ภายในห้องนอนของลี่ชีอันนั้น มีเสียงเพลงที่เปิดจาก เครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ได้มาจากเพื่อน กำลังเปิดเพลงคลอเบาๆ อยู่ในห้อง เพราะปกติแล้วช่วงหัวค่ำหลังจากทานอาหารเย็น ชีอันก็มักจะนำสมุดบัญชี และเอกสารต่างๆ ในร้านมาตรวจสอบ เพื่อจดบันทึกในการทำงานในวันถัดไปได้อย่างเป็นระบบ
“ก๊อกๆ”
เสียงเคาะประตูทำให้ชีอันค่อยๆ ปิดเอกสารลง
“เข้ามาสิ”
เขาเอ่ยพร้อมกับถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะเพราะสายตาเริ่มยาวทำให้มองเห็นคนที่เพิ่งเดินเข้ามาได้พอดี
“หมิงหงส์มีอะไรรึเปล่าลูก?”
“คือว่า.. ลูกอยากจะขอยืมคนงานของพ่อสักสองสามคน ให้มาช่วยงานได้รึเปล่าคะ?”
หมิงหงส์เอ่ยถามพ่อโดยไม่อ้อมค้อม
“คนงานเหรอ ลูกจะเอาไปทำอะไร?”
“พอดีลูกเก็บของของคนคนหนึ่งได้ที่ตลาด ก็มีโอกาสได้ เจอเขาอีกครั้งแต่ก็คืนไม่สำเร็จค่ะ”
ว่าแล้วลู่เสียนก็หยิบปิ่นหยกให้ชีอันดู เขารีบหยิบไป สำรวจ เพราะสายตาของพ่อค้าที่ผ่านสินค้ามามาก แค่เห็นเพียง แว็บเดีย
