EP.15 [บังเอิญ]
1063 คำ
“มองตาไม่กะพริบเลยนะซอ โดนตกเข้าแล้วล่ะสิ”
ฉันสะดุ้งหน่อย ๆ ตอนหัวไหล่ถูกพี่จีนกระแซะ เธอหรี่ตายิ้มแซว ฉันรีบส่ายหน้าหวือ ดึงสายตากลับจากร่างสูงทันที
“เปล่านะคะ! ซอก็คะ… แค่แปลกใจที่เห็นเขาที่นี่เฉย ๆ” โอ๊ย แล้วทำไมต้องลิ้นพันด้วย
ก็รู้อยู่ว่าสิงห์คำรามน่ะทั้งหล่อ ทั้งดาเมจรุนแรงมากแค่ไหน ยิ่งใบหน้าเย็นชาบวกกับท่าทางเข้าถึงยากนั่นด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขาดูน่าเข้าหาอย่างน่าประหลาด
“อ้อ เรื่องนั้นไม่เห็นแปลกเลย ใคร ๆ ก็รู้ว่าสิงห์คำรามน่ะเป็นสิงห์สนามบิ๊กไบค์ เขาเป็นตัวเต็งทุกรายการที่ลงแข่งเลยนะ เสียดายที่เขาไม่คิดจะเอาดีด้านนี้” พี่จีนกอดอกมองคนในบทสนทนาซึ่งตอนนี้กำลังยืนอวดความหล่ออยู่ข้างรถซูเปอร์บิ๊กไบค์คันเท่ของเขา
“ยังไงเหรอคะ” ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของเขานักหรอกนะ พูดจริง ๆ
“เขาแข่งเป็นงานอดิเรกน่ะสิ มีรายการใหญ่ ๆ เชิญให้ไปแข่งระดับประเทศเขาก็ปฏิเสธไปซะหมด แต่ก็อย่างว่าอะนะ เขาเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก แถมครอบครัวก็รวยมาก ๆ ด้วย ไม่สนใจข้อเสนอพวกนั้นก็ไม่แปลกอ่ะ”
ฉันยืนนิ่ง ขมวดคิ้วมองคนที่ตอนนี้กลายเป็นจุดสนใจมากที่สุดในงาน ไม่ได้มีแต่พวกผู้หญิงที่เฝ้ามองเขาแล้วกรี๊ดกร๊าด แม้แต่พวกผู้ชายด้วยกันเองก็ยังเหลียวมองเขาเลย แต่อาจจะมองรถของเขาด้วยก็เป็นได้
“จริงสิ พวกเราต้องเข้าไปขอถ่ายรูปคู่กับรถเขาให้ได้นะ”
“คะ?” ฉันหันขวับมองพี่จีนด้วยความตกใจ เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ?
“นี่ไง แบรนด์ที่เรากำลังโปรโมทอยู่ เป็นแบรนด์เดียวกับรถของสิงห์คำรามนะ ทางแบรนด์รีเควสมาโดยเฉพาะเลยว่าเราต้องถ่ายรูปโปรโมทคู่กับรถของตัวเต็งอันดับหนึ่งมาให้ได้” พี่จีนหยิบป้ายแบรนด์แล้วจูงมือฉันให้เดินไปทางที่กลุ่มคนให้ความสนใจมากที่สุดในเวลานี้ ฉันยื้อข้อมือเล็กน้อย
“มันจะดีเหรอคะพี่จีน พี่บอกเองว่าเขาโลกส่วนตัวสูงมาก เขาจะยอมให้เราไปถ่ายรูปคู่กับรถคู่ใจของเขาง่าย ๆ เหรอ”
“นั่นแหละที่น่าห่วง แต่มันก็ต้องลองเสี่ยงอ่ะซอ”
“แล้วพี่เคยขอเขาสำเร็จไหมคะ?”
“ไม่เคยอ่ะ”
อ้าว…
ฉันอยากจะบ้าตายจริง ๆ เลย! ทำไมพี่จีนต้องลากฉันไปในสภาพแบบนี้ด้วย ฉันไม่อยากเจอสิงห์คำรามตอนนี้เลยนะ ให้ตายเหอะ!
“ขอโทษนะคะ” พี่จีนหยุดทักผู้ชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากสิงห์คำราม ดูจากท่าทางการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นหนึ่งในทีมงานของเขา “พวกเราเป็นตัวแทนจากแบรนด์ xxx จะขอถ่ายรูปคู่กับรถคันนั้นได้หรือเปล่าคะ?”
