บทที่ 2 "สัญญาที่เลี่ยงไม่ได้"
1487 คำ
เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นกระเบื้องแกรนิตของตึก ‘วัชรานนท์ กรุ๊ป’ อย่างต่อเนื่อง ไอรีนเดินตามหลังร่างสูงสง่าไปด้วยความกดดัน แม้เธอจะมีความสูงพอสมควร แต่เมื่อเดินข้างคิรัน เธอกลับรู้สึกตัวเล็กลงไปถนัดตา ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลยตั้งแต่ออกจากร้านกาแฟ ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงันที่น่าอึดอัด
“จะพาฉันไปไหนคะ?” ไอรีนอดถามขึ้นมาไม่ได้ ขณะที่กำลังขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดของตึก
“ห้องทำงานของฉัน” คิรันตอบเสียงเรียบ พลางกดรหัสลับเพื่อเข้าไปยังชั้นพิเศษ
ไอรีนเม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้าถามอะไรต่อ แต่สมองของเธอเริ่มหาทางออกจากสถานการณ์นี้
ต้องทำยังไงก็ได้… ให้ไม่ต้องทำงานกับเขา!
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับสำนักงานที่กว้างขวาง หรูหรา เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไม้สนและหนังจากโซฟาหรูแตะจมูกของเธอ
“คุณคิรัน?” เสียงทุ้มของชายอีกคนดังขึ้นมาจากห้องทำงานห้องเล็กห้องหนึ่ง
ไอรีนหันไปมอง ก่อนจะพบกับชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่สวมสูทสีกรมท่า ดูภูมิฐานแต่อ่อนโยนกว่าคิรันมาก
“ธันวา มีอะไร?” คิรันถามโดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง
ธันวาเหลือบมองไอรีนก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยพร้อมทั้งเดินตามคิรันและไอรีนซึ่งยังเดินไปยังห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่ด้านในสุดของสำนักงาน
“ผมเห็นคุณพาผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา… มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ?”
“ไม่ต้อง” คิรันตัดบทสั้น ๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเขาที่อยู่เยื้องกับห้องทำงานของธันวา เขาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน
ห้องทำงานของคิรันกว้างขวาง แต่กลับให้ความรู้สึกอึดอัด โต๊ะทำงานของเขาทำจากไม้สีดำขลับ มีแฟ้มเอกสารวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ทุกอย่างในห้องถูกจัดวางอย่างเคร่งครัดเหมือนบุคลิกของเจ้าของห้อง
เบื้องหลังเขาเป็นชั้นวางหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจและการเงิน ไม่มีของตกแต่งที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น ไม่มีแม้แต่รูปภาพส่วนตัว ทุกอย่างสะท้อนถึงความเป็นระเบียบ เย็นชา และไร้ช่องว่างให้ใครเข้าถึง
นี่มันสถานที่ทำงานหรือคุกกันแน่? ไอรีนอดคิดในใจไม่ได้
“เธอจะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน”
คำพูดนั้นทำให้ธันวาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ เขารู้ดีว่าคิรันเป็นคนเรื่องมากและไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ แต่จู่ ๆ กลับให้เด็กสาวที่เพิ่งเจอหน้ากันเข้ามาทำงานตำแหน่งสำคัญ?
“ผู้ช่วยส่วนตัว?” ธันวาทวนคำ
ไอรีนรีบส่ายหน้าแทบไม่ทัน “ไม่ใช่ค่ะ! ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรทั้งนั้น”
คิรันเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบมองเธออย่างเย็นชา “เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
ธันวาเริ่มเข้าใจสถานการณ์ทันที เขามองสลับไปมาระหว่างเจ้านายกับหญิงสาวก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
“งั้นผมขอตัวนะครับ” จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่ซักถามอะไรเพิ่มเติม
ไอรีนเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ
“ฉันยังไม่ตกลง…” เธอเริ่มพูดอีกครั้ง
“เซ็นซะ” คิรันวางเอกสารสัญญาลงตรงหน้าเธอ ดวงตาคมเข้มของเขาทอดมองเธอราวกับนักล่าที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ
ไอรีนเหลือบตามองกระดาษแผ่นนั้น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาอ่านอย่างระมัดระวัง
‘สัญญาจ้างงานตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัว ค่าตอบแทน 50,000 บาทต่อเดือน’
ตอนแรกมันก็ดูเหมือนข้อเสนอที่ดี… แต่เมื่อเธอไล่สายตาไปด้านล่าง เธอก็ต้องชะงัก
‘ข้อกำหนด: ผู้ช่วยส่วนตัวต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายจ้างทุกอย่างโดยไม่มีข้อโต้แย้ง…’
‘ห้ามลา ห้ามปฏิเสธงาน ไม่ว่ากรณีใด ๆ…’
‘หากผิดสัญญา ต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินสองเท่าของค่าจ้างทั้งหมด’
มือของไอรีนสั่นเล็กน้อยขณะที่พลิกหน้ากระดาษ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกบรรทัดที่ไล่สายตาผ่านไปเหมือนก้อนหินที่ค่อย ๆ ทับถมลงมาในอก
นี่มันบ้าไปแล้ว... สัญญาทาสชัด ๆ!
เธอเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามฝ่ามือ แม้ว่าห้องทำงานจะเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศ แต่ร่างกายของเธอกลับร้อนผ่าวราวกับถูกกดดันให้ต้องตัดสินใจบางอย่างที่ไม่มีทางเลือกอื่น
เราจะทำยังไงดี? ถ้าไม่เซ็น... แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนมาคืนเขา?
