ตอนที่ 11 ชายหนุ่มและปิ่นหยก
1049 คำ
ที่ตลาดมีร้านค้ามากมาย ทั้งของกินของใช้ที่เปิดกันเต็มไปทั่วท้องถนน ทำให้คุณหนูลี่ลู่เสียนมีความสุขมาก เพราะเธอเป็น shopaholic ที่บำบัดความเครียดด้วยการซื้อของ เธอเข้าออกร้านเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น แถมยังซื้อปิ่นปักผมและกิ๊ฟอีกหลายอัน จนหนิงเหอต้องเอามือปาดเหงื่อเพราะหอบข้าวของให้คุณหนูลี่จนเต็มมือ
“เอ๊ะ! นี่คุณหนูลี่เหรอเนี้ย” เสียงของคนขายเครื่องประดับคนหนึ่งทักขึ้น
“ใช่แล้วคุณหนูลี่หมิงหงส์เอง” หนิงเหอรีบอวดนายสาวทันที
“คุณหนูแต่งหน้าแล้วสวยขึ้นจนเกือบจำไม่ได้เชียวค่ะ นี่สิคะปิ่นปักผมอันนี้เหมาะกับคุณหนูมาก” คนขายหยิบปิ่นปักผมที่ทำจากเครื่องเงินประดับมณีหลากสีมาให้ลู่เสียนดู เธอชอบใจมากกับรูปทรงของมันแม้จะรู้ว่าคนขายเอ่ยชมเพื่อหวังขายของก็ตามที แต่ในเมื่อเธอมีเงินซื้อของมันก็คงต้องเป็นของฉันสินะ
“เอาสิฉันชอบ เอาอันหนึ่ง” ลี่ลู่เสียนเอ่ย
“คุณหนูซื้อปิ่นปักผมตัวที่ 5 แล้วนะคะ จะไม่เยอะไปหรือคะ” หนิงเหอบ่น
“ไม่หรอก ฉลองที่ฉันเริ่มหายดีแล้วไง” ลี่ลู่เสียนยิ้ม แต่ก็พอจะมองออกว่าหนิงเหอเริ่มเหนื่อยแล้ว เนื่องจากหอบของเยอะแยะแถมยังคอยพูดคุยกับคนขายเพื่อเธอมาตลอดทาง ลี่ลู่เสียนเองก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำ ใช้งานใครแล้วไม่ตอบแทน เธอมองไปข้างหน้าเห็นร้านบะหมี่ส่งกลิ่นหอมมาเลยหันไปหาสาวใช้
“เดี๋ยวไปกินบะหมี่กันนะหนิงเหอ” ลี่ลู่เสียนรู้สึกผิดต่อหนิงเหอเลยเสนออาหารเป็นของกำนัลให้
“ได้ค่ะคุณหนู ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้วค่ะ”
ลี่ลู่เสียนมัวแต่ยิ้มให้หนิงเหอเลยไม่ได้ดูทางข้างหน้า ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินสวนทางมาชนเธอเข้าอย่างจัง...จนลี่ลู่เสียนเสียหลัก นี่ฉันจะหัวกระแทกพื้นแล้วกลับไปยังอนาคตได้มั้ยนะ? อยู่ดี ๆ ลี่ลู่เสียนก็มีความคิดว่าตัวเองอาจจะได้กลับไปยังมิติเดิมเพราะการล้มแบบนี้ช่างเหมือนกับตอนที่เธอล้มระหว่างเดินทางไปงานเลี้ยงไม่มีผิด ลู่เสียนหลับตาแน่นรอรับการเปลี่ยนแปลงมิติเหมือนในซีรีย์ แต่ทว่ามันกลับไม่เกิดอะไรขึ้นเพราะเธอรู้สึกได้ว่ามีแรงดึงที่แขนของเธอทำให้เธอไม่ได้ล้มหัวฟาดพื้นแต่อย่างใด ลู่เสียนลืมตามองคนตรงหน้าจึงเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นหันมาดึงแขนเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลง
“นี่...” ลู่เสียนได้แต่ตกใจ ตอนนั้นเห็นใบหน้าเขาแค่เสี้ยวเดียว เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยกล่าวคำขอโทษแถมยังรีบสะบัดหน้าหนี แล้วเดินจากไปทันที