“ครับ? ถ่ายรูปคู่กับรถไอ้สิงห์น่ะเหรอ” ฟังจากสรรพนามที่เขาใช้เรียกสิงห์คำราม น่าจะไม่ใช่แค่ทีมงาน แต่คงเป็นเพื่อนของเขาด้วย
“ค่ะ แค่ห้านาทีก็ได้ค่ะ ทางแบรนด์รีเควสรูปรถของตัวเต็งอันดับหนึ่งมาน่ะค่ะ” พี่จีนยังคงเดินหน้าต่อ โดยมีฉันยืนหลบอยู่ด้านหลังเธอ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองร่างสูงในชุดนักแข่งนั่นเลย พยายามใช้พี่จีนบดบังสายตาเขาเอาไว้
“เอ่อ งั้นขอถามเจ้าตัวมันก่อนนะครับ” เขาทำหน้าลำบากใจก่อนหันไปหาสิงห์คำรามซึ่งกำลังยืนดื่มน้ำอยู่ไม่ไกลจากตัวรถ “เฮ้ยไอ้สิงห์ เขามาขอถ่ายรูปคู่กับรถมึงหน่อย ได้ไหมวะ?”
“…” แทบไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน สิงห์คำรามส่ายหน้าปฏิเสธ ดวงตาคมเข้มเฉยชาปรายมองพี่จีน ก่อนจะลากกลับไปจ้องคนถาม “กูไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับรถ มึงน่าจะรู้”
“เฮ้อ ก็ตามนั้นนะครับ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ไอ้นี่มันโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้อานาเขตมัน”
พี่จีนทำหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ฉันจับมือเธอเป็นเชิงปลอบ
“ไม่เป็นไรหรอกพี่จีน เขาไม่อยากให้ใครไปยุ่งก็อย่าไปยุ่งเลยนะ” ฉันทำท่าจะดึงพี่จีนออกมาจากตรงนั้น ทว่ากลับถูกเสียงทักรั้งไว้ซะก่อน
“เอ๊ะ นั่นน้องซอหรือเปล่า?”
ฉันหันกลับไปมองตามเสียงทักนั้น สองคิ้วขมวดปมเล็กน้อย คนที่ทักฉันก็คือเพื่อนของสิงห์คำรามนั่นแหละ ว่าแต่ว่า… เรารู้จักกันเหรอ?
“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าจำพี่ไม่ได้แล้วสิ เราเคยเจอกันที่ร้านป้าศรีไงครับ ข้าวผัดกะเพรานั่นไง” เขาชี้หน้าตัวเองพลางยิ้มกว้าง ฉันประมวลความทรงจำในหัวชั่วครู่ก่อนจะร้องอ้อออกมาเบา ๆ
“พี่ผัดกะเพรานั่นเอง!”
ฉันจำได้แล้ว เมื่อเดือนก่อนฉันเคยเจอกับผู้ชายคนนี้ที่ร้านขายอาหารตามสั่งของป้าศรี ร้านอาหารแถวคณะที่ฉันชอบไปทานประจำ และวันนั้นมันมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย ข้าวผัดกะเพราไก่ของฉันบังเอิญสลับกับข้าวผัดกะเพราเนื้อของเขา ฉันเกือบจะตักเนื้อเข้าปากอยู่แล้ว โชคดีที่พี่คนนี้เขาเข้ามาห้ามไว้ทัน เราจึงสลับจานกันคืน จากนั้นก็ต่างคนต่างไป ฉันไม่รู้จักชื่อเขาด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้จักชื่อฉันนี่น่ะสิ
“บังเอิญแฮะที่มาเจอกันแบบนี้ ว่าแต่น้องซอกำลังทำงานอยู่เหรอครับ”
“อ่าค่ะ” พอถูกเขาถาม ความเขินอายก็ตามมาทันที เกือบลืมว่าตอนนี้ตัวเองกำลังสวมชุดน่าอายแค่ไหน พี่จีนมองพวกเราสลับกันไปมา ก่อนมองไปทางสิงห์คำราม ฉันจึงมองตามสายตาเธอ ถึงได้เห็นว่าดวงตาคมคู่นั้นกำลังจับจ้องมาทางฉันเช่นกัน แววตาเฉยชาจ้องฉันเขม็ง ทำเอาร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างบอกไม่ถูก
ตายแล้ว… โดนเห็นเข้าแล้วสิ!
- ผู้เขียน
