สันกรามบึกบึนบดเบียดจนเป็นสัน ใบหน้าคมคายเหนือชายใดบึ้งตึง พลางสบถในลำคออย่างโกรธขึ้งก่อนจะเปิดประตูลงจากรถยนต์ของตนเองแล้วปิดดังปังจนคนที่เขาจับตามองหันมาตามเสียง
“ทำไมไม่ขับรถไปเอง?” น้ำเสียงห้วนจัดของอัคคีทำให้มธุรสเม้มปากด้วยความไม่พอใจ เช่นเดียวกับเมษที่มองรางสูงของคนพูดด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“บังเอิญว่าวันนี้หวานขี้เกียจขับรถ ก็เลยไม่เอาไป อาเพลิงมีอะไรหรือเปล่าคะ?” ความโกรธเพิ่มเป็นสองเท่าเมื่อถูกเมษยิ้มเยาะ
“แล้วทำไมไม่โทร.บอกฉัน?” เค้นเสียงถามอย่างข่มอารมณ์เต็มที่
“ไม่อยากรบกวน อีกอย่างคุณเมษก็อาสามาส่งหวาน” เมษยิ้มให้อัคคีนิดหนึ่ง
“ใช่ครับ คุณเพลิงไม่ต้องห่วงนะครับ เพราะผมต้องพาคุณหวานมาส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยอยู่แล้ว”
“ผมไม่ได้พูดกับคุณนะ คุณอาสาสมัคร!”
“อาเพลิง!!” มธุรสอับอายแต่ไม่รู้จะทำเช่นไร ขณะที่เมษโกรธจนหน้าแดง…
“เข้าบ้านได้แล้วหวาน ส่วนคุณก็ขอบคุณก็แล้วกันที่อาสามา
