CHAPTER 12
ฉันทั้งโกรธทั้งสงสัยในตัวคุณพอร์ช อยากถามหลายๆอย่างที่อยากรู้ ทั้งเรื่องนิสัยที่เปลี่ยนไป รอยสักนั่น หรือคุณพอร์ชที่ฉันรู้จักจะไม่มีตัวตนในโลกใบนี้จริงๆ ต่อให้อยากถามแค่ไหนแต่ฉันคิดว่าฉันคงไม่ได้คำตอบที่ต้องการหรอก เขาเหมือนคนเก็บกดยังไงก็ไม่รู้ บางครั้งก็เหมือนเพ้อพูดอยู่คนเดียว ขนาดพูดกับฉันยังพูดไม่รู้เรื่องเลย จับใจความไม่ได้สักนิดว่าเขาต้องการสื่ออะไรกันแน่
ความลับเยอะเหลือเกินนะผู้ชายคนนี้...
“ผมจะทำยังไงให้คุณอยู่กับผม”
“ปล่อยหยาแล้วเราคุยกันดีๆไม่ได้เหรอคะ”
ฉันมองเขาตาขวางแสดงความไม่พอใจที่ฉันขอร้องให้เขาปล่อยแต่ตัวเขายังเมินเฉย ลำพังตัวฉันก็พยายามบิดข้อมือเพื่อให้มันหลุดพ้นจากเข็มขัดหนังที่เขารัดก็ยากเหลือเกิน เหมือนยิ่งดิ้นมันยิ่งรัดแน่นขึ้น
“มองผมแบบนี้ทำไม?”
“รังเกียจมั้งคะ ฮึก”
สายตาเขาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ฉันรู้ว่าเขาโกรธ อาจจะเพราะฉันบอกว่ารังเกียจเขาล่ะม