เปลือกตาเธอปิดลงชั่วขณะ สมองของเธอประมวลผลหาทางหนีทีไล่ แต่เสียงของคิรันที่เอ่ยขึ้นมา ทำให้เธอสะดุ้ง
“จะอ่านอีกนานมั้ย เซ็นซะ”
“นี่มันสัญญาทาสชัด ๆ!”
“ฉันเรียกมันว่าสัญญางาน” คิรันเอ่ยเสียงเรียบ “เธอเป็นหนี้ฉันสองแสน เซ็นซะ”
ไอรีนกำกระดาษแน่น “ฉันจะไม่ยอมตกลงอะไรที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้!”
คิรันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอนตัวมาข้างหน้า สายตาเย็นชา “เธอไม่มีอำนาจต่อรอง”
“สัญญานี้เต็มไปด้วยเงื่อนไขที่ไม่ยุติธรรม! ฉันต้องทำงานวันละสิบสองชั่วโมงโดยไม่มีวันหยุด? แล้วถ้าฉันลาออกก่อนกำหนด ต้องจ่ายค่าปรับสองเท่าของหนี้เดิม?”
คิรันเลิกคิ้ว ก่อนจะยกยิ้มเย็น
“นี่มันไม่แฟร์เลย!”
“ชีวิตมันไม่เคยแฟร์อยู่แล้ว” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้า เท้าแขนกับโต๊ะและมองเธออย่างท้าทาย
“หรือเธออยากให้ฉันเปลี่ยนเงื่อนไขใหม่?”
ไอรีนรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าดูเหมือนนักล่าที่กำลังมองเหยื่ออย่างพิจารณา เธอไม่อยากรู้เลยว่า ‘เงื่อนไขใหม่’ ของเขาจะเป็นยังไง
“ฉันต้องมีสิทธิ์ได้พักบ้าง” เธอกัดฟันพยายามต่อรอง
“ฉันยังเรียนอยู่ ฉันต้องมีเวลาทำโปรเจคต์จบ”
คิรันจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
“ฉันจะให้เธอออกเร็วขึ้นในวันที่มีเรียน แต่เธอต้องทำงานชดเชยในวันเสาร์”
เธอเม้มปากแน่น นั่นอาจเป็นข้อเสนอที่ดีที่สุดที่เธอจะได้รับจากเขา
ไอรีนกัดฟันแน่น สมองของเธอหมุนติ้ว หาทางออกจากสถานการณ์นี้
“ฉันจะหางานอื่นทำ แล้วจะหาเงินมาใช้คืนให้” เธอลองต่อรอง
“ไม่มีใครจ้างเธอด้วยเงินขนาดนั้นภายในสามเดือนแน่” คิรันตอบกลับอย่างไม่แยแส
“แต่ถ้าเธออยากลอง… ก็เชิญ”
ไอรีนชะงัก หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม
ถ้าเธอปฏิเสธ เธออาจจะถูกฟ้อง… และเธอไม่มีทางหาเงินก้อนโตมาจ่ายในระยะเวลาอันสั้นแน่ ๆ
“ฉันจะ… ขออ่านเงื่อนไขเพิ่มอีกหน่อย” เธอพยายามถ่วงเวลา
คิรันกระตุกยิ้มมุมปาก “กลัว?”
“ฉันแค่ต้องการความยุติธรรม”
“ไม่มีอะไรยุติธรรมในโลกธุรกิจ” เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเลื่อนปากกาไปตรงหน้าเธอ “เซ็นซะ”
"ฉัน... ขอเวลาคิดก่อนได้ไหม?" ไอรีนเอ่ยเสียงเบา พยายามลากเวลานานที่สุดเท่าที่จะทำได้
คิรันมองเธออย่างเย็นชา ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้า เท้าแขนลงบนโต๊ะ "ไม่มีเวลาให้คิด"
ไอรีนกัดริมฝีปากตัวเอง "ฉันยังต้องปรึกษาคนอื่นก่อน—"
"ไม่มีความจำเป็น" เขาตัดบททันที "เธอเป็นหนี้ฉัน และนี่คือวิธีเดียวที่เธอจะใช้หนี้ได้"
หญิงสาวกำมือแน่น ต้องมีทางออกสิ... ฉันไม่จำเป็นต้องทำงานให้เขาก็ได้ ฉันอาจหางานพิเศษอื่น หรือลองขอยืมเงินจากเพื่อน—
"ถ้าเธอไม่เซ็น ฉันจะส่งเรื่องไปที่ฝ่ายกฎหมาย พรุ่งนี้เธออาจได้รับหมายศาล" คิรันกล่าวเสียงเย็น นัยน์ตาของเขาไม่ได้แสดงความลังเลแม้แต่น้อย
ไอรีนเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่มีทางเลือกจริง ๆ
มือเรียวสั่นเล็กน้อยขณะหยิบปากกาขึ้นมา และในที่สุด…
เธอก็กดปลายปากกาลงบนกระดาษ
ทันทีที่ไอรีนกดปลายปากกาลงบนกระดาษ คิรันก็ดึงเอกสารกลับไปโดยแทบไม่ให้เธอได้ตั้งตัว เขาใช้ปลายนิ้วเคาะลงบนกระดาษราวกับต้องการตอกย้ำ
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป..." น้ำเสียงของเขาเยียบเย็น ทรงอำนาจ
คิรันลุกขึ้นยืน ดวงตาคมกริบของเขาทอดมองเธอจากที่สูงขึ้นไปอีกระดับ "เธอเป็นของฉัน"
ไอรีนเงยหน้าขึ้นมอง รู้สึกเหมือนแรงกดดันจากเขากำลังโถมเข้าใส่จนเธอหายใจติดขัด
- ผู้เขียน
