01 บังเอิญ
770 คำ
01 บังเอิญ
ตึก!ตึก!
“บ้าจริง!” เจ้าของใบหน้าเฉี่ยวสุดแสนเย้อหยิ่งอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือบังน้ำฝน “ตกมาทำไม!”
ร่างผอมเพรียวในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนอินเตอร์ยืนอยู่บนถนนขณะที่ฝนเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ บริเวณนี้เป็นพื้นที่โล่งแจ้งมีแค่ต้นไม้ใหญ่ แต่นั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเพราะถ้าไปหลบฝนใต้ต้นไม้อาจมีสิทธิ์ถูกฟ้าผ่า แต่เธอดันจอดรถไว้ฝั่งตรงข้ามนี่สิ ถนนสี่เลนก็ค่อนข้างกว้าง จะยืนอยู่ตรงนี้ก็เปียก ดวงตาเฉี่ยวรีบมองซ้ายมองขวา ดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีรถยนต์วิ่งมาเธอก็ตัดสินใจวิ่งข้ามถนนทันที
ซ่า..ซ่า...ซ่า
ฝนกระหน่ำเทลงมาไม่ลืมหูลืมตาจนทุกอย่างขาวโพลนจนเปียกปอนไปทั่วทั้งร่าง แต่อีกนิดเดียวจะถึงรถแล้ว เธอรีบเร่งฝีเท้าเพื่อจะให้พ้นถนน แต่ทันดันในก็มีเสียงแตรรถพ่วงดังขึ้นหลายครั้งติด
ปรี๊ดด!ปรี๊ดด!!
“ว้ายยย!!!”
กว่าจะรู้ตัว...รถพ่วงคันมหึมาก็อยู่ในระยะแค่ไม่กี่เมตร หญิงสาวกรี๊ดร้องด้วยความตกใจพร้อมเสียงแตรรถพ่วงดังระงม จนผู้คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามหวีดร้องขึ้น
“ระวังรถ!!”
ปึก!
"กรี๊ดดด!!"
ชั่วพริบตาเหมือนมีอะไรบ่างอย่างกระชากเข้าที่เอวจนร่างเซล้มลง รถพ่วงคันใหญ่ปาดหน้าไปอย่างหวุดหวิดล้อของมันปั่นเอาน้ำจากพื้นสาดกระเด็นไปทั่วทุกทิศ
แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย หนำซ้ำยังรู้สึกนุ่มๆที่พื้น
“ข้ามถนนระวังหน่อย ตรงนี้เป็นทางโค้งเกิดอุบัติเหตุบ่อย”
น้ำเสียงนุ่มละมุนดังจากข้างล่าง เธอรีบก้มดูพบว่าตอนนี้เรือนร่างทับใครบางคนอยู่ ปลายจมูกห่างจากใบหน้าหล่อเหลาแค่คืบ
จมูกโด่งสันเป็นคม ริมฝีปากบางหยักได้รูป ใบหน้ายาวเรียวรับกับหน้าผาก เส้นผมดำสนิท เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอามากๆ แม้กระทั่งเปียกฝนยังหล่อ ทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เธอจำใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน จำได้แม้กระทั่งสีของชุดยูนิฟอร์ม
...ผู้ชายคนนี้เขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้
@หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“ได้ข่าวว่าบอยห้องสามตามจีบเธอจริงๆหรอ” เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้หญิงสาวหน้าเฉี่ยวสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันมาคุยกับเพื่อนด้วยสีหน้าออกแนวเย็นชาพร้อมเบ้ปากนิดๆ
“อืม”
“แหม...บอยคิดยังไงมาจีบเธอ ไม่รู้ฉายาของคุณหนูแพมหรอ”
“ฉันปฏิเสธไปแล้วแหละ รำคาญอ่ะ”
“รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่สนใจผู้ชายแต่ก็ยังกล้ามาจีบ นี่ถ้าฉันสวยเหมือนเธอคงเปลี่ยนผู้ชายควงทุกวันไปแล้ว”
“…”
สาวหน้าเฉี่ยวไม่ได้ตอบกลับแต่นั่งครุ่นคิดถึงใครบางคน แม้จะมีใบหน้าดุเป็นอาวุธแต่มันก็มีผู้ชายบางประเภทที่ต้องการสยบความเย้อหยิ่งของเธอแล้วเอาไปเม้าท์กันในกลุ่ม ทำให้เธอไม่ค่อยชอบนิสัยของผู้ชายพวกนี้เท่าไหร่ ยิ่งเป็นพวกลูกคนมีตังค์ยิ่งไม่แคร์ความรู้สึกใคร
“ผู้ชายขายขนมจีบทุกวันแบบนี้ไม่หวั่นไหวบ้างหรอ แต่นายมิคที่เคยตามจีบเธอก็หล่อนะ”
“ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้อ่ะ เพราะบางทีพวกผู้ชายมันก็น่ารำคาญ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากมีปัญหากับพวกผู้หญิงในโรงเรียน” ปากพูด แต่ใจลอยไปหาใครบางคน
“หรือเธอไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างที่คนอื่นเขาสงสัยกัน เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ฉันไม่เคยเห็นเธอคุยกับผู้ชายเลยนะ”
“ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
“วะ..ว่าไงนะ! ผู้หญิงหรือผู้ชาย? ”
“…ผู้ชาย”
“ชื่ออะไร? อยู่ห้องไหน? หล่อมั้ย? ”
“ฉันไม่รู้จักเขา”
“อ่าว ไม่รู้จักแล้วไปชอบได้ยังไง”
“ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจาก...ความบังเอิญ”
เหตุบังเอิญทำให้หัวใจของเจ้าหญิงน้ำแข็งพังทลายลง เป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวในชีวิตที่ทำให้ใจเต้นรัวถึงแม้จะเจอกันเป็นครั้งแรก หญิงสาววัยมัธยมปลายที่ไม่เคยเปิดใจให้ใครแม้จะมีผู้ชายหล่อๆมาตามจีบ กลับรู้สึกหวั่นไหวกับคนแปลกหน้า
ใช่...เธอชอบผู้ชายคนนั้น
และตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยที่ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้
ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร...ชื่ออะไร
- ผู้เขียน
