ด้านนางเฟื่องฟ้ารู้สึกเสียใจล่วงหน้ากับสิ่งที่คาดเดาว่าต้องเป็นจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ มือของนางกำแน่นที่หูกระเป๋าของหลานสาว น้ำตาคลอด้วยความเสียใจจนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่ ไม่คิดไม่ฝันว่าคนที่ไว้ใจจะทำกันได้ถึงเพียงนี้…
“คุณน้า…”
“คุณคงตอบน้าได้ใช่ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับยัยหวาน?” น้ำเสียงนั้นสั่นเครืออย่างชัดเจน ดวงตาพร่าเลือนจากม่านน้ำตามองใบหน้าคมคายเขม็ง
“ผมขอรับผิดชอบทุกสิ่งที่เกิดขึ้นครับ” เฟื่องฟ้าหน้าเผือดสี แม้จะคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้แต่ทว่าเมื่อได้ยินกับหูได้รู้กับตัวกลับไม่อาจทำใจให้ยอมรับได้โดยง่าย…
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? ทำกับหลานของน้าได้ยังไง น้าไว้ใจคุณแค่ไหนคุณก็รู้!” อัคคีเม้มปากแน่น ใบหน้าคมเคร่งเครียดไม่แพ้กัน นั่งนิ่งไม่ตอบคำถามใดของนาง เพราะรู้ดีว่าเขาไม่อาจตอบคำถามนี้ได้ แม้ว่าจะเป็นความจริงแต่ไม่อาจบอกออกไปได้ว่าเขาต่างหากที่ถูกกระทำก่อน “คุณรักยัยหวานหรือเ
