ธารารินในวัยยี่สิบเก้าปี นั่งทอดถอนหายใจอย่างหนักเมื่อโดนบิดายื่นคำขาดว่าต้องแต่งงานภายในปีนี้ ไม่อย่างนั้นเขาจะให้เธอแต่งงานกับคนที่เขาหาเอาไว้ให้
เธอรักความเป็นอิสระ รักการทำงาน และไม่ชอบที่จะมีใครเข้ามาทำลายความอิสระของเธอ ไม่ชอบที่จะต้องมีคนมาแบ่งพื้นที่ส่วนตัวของเธอไป
“เป็นอะไรไปน้ำดูเครียดๆ นะ” พิรัชย์ถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเพื่อนสนิทที่คบกันมาสิบสี่ปี นั่งเหม่อไม่ยอมทานอาหารที่สั่งมาตรงหน้าเลย
“พ่อฉันนะสิ ยื่นคำขาดมาแล้วว่าฉันต้องแต่งงานภายในปีนี้ แล้วเหลืออีกสามเดือน ไม่อย่างนั้นจะต้องแต่งงานกับคนที่พ่อหาไว้ให้ แล้วฉันจะไปหาใครมาแต่งด้วยได้ล่ะ คงต้องแต่งงานกับไอ้หน้าปลาบู่นั่นแน่ๆ” ธารารินพูดด้วยความไม่พอใจ
“อย่าไปบูลลี่เขา พูดอย่างกับเคยเห็นหน้า แล้วแกเองก็สวยตายแหละ” พิรัชย์พูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ กับปัญหาของเธอ เขาได้ยินเรื่องที่พ่อเธอบังคับให้แต่งงานมาหลายครั้งแล้ว
“ถึงฉัน
