก
"ไง..แค่นิ้วยังแตกขนาดนี้ ผัวใหม่ไม่เร้าใจเหรอ"
"เร้าใจซิ! ดีกว่าของเก่าเป็นไหนๆ"
"ปากดีแบบนี้ลองของเก่าหน่อยไหม"
••••••
- ผู้เขียน
