เป็นแบบนี้กับทุกคน
กับทุกคน….
ย้ำ กับ-ทุกคนนนนนนนนน!!!
คำพูดของแว๊นแม่งวนเวียนอยู่ในหัวทำให้ฉันกลอกตาเซ็งอย่างแรงกับความรู้สึกหวิวๆ ข้างในอก พวกเรากลับมาที่บ้านแล้ว ฉันรุดลงจากรถวิ่งขึ้นห้อง ไม่สนใจคำทัดทานอะไรทั้งสิ้น หงุดหงิดพิลึก
แว๊นหรือไอ้บ้าวินกันวะที่มาอำฉันเล่น ฉันไม่รู้จะเชื่อใครแล้วนะ ถ้าไม่ได้ชอบจะมาอ่อยทำไมอ่ะ เช็คเรตติ้งเหรอ เป็นดาราหรือไง คิดว่าหล่อมากมั้ง ไอ้หน้าลิง ฮึ่ย!
โอปป้าฉันหล่อกว่าแสนล้านแปดพันเท่า เขาก็แค่ขี้ฝุ่นในขี้เล็บเท่านั้นแหละ ชอบมโนว่าฉันเอาตัวเองไปเขียนเป็นพระเอก ตลก อย่างแว๊นแม่งเป็นหมาก็พอแล้ว เออ ดี วันนี้ฉันจะเขียนหมาชื่อนาคิน
ฉันพยายามที่จะไม่ใส่ใจกับความรู้สึกแปล๊บปล๊าบเหมือนไฟฟ้ารั่ว หนังหน้าก็บูดเบี้ยวเหมือนคนเมนส์มาไม่ปกติ แต่สุดท้ายฉันก็ควบคุมและจัดการอารมณ์ตัวเองไม่ได้อยู่ดี มันคืออะไรวะ ฉันจะโกรธทำไม แว๊นก็พูดถูกแล้วนี่
แม่งเว้ยยยยยยยยยย