“อะไรกันเสียมารยาทจัง คนแบบนี้ก็มีด้วย!!..เดินชนผู้หญิงไม่ขอโทษสักคำ” หนิงเหอบ่นพลางสำรวจร่างกายของคุณหนูลี่อย่างละเอียดละออ
“ไม่เป็นไร” ลี่ลู่เสียนเห็นชายหนุ่มเพียงครู่เดียวก็รู้สึกสะกดในดวงตาและใบหน้าของเขาเป็นอย่างมาก กระนั้นปลายหางตาของลี่ลู่เสียนก็เห็นอะไรบางอย่างเข้า เธอก้มมองที่พื้นเลยเห็นว่ามีปิ่นหยกตกอยู่ จึงรีบเก็บขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวก่อน คุณ” ลี่ลู่เสียนรู้ทันทีว่าปิ่นนี้ต้องเป็นของพ่อหนุ่มนิรนามนั่นแต่เงยหน้ามาอีกทีก็เห็นแต่แผ่นหลังของเขาที่เดินหนีหายไปกับฝูงชนเสียแล้ว
“ของตาคนนั้นหรือคะคุณหนู” หนิงเหอเห็นปิ่นหยกก็นึกสงสัย
“อืม คงงั้นแหล่ะเพราะชนกันเมื่อกี้แน่”
“คุณหนูเอาไปทิ้งเถอะค่ะ คนไม่มีมารยาทแบบนั้นไม่สมควรได้ของคืน” หนิงเหอยังเคืองไม่หาย
“อะไรกันหนิงเหอโกรธอะไรนักหนา ฉันไม่เป็นอะไรเลยนะ หรือว่าถือของหนักเกินไปจึงโมโห”
“ไม่หรอกค่ะคุณหนู สงสัยจะหิวมากกว่า” หนิงเหอรู้ตัวว่าออกตัวเกินเบอร์เลยสารภาพว่าหิว เพราะท้องของหญิงสาวก็ร้องออกมาหลังจากนั้นไม่นาน ลู่เสียนยังติดใจพ่อหนุ่มคนนั้นเลยเก็บปิ่นหยกไว้กับตัว (เอาเถอะวันนี้คลาดกันก็ไม่เป็นไร แต่สักวันเขามาตามหามันแน่นอน)
“นี่มันอะไรกัน” เสียงโวยวายของลี่ชีอันทำให้คนทั้งบ้านวิ่งกรูกันมาที่โถงกลางบ้านพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย
“ก็...พ่อบอกให้ลูกออกไปเที่ยวตลาดไงล่ะคะ” ลี่ลู่เสียนอธิบายด้วยความไม่เข้าใจ
“ไม่ใช่ ทะ ทำไมแต่งหน้าแบบนั้น ละ แล้วกี่เพ้าเจ้าทำไมสั้นนัก” ลี่ชีอันชี้ไปที่ชุดราคาแพงที่เขาตั้งใจซื้อมาให้ลูกสาวด้วยความเสียดาย.......“ตายจริง หมิงหงส์ทำไมตัดชุดราคาแพงแบบนี้ได้ล่ะ” หมิงชิงพี่ใหญ่ที่วิ่งตามเสียงของพ่อเห็นสภาพของน้องสาวก็ถึงกับเอามือทาบอก
“กี่เพ้าตัวนี้เดิมทีก็สวยอยู่ แต่มันไม่ใช่สไตล์ของฉันเลย ก็เลย adapt นิดหน่อยเอง แล้วการแต่งหน้าสไตล์ everyday look แบบนี้กำลังฮิตเลยนะคะ พี่ใหญ่ว่าไม่สวยหรอกหรอ” ลู่เสียนขยิบตาให้หมิงชิง พลางโพสต์ท่าให้เธอดูชุดที่ได้ตัดแต่งใหม่อย่างถนัดตา
“ไอ้สวยมันก็สวยหรอก แต่กี่เพ้าน่ะแพงมากใครเขาตัดกัน สั้นไม่เหมือนชาวบ้าน” หมิงชิงขัดตากับความยาวชุด ไอ้เครื่องหน้าน่ะก็พอรับได้เพราะน้องสาวแต่งแล้วดูสวยขึ้นผิดหูผิดตาดีเหมือนกัน
-------
งานมโนต้องยกให้นางเอกเรื่องนี้เลยจริงๆๆ555....นี่ไรท์เอ๊ง 555 ..ไรท์ฝากกดติดตาม กดหัวใจ ❤️ และเพิ่มเข้าชั้นกันด้วยน๊า
- ผู้เขียน
