ครามนอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น จากแรงหมัดของใครบางคนที่ฟาดเข้ามาที่หน้าของเขาอย่างจัง พอเงยหน้าขึ้นมาหวังจะเอาเรื่อง แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่ต่อยกลับต้องเงียบปาก และงุนงงแทน
“คุณ”
“เจอกันอีกแล้วนะครับ คนสวย” รามิลหันไปทักทายดาวเสาร์ด้วยรอยยิ้ม ดูตรงข้ามกับเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง
“คุณรามิลมาทำอะไรที่นี่ครับ” วอสก้าเองก็งงไม่ต่างกัน ไม่คิดว่าดาวเสาร์กับผู้ชายคนนี้จะรู้จักกัน
“ผมมาหาเจ้านายคุณ แต่ไม่คิดว่าจะมาจะเจอเหตุการณ์นี้เข้าพอดี” หันไปพูดกับบอดี้การ์ดหนุ่ม ที่มักจะเห็นอยู่ติดกับพายุตลอดเวลา
“คุณดาวเสาร์เป็นอะไรไหมครับ มันทำอะไรคุณหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ส่ายหน้า กล่าวขอบคุณเขาที่อุตส่าห์ช่วยเธอไว้
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นไปทานข้าวด้วยกันสักมื้อได้ไหมครับ”
“คะ?” คนตัวเล็กขมวดคิ้วกับการรุกของคนตรงหน้า
“ขอโทษนะครับคุณรามิล เธอคงไม่สะดวก” วอสก้าเดินเข้ามาตรงหน้านักธุรกิจหนุ
